De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

De wijsgeerte.

Ja, ik heb gezwinde pennen
Om ten hemel op te rennen;

Doet de vlugge geest die aan,

Straks veracht hy de aardsche streken,
Weet den dampkring door te breken,

En door wolk en lucht te slaan.

Voelt hy dan de zwindelingen
Van des luchtruims opperkringen,

En den gloed die hooger barnt,

Brandend streeft hy door de branding,
En zoekt hoogere belanding

In den zetel van 't gestarnt':

Daar hy dan, naast d' Albestraler,
Of den verstgelegen dwaler,

[p. 410]

 

Als zijn wachter, ommedraait;

 

Of zoo verr' de starrevonken

 

Uit de nachtgordijnen lonken,

 

In der starren wieling zwaait;

 

En, na lang genoeg te zweven,

 

Van des hemels buitendreven

 

Naar den hoogsten zetel stijgt,

 

Tot hy boven al 't gewemel

 

Van den wentelenden hemel,

 

Deel aan 't heilig licht verkrijgt.

 

Daar, daar voert de Heer der heeren

 

Op die onder hem regeeren

 

Den ontzachelijken staf:

 

Daar houdt hy den toom der wareld

 

Onverwrikbaar, hoe zy dwarelt,

 

In haar wankelbaren draf. -

 

Treedt ge dus het thands vergeten,

 

Nu gezocht, doch eer bezeten

 

Oord, uw vaderland, weêr in;

 

Dan, dan roept ge, by 't herkennen:

 

Hier voleindig ik mijn rennen,

 

Hier, hier nam ik mijn begin.

 

En wanneer gy uit dien luister

 

Dan te rug schouwt op het duister,

 

En het aardrijk wilt bespiên;

 

Dan zult gy de dwingelanden,

 

Die de wareld slaan in banden,

 

Machtloos en ellendig zien.

Libr. IIII. Metr. I.