De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11

[p. 521]

Aanteekeningen.

[p. 523]

Aanteekeningen.

Opvoeding, bladz. 95.

Het jaarlijksch Openbaar Verslag wegens den staat der Amsterdamsche stads armenscholen, de korte redevoering en aanspraken door den Heer De Vries, als Voorzitter van Kuratoren over deze scholen, toen uitgesproken, en het openlijk onderzoek naar de vorderingen der behoeftige jeugd, op den 20sten van Lentemaand 1810, gaven aanleiding tot dit Dichtstukjen.

Aan den heer m^r. m.c. van hall, bladz. 141.

Vaderlijke zucht, bladz. 183.

De megha dutha, dat is Wolkbode, van den Indiaanschen dichter Kalidas is bekend, en in 1815 door Wilson te Kalkutta uitgegeven; waarin hy zijne aanspraak aan de wolk dus ontschuldigt:

‘Uit water, stof, en gloed, en windgeblaas geboren!

Hoe brengt ze, als Zendbodin, verstaanbre kondschap aan? -

Ach, blaakrend van verlangst, en in zich-zelf verloren,

Verwart zich 't mijmrend hart het niet zijn en 't bestaan.

De Dichter behoeft zeker geene zulke ontschuldiging; of zoo hy ze behoeft, is hy geen Dichter.

Maha-tschong-kue beteekent het groote middelrijk, en is de naam dien de Sineezen hun land geven, 't geen zy (als die van Delfi oudtijds,) in 't midden der aarde gelegen achten.

Quang-tscheu-fu, is het zelfde dat de Sineezen anders quang-tong, wy by verbastering kanton noemen. 't Beteekent Landstreek ten Oosten.

[p. 524]

Bruiloftszang voor een vriend, bladz. 207.

[By de Echtviering van Alex. van Coppenaal Jr., met Jonkvrouwe S.E. Markgravinne van la Touloubre, den 24^sten Augustus 1819.]

Aan de leydsche maatschappy van kunsten en wetenschappen, bladz. 223.

Weêrklank aan den heer en m_r. i. da costa, bladz. 252.

Aan een bruidegom en bruid, bladz. 277.

Aan den heer abraham capadose, bladz. 311.

[p. 525]

Aan den heer g.j. meyer, bladz. 321.

Aan een' vriend, in een' brief, bladz. 327.

Aan mijn zoon ter verjaring, bladz. 404.

Aan southey, bladz. 443.

Aan een vriend, bladz. 504.

[In de Nieuwe Vermaking bl. 175 werd dit zelfde vers geplaatst met het opschrift: Aan den Heer J. van Walré, in zijn Vriendenrol, en zonder de vierregeligen aanhef, op deze wijze:

Het innige gevoel van 't geen ons schatbaar werd

Verliest zich niet in 't eens, in 't recht beminnend hart.

't Hangt in de zelfheid van ons wezen, vloeit door de aâren

In 't bloed dat 's levens warmte in 't lichaam blijft bewaren,

En sterft niet schoon die stroom in de enge borst verstijft,

Zoo lang 't gevoel zijns zelfs den stervende overblijft.

Neen, walré, uw verdienste, uw Dichtkunst, blijft my dierbaar,

En ze is door bloemen van mijn Winter niet versierbaar;

Maar neem ook 't onkruid dat mijn hof nog opgeeft, aan:

't Zal met my, maar wellicht wat later nog, vergaan.]

1808.