De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 131]

Aan den koning.
toen het Z.M. behaagde, my tot lid des Koninklijken
Instituts te benoemen.^*

Wat vergt ge, ô Vorst, den stroeven balling!

Wat bleef hem, mat en krank?

Wat liet hem kracht- en geestvervalling?

Dan stillen hartedank!

Dien voedt hy, edelmoedig Koning!

Die ademt in zijn borst,

Voor elke gunst- en gunstbetooning

Verschuldigd aan zijn' Vorst.

Die stroomt in 't leven door zijne aâren,

Zoo lang die aders slaan.

Dien biedt hy eens, tot God gevaren,

Voor u zijn' Heiland aan.

Dien zal geen spâ in 't zand bedel ven:

Die streeft, op Englenvlucht,

Door hemeltrans en stargewelven,

Met 's boezems jongsten zucht.

Dien zal de late Naneef spellen,

En danken nog voor my.

Dien zullen de Eeuwen zich vertellen,

Gelijk ik hem belij.

* Najaarsbladen II, 57.

[p. 132]

 

Met eerbied zal u 't Nakroost noemen

 

Om die weldadigheên,

 

En my in 't leed gelukkig roemen,

 

Dat Lodewijk verscheen!

 

 

 

Augustus eerkroon zal verbleeken;

 

(Uw luister schijnt haar dof!)

 

En Koningen die kunsten kweken,

 

Zich hullen met uw lof.

 

 

 

Wat Nazaat ooit uw' throon moog sieren,

 

Hem schenkt zijn bloeiend Rijk,

 

Voor tytel, standbeeld, of lauwrieren,

 

Den naam van Lodewijk.

 

 

 

Maar eisch me, ô Vorst, geen duurzaam pogen,

 

Geen noeste vlijt meer af.

 

Mijn geest, mijn moed, mijn denkvermogen,

 

Zinkt, met mijn' voet, in 't graf.

 

 

 

Vergeefsch is 't, d' uitgeputten grijzen,

 

Tot plettrens toe bezwaard,

 

By hen, eene eerplaats toe te wijzen,

 

Op wie heel Holland staart.

 

 

 

Ik lettren, kunst, geleerdheid staven -?

 

Mijn Koning, verg het niet!

 

Mijn stem is 't nachtgekras der Raven;

 

Geen Filomeelenlied.

 

 

 

Mijn brein, van al zijn' schat geplonderd,

 

Ziet om naar 't blijd weleer;

 

Beschouwt zich siddrend en verwonderd,

 

En zijgt wanhopend neêr.

[p. 133]

 

Wat rest me in 't uitgevonkeld leven?

 

Eén flaauwe glinster nog!

 

Wat waant men dat hy vlam zou geven!

 

Zijn schemer is bedrog.

 

 

 

Waar zijt ge, ô vrucht van zoo veel zorgen!

 

Te kostbaar voor zoo kort!

 

Ach! 't bloemtjen knopte met den morgen.

 

De middag kwam, 't verdort.

 

 

 

Neen, geef my, van uw schuts belommerd,

 

Slechts schuilplaats in mijn' rouw;

 

En sterve ik, naamloos, onbekommerd,

 

U dankbaar en getrouw!

 

 

 

1808.