De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

Aan miss Billah,
in andwoord op haar dichtstuk, ‘Say have we human language heard.’^*

Neen, dierbre! 't zijn geen eigen toonen,

Die ge uit mijn cyther hebt gehoord,

Waar van u 't onderwerp bekoort:

Neen, aangebedenste aller schoonen!

Wat brengt verliefde grijsheid voort,

Waarin het vuur heeft uitgegloord?

Neen, zoo ze een vonkjen door liet breken,

Ter liefde van mijn duren plicht,

Die in mijn hart begraven ligt;

't Was niet door eigen gloed ontsteken,

Maar 'k dank den nadruk van mijn dicht

Aan 't heilig vuur van uw gezicht;

* Nalezingen I, 59.

[p. 350]

 

Aan d' aanblik dier betoovrende oogen,

 

Waarin ge, ô ongelijkbre maagd!

 

Het echte Lesbisch dichtvuur draagt:

 

Aan hun bezielend alvermogen

 

Erken ik 't, zoo ik ben geslaagd

 

In 't geen mijn boezem heeft gewaagd.

 

 

 

Neen, 't zijn geen menschelijke klanken,

 

Maar klanken, die uw eigen geest

 

My instortte op dit heilrijk feest;

 

't Zijn zichtbre - nooit miskende spranken

 

Van die verheven vlam geweest,

 

Die uitvloeit uit uw Englenleest.

 

 

 

ô Spil my dan geen loflauwrieren,

 

Vereerenswaarde Zangerin!

 

Wat heeft dees koude borst toch in,

 

Ten zij uw oog haar aan wil vieren? -

 

Uw deernis, lieve hartvrindin,

 

Zij alles wat ik van u winn'!

 

 

 

Heeft dan mijn uitgeblaakte tonder,

 

Die eens zijn tijd van glimmen had,

 

Nog eene vonkeling gevat;

 

Uw oog, uw dichtvuur wrocht dat wonder;

 

En zoo men 't dichtloof waardig schat,

 

Aan u behoort dat lauwerblad.

 

 

 

17 4/2 96. Ex tempore.