De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 10

[p. 215]

Aanspraak aan het Taal- en dichtlievend genootschap: ‘Kunst wordt door arbeid verkregen;’
voor de vuist ontworpen.^*

ô Hooggeachte rei van waardige Meceenen!

Kunstoefenende Broederschap,

Die u, het zij uw zang ons lachen doet of weenen,

Alom ziet aangejuicht door billijk handgeklap;

En thands in Pindus Lauwerdalen,

Om 't ware kunstschoon te bepalen,

Den hoogen Rechterstoel bekleedt!

Ziet hier, wien ge andermaal den gouden' prijs behalen,

En op de zelfde stond een' zilvren winnen deedt.

Ge ontzet U; en met recht. - Hoe kost ge U overreden,

Dat een vermetel Jongeling

Zich wagen durfde, op nieuw, in 't worstelperk te treden

Met mannen, reeds beroemd door dichtvereeuwiging?

En echter, voor uw aller oogen,

Begunstigde 't geluk mijn pogen

Met d'overschoonen eerlauwrier;

Mijn yver hield my plaats voor grooter kunstvermogen,

En wist volmaakter klank te lokken uit mijn Lier.

Gy, tevens onderwerp en drijfveer van mijn zangen,

ô Liefde tot het Vaderland!

Gy, gy-alleen hebt my den zangstrijd aan doen vangen,

Gy stierde 't speelstift in mijn onbedreven hand;

Gy hebt mijn klanken doen behagen,

* Verspreide Gedichten II, 169.

[p. 216]

 

Den prijs voor andren weg doen dragen.

 

Wat heil! wat glorie! welk eene eer!

 

Mag de indruk van mijn' zang op de eigen wijze slagen

 

Tot heil van 't algemeen, ô Hemel, 'k wensch niets meer!

 

 

 

Ja, mocht mijn toon het hart der Nederlandren raken,

 

En 't laauwe en vadzige gemoed

 

In de ouderlijke zucht voor 't Vaderland doen blaken,

 

Oplettend op den drang van 't bruisschend Heldenbloed!

 

ô Hemel, mocht het my gebeuren,

 

Een' burger uit den strik te scheuren

 

Der landverderflijke Eigenbaat!

 

Zoo zou mijn teder hart zich recht gelukkig keuren,

 

Zoo bleek de macht der kunst op 't bloeien van den Staat!

 

 

 

Maar welk een dankbaarheid zal U mijn zangnimf toonen,

 

Kunstrechters, voor dit gunstbewijs?

 

Wat zegge ik! Neen, ô neen; dit ware uw uitspraak honen!

 

De billijkheid, geen gunst, beschikt van uwen prijs.

 

Wat ook, wat kon mijn zang U geven,

 

Wier naamen eeuwig zullen leven,

 

Verheerlijkt door uw eigen dicht?

 

Die, door een zuivre zucht tot eedle kunst gedreven,

 

U-zelv' by 't nageslacht een eeuwige Eerzuil sticht?

 

 

 

Het belge U echter niet, dat uw gekroonde zanger,

 

Stoutmoedig op zijn' zegepraal,

 

Zijn' boezem U ontsluit', van wettige achting' zwanger,

 

En uw verdienste dees geringen cijns betaal'.

 

Gelooft, dat steeds zijn hoogst genoegen,

 

En 't doelwit van zijn rustloos zwoegen

 

In 't Letterveld der Poëzy,

 

Zal zijn, zijn poogingen met de uwe saam te voegen

 

Tot luister, vaag, en roem van deze Maatschappy.

 

 

 

Den 8^sten van Bloeimaand,

 

 

 

1778.