De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 227]

Aan den heer* * *
op den verjaardag van het genootschap^*

Acer eqvvs qvondam, magnaeqve in pvlvere famae,
Degenerat; palmae vetervmqve oblitvs honorvm,
Ad praesepe gemit, morbo moritvrvs inerti.^*

Ovidius.

Wat poogt ge, ô dierbre Vriend! mijn dichtluim op te wekken,

Daar ze in gevoelloosheid als weggezonken ligt?

Ach! wilde ik thandsmijn hand naar 'tstramme speeltuig strekken;

Ik bracht een' rouwgalm voort, voor juichend Feestgedicht.

De erkentenis ('t is waar) moest mij de borst ontgloeien;

Uw voorbeeld boven al mij strekken tot een spoor;

Maar ach! mijn vuur verdooft, mijn dichtaâr schroomt te vloeien,

Een lome vadzigheid dringt al mijn leden door:

Een aaklig aantal van bedroefde mijmeringen

Houdt steeds mijn' geest geboeid, mijne aandacht opgeschort;

En, daar zich 't hart verteert in wrede pijnigingen,

Is 't vruchtloos dat men zich tot blijde zangen port.

Zie daar mijn' staat geschetst: en kan me uw vriendschap vergen,

Dat ik, mij-zelv' ten spijt', gedwongen tonen slaa?

Neen, gun mij dat ik slechts mijne onmacht moog verbergen,

Eer d' onbedachte mond mijn hartsgeheim verraâ!

ô Hatelijk besef! Onzalig onvermogen!

Korts daagde ik elk vol moeds ten fieren zangstrijd' uit;

En nu, gevoeleloos en werkloos neêrgebogen,

Ontziet mijn blode hand de weigerende Luit!

Waar zijt gij heengevloôn, ô heuchelijke dagen!

Toen ik, den Hengst' gelijk', door wapenklank verhit,

In 't edel strijdperk vloog, en de eerkroon weg mocht dragen,

* Mijn Verlustiging, 31.

* Mijn Verlustiging, 31.

[p. 228]

 

Van Leydens Dichtrenchoor begroet als Medelid?

 

Waar zijt gij? keert te rug, geeft mij mij-zelven weder!-

 

Ach! 't eertijds vierig ros, in 't wagenkrijt vermaard,

 

Stort kwijnende en vermoeid bij zijne krib ter neder,

 

Verzaad van d' ouden roem, verbasterd van zijn' aart.

 

- Geloofde ik 't, dat mij ooit mijn Cyther zou verveelen:

 

Mijn Cyther! Hemel! eer, de wellust van mijn ziel!

 

Eer waande ik dat de stem der schelle Filomeelen

 

In 't dichtbekroosd moerasch den Vorsch' te beurte viel:

 

Eer, dacht ik, zal de Lent' zich van haar groen ontbloten:

 

Eer strijkt de Wintervorst de kegels uit zijn' baard:

 

Dan 't hoge Jaargetij' der Leydsche Kunstgenoten

 

Bij 't vrolijk Feestgejuich mijn speeltuig vinde ontsnaard.

 

Laat van uw' zangtoon af, begaafde Nachtegalen;

 

Leer, Lyciaansch gedrocht, gepaste klanken slaan;

 

Pronk, gure Wintervorst, met zomerzonnestralen;

 

En, Lente, doe een kleed van Noordsche sueeuwjacht aan!

 

Want vruchtloos grijpt mijn hand na de afgeleerde tonen,

 

Bezweken onder 't wicht van ziels- en lichaamssmart.

 

Vergeeft mij dit verzuim, Apolloos echte zonen!

 

Zijt met mijn' will' vernoegd en toegenegen' hart'!