De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 6
(1857)–Willem Bilderdijk–
AuteursrechtvrijGeluk.Ga naar voetnoot*'t Was Bloeimaand, en by 't ochtendgloren
Doorwandelde ik de bloemengaard.
't Lachte alles, als op nieuw geboren,
Maar 't hart was in mijn borst bezwaard.
't Gevogelt' tjilpte en kwinkeleerde,
En 't bietjen snorde om tulp en roos,
En gans en vijverëend spanceerde
By 't vorschmuzyk uit lisch en kroos.
Kan God (dus sprak ik), zoo weldadig,
Dus alles zeegnen wat er leeft;
En ons, zoo hard en ongenadig
Onthouden, waar ons hart naar streeft:
Gy meldt my, velden, boschchoralen,
En alles wat uw aanzijn smaakt;
Waar is voor my 't geluk te halen,
Waar 't smachtend harte zoo naar haakt?
| |
[pagina 41]
| |
Wat wiek had, fladderde om my henen,
En 't windtjen piepende uit het riet,
Riep, zuchten menglende in mijn weenen,
Voor u, ô mensch! bestaat het niet.
'k Vroeg Liefde, die zoo zacht, zoo teder,
Zoo rijk in lust, zoo zalig scheen;
Ach! borst zy uit, sloeg de oogen neder,
En 't andwoord was een bloot geween.
'k Zag 't lijdenzalvend Medelijden,
En vroeg haar balsem voor mijn wond:
Zy treurde, ja, maar 't heilverblijden
Was niet het geen ik by haar vond.
'k Vroeg Vriendschap. Vriendschap, min bewogen,
Zag me aan; maar 't andwoord dat zy gaf,
Was: ‘Duizend zochten 't, maar bedrogen;
‘Wie 't vinden mocht, rust lang in 't graf.
'k Vroeg Deugd. Zy zuchtte, zweeg, verlegen;
In 't eind, met wangen, nat beschreid:
‘Bedroogne,’ nokte zy my tegen,
‘Mijn naam is slechts Boetvaardigheid.’
'k Zag de Ondeugd moedig tot my treden;
‘Zoek,’ riep zy, ‘zoek 't geluk by my.’ -
Maar 't kleed ontviel de ontvleeschde leden,
En 'k gruwde van de helharpy.
'k Trad tot de Dood, met diep ontroeren.
‘Ja,’ sprak hy; ‘'k eindig d' aardschen druk;
‘En, wien 't Geloof me in d' arm wil voeren,
Dien breng ik over naar 't Geluk.’
1827.
Gevolgd naar het Engelsch van
Dr. Heber, maar met verandering.
|
|