De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11 (1858)

De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11

(1858)–Willem Bilderdijk– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 196]
Natuur, de ware leermeesteresse.Ga naar voetnoot* [Vrij gevolgd naar de Latijnsche Ode van den Heer jeronimo de bosch, den Heer rau toegezongen.] Gelijk, aan 't siddrend nest ontstolen, 't Bedrukte vogeltjen, van vederpraal beroofd In ijzren kevie kwijnt met neêrgebogen hoofd, Gedoemd, in 't eng bestek verbijsterd rond te doolen; Maar, van bekrompen kerker vrij, Ontsnapt aan 's roovers heerschappy, Door 't ruim van wouden en valleien De gouden wieken klept en juichende uit durft spreien In tooverende melody: Zoo blinkt den vriend der Zanggodessen, Wen hy, van 't schooljuk warsch en valsche nieuwigheên, Met opgeheven hals zijne eerbaan op durft treên, Ontrukt aan averechtsche lessen - Zoo blinkt hem eedler, rijker glans Van golvend hair en lauwerkrans, Indien hy 't grootsch gevoel blijft kweken Dat van de lippen vloeit, dat uit de borst koomt breken, Eens op den Zangberg grooten mans! Indien hy, van die drift ontstoken, Die 't vrij en voor 't gezag niet onderdoend gemoed Voor aangelegde kluisters voedt, Den ijzren slagboom doorgebroken Waar 't onverstand Natuur in sloot, En d' opgeworpen waan te groot, Zich opheft boven de ijdle wetten Die 't stijgende vernuft in de eerste vlucht verpletten, En 't ontuig met de voeten stoot!
[pagina 197]
Wie leeft er, daar ik 't hart voel gloeien Om dwalingen, te lang geworteld in 't verstand, Te lang onzinnig voortgeplant, Den stervling uit het hart te roeien - Wie leeft er, die my palen stelt, Terwijl mijn zangaâr bruischt en zwelt Om 't roembegeerig hart een eedler disch te dekken, Aan 't schraal onvoedzaam kruid te onttrekken, En d' eikel wisslen doet voor 't golvend korenveld? Wie, mag hem zuivre lucht gebeuren, Kruipt om in 't dompige moeras, Waar roos noch lelie groeit, noch lieflijk lentegras Doorwaassemt met viool- en thijm- en balsemgeuren, Maar de aard in dorren riethalm schuilt, Waar 't aaklig Noorden steeds in huilt, En 't Westen loof noch bloem mag koelen met zijn vleugelen? Wie, zeg ik, zal mijn vaart beteugelen, Die rozen voor geen distels ruilt? Wie zoekt in frissche lustwaranden, In 't eeuwig Lentegroen van 't immer bladrijk woud Waar de echte smaak zijn zetel houdt, Die ware schoonheên niet, die harten doen ontbranden! Die, vloeiende in een kicsch gehoor, De aan 't stof onttrokken ziel verrassen door het oor! Haar, die uit zuivre borst gezogen, En met geen schoolstof overtogen, Steeds flikkren met ondoofbren gloor! Die schoonheên sluiten holle wanden Der duistre Letterkluis niet in! Die schenkt de vrije Zanggodin! Die deelt zy toe met milde handen Daar, waar, in Pindus lauwerdal De schaterende waterval
[pagina 198]
Der Hippokreen weêrgalmt van de uitgezochtste tonen, En Vrijheid de echte Febuszonen Ten blijden wedzang roept by 't heilig Negental! Neen, zulke tonen, zulke wijzen Leert dorre Schoolgeleerdheid nooit, Van smaak en waren geest berooid, Waar uit welsprekendheid en overreding rijzen. Neen; grijp de braafheid in 't gemoed, Of bliksem de ondeugd neêr, daar ze outers nederwroet, Uw boezem zij door Deugd, door 't waar Geloof geprikkeld, Zij, Reednaar, door Natuur geblaakt, Die, eedle RAU, uw grootheid maakt, Die ge in uw voorbeeld toont, die ge in uw leer ontwikkelt, En waar ge 't stugste hart door raakt! Ja, 't alvermeestrend taalvermogen, Dat boezems doordringt, zelfs van steen, Die wondre gaaf van 't overreên, (Een Godheid stortte ze uit den hoogen, By 't eerste staamlend spraakgeluid Reeds op uw kinderwiegjen uit) Doorschittert met ondoofbre stralen De palmen die gy mocht behalen, Uw zegekroon en oorlogsbuit! Ja, 't zij gy de elpen lier moogt drukken, Of in een vrijer taal 't Orakelwoord verkondt, 't Hangt alles met de ziel aan uw bespraakten mond, 't Voelt alles zich het hart ontrukken. Koomt, wie, van eedlen gloed vervuld, Verdienste met het eerloof hult, Koomt, huuwt hier nieuw gebloemt' aan statige lauwrieren, Om de overschrandre kruin te sieren! Betaalt verdienden roem uw schuld! Met bevende en verstramde handen
[pagina 199]
Treedt u, ô jeugdig Dichtrenchoor, Een Grijzaart, vol van vuur, in 't plechtig feestwerk voor, En wijdt zoo dier een hoofd zijn dankbare offeranden. Zoo leere een later Nageslacht, Dat grootheid, dat begaafdheid acht, Dat Zeden by Verstand, Geloof by Deugd moog eeren, d' Onsterfelijken RAU waardeeren, Naar 't wierook, dat DE BOSCH hem bracht!	voetnoot* Wit en Rood II, 191.

Vorige Volgende