De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 83]

Aan den dichter van eenen welkomstgroet,
bij mijn te rug keeren in 't Vaderland.^*

Dank, ô dank! begaafde dichter;

dank voor uwen welkomgroet!

Balsem aâmt hy en verkwikking

voor mijn afgepijnd gemoed.

Als een zoele zomerregen

op het uitgeblaakte kruid;

Als de daauwdrop van den morgen,

Wien de bloem haar schoot ontsluit;

Als het wiekgezuis des Engels

die vermoeide leden stooft;

Als de frissche geur eens appels,

door een Maagdenbeet gekloofd;

Zoo, zoo streelend, zoo aandoenlijk,

valt me uw zachte, zuivre toon:

Zoo, zoo dringt hy door mijn boezem,

ongelijkbre Febuszoon!

Ja, uw verzen aâmen grootheid,

aâmen teêrheid en gevoel;

Ja, zy vloeien uit een harte,

voor geen kunst of braafheid koel.

Zy vereeren d' armen balling,

wien gy deze hulde biedt:

Hy gevoelt zich haar onwaardig;

maar (ô neen!) hy smaadt ze niet.

Hy versmaden? kunt gy 't wanen!

hy uw kunst, uw edel hart

Op den waren prijs niet stellen?

hy, in kunst vergrijsde Bard!

* Poëzy IV, 220.

[p. 84]

 

Hy, die Pindus lauwerdalen

 

door Barbaren zag verwoest,

 

En uitheemsche distels planten,

 

waar de veldroos tieren moest.

 

Hy, die, waar zijn voet hem voerde,

 

niet dan wildzang hooren mocht,

 

Niet dan uil- en ravenkrassen

 

uit moeras en steenrotskrocht!

 

Zou, zou die zich niet vergasten

 

aan uw ongekunsteld lied?

 

Ja, hy smaakt het, brave zanger;

 

gy, versmaad het zijne niet!

 

 

 

Leyden,

 

1806.