De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 219]

Aan den heer P.J. Uijlenbroek,
in antwoord op deszelfs brief van den 19den van Bloeimaand 1778.^*

Een samenloop van bezigheden,

Verdrietlijk uit den aard voor 't oefengraag verstand,

Of liever (waarom toch de waarheid niet beleden:

Wie hoort altoos de stem der reden,

En houdt het rustloos hart geduurzaam in den band?)

Een kwade luim had me overrompeld,

En in mistroostigheid gedompeld:

Een kwaal, waartoe 't gestel mijns lichaams overhelt;

Wanneer ik juist van pas om deze harsenbeelden,

Die door mijn doffe zinnen speelden,

Te teugelen in hun geweld,

Uw' vriendelijken brief my zag ter hand gesteld.

Maar had ik immer mogen wachten,

Dat gy, mijn vriend, mijn beuzeltaal

Zoo heusch, zoo strelend een onthaal,

Zoo groot een lofspraak waard' zoudt achten?

Helaas! mijn zwak en kreupel dicht,

Wat roem het immer mogt verkrijgen,

Verschijnt met schroom voor uw gezicht;

En 'k wederspreek uw' lof alleen met schaamrood zwijgen,

Beducht, dat mijne onwaardigheid

Zich te overtuigende bepleit'.

* Nalezingen I, 5.

[p. 220]

 

Niet beter kon ik my voorspellen,

 

Dat gy het allerminst belang,

 

Of eenige waardy zoudt stellen

 

In 't oordeel, dat mijn geest mogt vellen

 

Van uw bekorend maatgezang.

 

Gy, boven mijnen lof te oneindig verr' verheven,

 

Om acht op mijn begrip te geven,

 

Vindt in uw eigen kunde, in mannen, u gelijk,

 

Begeerelijker roem en treffender genoegen,

 

Dan dat de flaauwe stem van uwen Bilderdijk

 

Daar 't minste siersel toe kan voegen,

 

Door 't treffendste verwondringsblijk.

 

Doch, had ik echter kunnen ramen,

 

Dat uwe vriendschap zich mijn lofspraak niet zou schamen,

 

Ik had geen oogenblik gebeid,

 

U ongeveinsd mijn' smaak te ontdekken

 

Voor die naturelijke trekken,

 

Die tot een kenmerk van den juisten geest verstrekken,

 

Die aller achting moet verwekken,

 

Om 't tedere gevoel van 't keurig onderscheid,

 

(Waarin zoo velen niet of luttel zijn bedreven)

 

Dat plaats heeft tusschen woest-, verheven-

 

En laag- en ware eenvoudigheid.

 

U voegt het, door de schets der beeldsprake aan te tonen,

 

Hoe zy 't gezond verstand en alle reden honen,

 

Die, weggesleept door d'ijdlen waan,

 

Om in hun dichten voor verheven door te gaan,

 

Met klanken zonder zin wijdmondig uit te brommen,

 

De wareld pogen te verstommen,

 

En angstig naar een zin- of woordenspeling staan,

 

Terwijl zy 't menschlijk hart verzuimen te onderzoeken:

 

En op al zulke Letterkloeken

 

Zal uw gezouten scherts met reden mogen slaan.

 

 

 

17 5/19 78.