De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 4

[p. 259]

De cycloop.
Herderszang.^*

dametas en dafnis.

Dameet en Dafnis (d'een', een' Veenman, ros gehaird,

En d' ander, om de kin nog naauwlijks half gebaard)
Gelustte 't, op één plaats hun kudden saam te weiden.
Nu zaten ze aan een beek, en zongen met hun beiden
Den zomermiddag door: zy hieven beurtlings aan,
Doch Dafnis stelde 't in en opende de baan.

dafnis.

De dartle Galathee gooit uw verbaasde schapen
Met applen, Polyfeem, en scheldt de Herdersknapen
Voor bittre minnaars uit: en gy bemerkt haar niet,
Maar zit en piept vast op uw lieflijkruischend riet.
En, kijk, daar gooit ze op nieuw, en smijt den armen sukkel,
Die altijd met haar loopt, uw' Wachthond, op zijn pukkel.
De goede lobbes blaft, en klingelt flux naar zee,
En voert door 't zwalpend nat zijn eigen schijnsel meê.
Zie voor u, dat hy niet, toeschietende onder 't keffen,
Wanneer zy 't minlijk lijf ten golven uit koomt heffen,
Haar naar de beenen vliegt, en eer ge 't gist of weet,
Het zilverblanke vel bezoedle door zijn beet!
Want dan verging 't u wis met wat ge schijnt te hopen,
Als 't schaapjen, met zijn vacht door dorens heen gekropen.
Reeds vliedt ze u, wat ge ook vrijt, en loopt een' loeris naar,
En smijt, hoe wel gy 't meent, de kaarten door malkaâr.
Want Liefde, ô Polyfeem, heeft wonderlijk vermogen,
En 't slechtste is somtijds schoon in zijn benevelde oogen!

Toen zong Dametas hem des Herders andwoord toe.

* Mengelpoëzy I, 253.

[p. 260]

 

dametas.

 

Ja, 'k zag, (de Veldgod hoor' me en keere 't my ten goê!)

 

'k Zag, hoe zy wierp naar 't Vee, en 't bleef my niet verborgen,

 

Noch dit mijn eenig oog, dat verder ziet dan morgen.

 

Ik schouw de zaak ten eind: want de oude Vader kruis

 

Voorspelt geen leed, of 't leed koomt ook onfeilbaar t'huis,

 

Ja zelfs, al ware 't schoon in later tijd van jaren

 

Voor kindren weggelegd, die niet aanwezig waren.

 

'k Bespeure 't al te wel; doch, hoe mijn oog het ziet,

 

In 't blaakren van de min bemerk ik 't weder niet.

 

Nu zeg ik: 'k Heb my thands eene andre vrouw verkoren,

 

Zoo barst' haar 't hart van spijt wanneer zy 't koomt te hooren,

 

En kijk' ze, als half verwoed, van uit het golvend meir,

 

Op kudde en rotsspelonk met vlammende oogen neêr!

 

'k Heb ook mijn' hond verboôn, haar langer aan te halen,

 

En snufflende, als voorheen, steeds achter na te dwalen.

 

En merkt zy, dat ik dit dus uithoude op den duur,

 

Vast zendt ze een bode om my; maar ik, ik hou my zuur,

 

Zoo lang, tot ze ernstig smeekt, om zelve voor ons beiden

 

Het zoete Huwlijksbed op d'oever uit te spreiden.

 

Want 'k ben zoo lelijk niet! 'k Zag me onlangs nog in zee,

 

('t Was stil) en 'k vond me een oog dat me in my-zelv' voldeê,

 

Een heerelijken baard! En 't blikkren van mijn tanden

 

Was blanker, naar 't my docht, dan Paros marmerzanden.

 

En, op dat me in dien roem geen nijdig oog mocht schaân,

 

(Dit had me eene oude best eens aan de hand gedaan)

 

Zoo spuwde ik, (toen ik 't dacht), om 't voorspook af te weren,

 

My-zelven in den baard tot drie verscheiden keeren.

 

 

 

Hier eindigde Dameet, en drukte op d' eigen stond

 

Zijn' Dafnis eenen kus vol vriendschap op den mond;

 

En dees vereerde aan hem zijn ruischpijp, zoet van klanken,

 

En nam zijn veldfluit aan, met wederkeerig danken.

 

Toen blies Dameet op 't riet, en Dafnis op de fluit,

 

En 't grazend rundervee kwam hupplen op 't geluid.

 

Maar eindlijk, niemand wierd verwinnaar, van hun beiden;

 

Zy waren 't even zeer, daar ze onverwonnen scheidden.

 

 

 

1795.