De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

[p. 389]

Geestbedaardheid.

Verborgen in 't duister

Van 't wolkengevaart,

Verdwijnt 's hemels luister

Aan de oogen der aard.

Wen buldrende buien

Den golvenden plas

Tot heuvelen kruien,

Beroert hy zijn glas.

De vochtkristallijnen,

Zoo klaar als de lucht,

Verliezen 't doorschijnen,

Met slijken bevrucht.

En 't vlieten der beken,

Van hoogtens gestort,

Dat rotsen kan breken,

Wordt dikwijls geschort,

En ziet onder 't stroomen,

Zijn driftige vaart

Op 't schichtigst betoomen

Door klompen van aard.

Dus, tracht ge de waarheid,

In nevelloos licht,

Te zien met de klaarheid

Van 't helderst gezicht,

En wenscht ge te treden

In 't zekere spoor,

Naar 't leidsnoer der reden;

Zoo stel u dit voor:

Maak trefloos te wezen

Voor vreugd en voor smart;

[p. 390]

 

Geef hopen en vreezen

 

Geen' toegang in 't hart.

 

't Verstand is verduisterd,

 

De vrijheid verheerd,

 

De wil ligt gekluisterd,

 

Waar hartstocht regeert.

Libr. I. Metr. VII.