De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 424]

Berusting.
Aan mijne Egade, op haren verjaardag.^*

Maar de Heer is getrouw, die u zal versterken.

II thess. III.

Liefste, waardste, minnelijkste,
Geest-, verstand-, en oordeelrijkste,

Ooit door vrouwlijk bloed doorwoeld!

Zeg my, als uw koestrende armen
My de koude borst verwarmen,

Zeg my, wat gy dan gevoelt?

Klaagt ge dan niet soms, mijn Waarde,
Dat de hand van die ons paarde

U in 't Echtheil heeft misdeeld;

Daar het zuchten vroeg en spade
Van een' afgeleefden Gade

U de prille jeugd ontsteelt?

Telt ge dan niet ieder stonde,
Die gy voor mijn krankbedsponde

In benaauwde zuchten slijt?

Kunt ge dan de kruipende uren
Van het sleepend leed verduren,

Die uw boezem my verwijt?

Ach! niet een van duizend Vrouwen
Die haar lot niet zou berouwen

In zoo vreugdeloos een' band!

Ach! niet eene die heur dagen
Niet mistroostig zou beklagen

In dien Weduwlijken stand!

* Nieuwe Mengelingen I, 50.

[p. 425]

 

Gy nochtans, gy hebt uw leven

 

Aan dien kluister prijs gegeven,

 

Om te deelen in mijn leed.

 

Aan uws Egaas zij' te zwoegen,

 

Is voor u het hoogst genoegen,

 

Waar gy alles voor vergeet!

 

 

 

Ja, ik weet het, in uw oogen

 

Had het hemelsch Alvermogen

 

Zoeter lot noch grooter schat,

 

Dan met my te mogen lijden,

 

Dan my alles toe te wijden

 

Wat gy van Zijn hand bezat,

 

 

 

Al waar harten ooit naar trachten,

 

Kon uw grootsche ziel verachten;

 

Alles hieldt gy ijdlen wind!

 

't Eenigst voorwerp van uw haken,

 

Was, een hart gelukkig maken,

 

Waar gy uw geluk in vindt.

 

 

 

Liever woudt gy al uw gaven

 

In de duisterheid begraven

 

Met voorbeeldeloozen moed,

 

Dan in 't ruischen der vermaken

 

Aan de zaligheên verzaken

 

Van een' wederzijdschen gloed.

 

 

 

Liever woudt gy nacht en dagen

 

Alle lijden met my dragen,

 

Dat ooit brave lijden kon;

 

Liever met en voor my sneven

 

Dan het hart niet aan te kleven

 

Dat uw hart voor eeuwig won.

[p. 426]

 

'k Weet het, Tederste, en mijn lijden,

 

Hoe het lot my moog bestrijden,

 

Is my dierbaar aan uw zij':

 

Ja, geen Koning op dees wareld,

 

Hoe bepurperd of bepareld,

 

Dien ik in mijn leed benij'.

 

 

 

Ja, met u bemin ik 't leven!

 

Aan uw liefde dank te geven,

 

U te leven en ons kroost,

 

Dit, dit is in 't felst der pijnen,

 

Dit in lijden, zwoegen, kwijnen,

 

Heeling, wellust, heil, en troost.

 

 

 

God, die ons tot heden voedde,

 

Zoo die God u my behoede,

 

ô Wat vraag, wat wensch ik meer!

 

Onderpand van zijn Genade,

 

Zijt gy me alles, lieve Gade,

 

Wat ik op deze aard begeer.

 

 

 

Laat ons op uw Jaargetijde,

 

Laat ons dan te vreên en blijde

 

De Almacht danken voor ons lot!

 

Laat ons steeds de zelfden blijven

 

Tot ons de adem zal verstijven!

 

Laten wy de wareld drijven!

 

En berusten wy in God!

 

 

 

הנלכ־לע תילע תאו ליח ושע תונכ תוכר

 

 

 

1805.