De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

[p. 414]

Verwondering.

Die 's hemels stand noch omloop kent,

Hoe na aan 's warelds as

De kar van 't Noordgestarnt zich wendt,
En waarom die den wagen ment
Terwijl hy vroeg den stroom ontrent,

Laat neêrduikt in den plas,

Die blijft voor de uitgespannen tent
Van 't vonkelende firmament

Versuft op ieder pas.

Verbleekt de volle schijf der maan,

Wen zy den donkren rand

Van 's aardrijks schaduw ingegaan,
De starren schaamrood op ziet staan,
Die ze eerst op 's hemels ruime baan

Verduisterde in hunn' brand;

Het onverstand drijft volken aan
Om straks den wapenklank te slaan

Tot heuren onderstand.

Maar wie, wanneer het stormgeweld

Van uit het Noorden blaast,

En 't zeenat dan, zijn' boord ontsneld,
Tot hemelhooge heuvels zwelt,
Het strand met baren beukt en knelt,

En zich te berste kaatst;

Of wen 't bevrozen waterveld
Door Febus lentegloed versmelt;

Wie staat er voor verbaasd?

[p. 415]

 

Van waar dan zulk een onderscheid?

 

Eenvoudig is de reên:

 

Verwondring volgt de onwetendheid,

 

Daar de oorzaak in 't verborgen leit;

 

En alles wat men niet verbeidt

 

Beroert, in 't wuft gemeen,

 

De harten, kwalijk voorbereid:

 

Dan, waar de kennis licht verspreidt,

 

Verdwijnt wat wonder scheen.

Libr. IIII. Metr. V.