De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

Liefde.

Zoo 't Heelal op vasten voet

Zijne beurten wisslen doet;
Zoo der stoffen strijdigheên
Met elkaâr in bondschap treên;
Zoo de gouden zonneglans
't Heldre daglicht voert ter trans;
En het maanlicht op den nacht,
Ons door de avondstar gebracht,
Met heur' bleeken schijf regeert;
't Vaste strand de baren keert,

[p. 397]

 

Opdat Nereus vratig nat,

 

Nimmer, aan den band ontspat,

 

Zonder boord en zonder toom

 

Over 's aardrijks boezem stroom';

 

Alles is dus vastgezet

 

En verbonden aan die wet,

 

Door den hoogsten liefdegloed,

 

Die wat wezen draagt, behoedt,

 

Aarde en zee in handen heeft,

 

En den hemel wetten geeft.

 

 

 

Zoo hy ooit dien vasten band

 

Liet ontglippen aan zijn hand,

 

Al wat thands vereenigd gaat

 

Borst straks uit in fellen haat,

 

Deed elkaâr een' oorlog aan,

 

Die de wondre kunsttuigraân,

 

(Die hun trouwvereende kracht

 

In zoo schoon een werking bracht)

 

Van het heerlijk Godsgebouw

 

In een' oogwenk sloopen zou.

 

 

 

't Is door hem dat volk en land

 

Hun verbonden houdt in stand:

 

Hy is 't, die de heilige echt

 

Met een kuische min doorvlecht:

 

Hy, die ook den vriendschapsplicht

 

Zijn verheven rechten sticht.

 

 

 

Zalig 't menschelijk geslacht,

 

Zoo door de eigen liefdekracht,

 

Die de hemeltrans bestiert,

 

Ook hun ziel geregeld wierd!

Libr. II. Metr. VIII.