De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

Beklag.
(Na Gregorius Naziansenus gevolgd.)^*

Waar is mijn gladde taal? - In dunne lucht vervlogen; -

De bloesem van mijn jeugd? - Ontbladerd en vergaan; -

De glans waarmeê de Roem mijn schedel had omtogen? -

Verdwenen als een rook, zoo ze immer heeft bestaan.

Waar is de kracht mijns arms? - Voor krankte en pijn geweken;

Waar, 't geen ik eens bezat? - By de Almacht die 't my schonk;

Waar zoo veel dierbaar kroost, wier dood my 't hart deed breken?

Met Oudren en geslacht, een buit der grafspelonk. -

En waar mijn Vaderland? - In 't onweêr overdolven,

Dat me uit zijn schoot gerukt, langs meir en stranden joeg,

En eindlijk, afgesold door de ongetemde golven,

Schipbreukling op zijn kust (en redloos) nedersloeg. -

Thands vreemdling op dees grond, ontbloot van goed en have,

In dorren ouderdom, en hulploos als een kind,

Zij slechts een handvol zands de laatste vriendschapsgave,

Die 't rif gebeuren moog dat zelfs geen grafkuil vindt!

[Want, ook van Vaadrenasch en Ouderlijk gebeente

Geplonderd, bleef me in 't Land, gewonnen met mijn bloed,

* Sprokkelingen, 91.

[p. 205]

 

Geen palmvlak eigendoms, geen somber lijkgesteente,

 

Waar in me een stille rust, een vrije wijk ontmoet'.] -

 

Doch, onbezonnen klacht! - Waar 't zielloos lijk moog rusten,

 

Of 't onbegraven ligge, of overstelpt met aard'.

 

Al slingerde 't de zee naar de onbewoondste kusten,

 

Al spijsde 't wolf of kraai; dit is mijn zorg onwaard.

 

Gy Jezus, zijt my sterkte, en vaderland, en goederen,

 

Gy alles. Leve ik U, en wat behoeve ik meer!

 

Gy zult me in dit verblijf naar eisch der nooddruft voederen,

 

En schenkt me in 't Hemelsch Rijk 't verloorne dubbeld weêr.

 

 

 

1820.