De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 6
(1857)–Willem Bilderdijk–
Auteursrechtvrij
[pagina 51]
| |
Licht en schaduw.Ga naar voetnoot*Tot dat die dag aankoomt,
en de schaduwen vlieden.
Hoogl. II, 17.
Wanneer de blijde middagzon
Uit onbewolkten boog
Ons toelacht van omhoog,
En vol van glans in de oogen blinkt;
Dan krimpt de schaduw weg en slinkt,
Beschaamd of 't wezen mocht,
En of zy schuilplaats zocht.
Maar daalt die gloênde wareldbol
In 't spoor, en wandelt hy
Het middagpunt voorby,
Dan rekt de zelfde schaduw weêr
Zich uit, en groeit steeds meer en meer,
En maakt zich, stond aan stond,
Tot meester van den grond.
Zoo is 't, waar 't hooger Hemellicht
Zich instort in 't gemoed.
't Ontblakert in den gloed,
En 't schijnt, de zelfheid gaat te niet
In 't hart waarin 't zijn stralen schiet;
't Is hemel, wat men voelt,
Wat oog en hart bedoelt.
Dan ach! die blijde middag houdt
By d' aardschen mensch geen stand,
Te naauw aan 't stof verwant.
Zijn zwakheid draagt geen hemel, neen,
In 't dal van onmacht en geween,
Maar zijgt weldra, vermast
In geest- en lichaamslast.
| |
[pagina 52]
| |
Dank echter, dank, ô groote God,
Voor d' aanblik in 't gezicht
Ook zelfs van 't vluchtigst licht!
't Houdt troost, verkwikking in, en kracht,
Voor die in lijdzaamheid verwacht
Op 't uur dat hem uw hand
In beter oord verplant.
1827.
|
|