Gedichten voor kinderen

[p. 112]

IV.

Nu dachten Jakobs zonen haast

Naar Hebron heen te trekken,

En vonden saam een middel uit

Om hun vergrijp te dekken.

Men slachtte een geit, en doopte 't kleed

Dat Jozef was onttogen,

In 't uitgestorte geitenbloed,

Dat schijn gaf aan hun logen.

Nu werd een vreemdling met dat kleed

Van Sichem heen gezonden,

Die d'ouden Jakob melden moest

Dat hy het had gevonden.

[p. 113]

 

De vreemdling kwam te Hebron aan,

 

Waar Jozefs vader woonde;

 

En spoedde zich naar Jakob heen,

 

Aan wien hy 't kleed vertoonde.

 

 

 

De Wreedaart sprak: Ik vond dit kleed

 

Bebloed en vol van scheuren;

 

Droeg niet uw zoon dit fraai gewaad

 

Van velerhande kleuren?

 

 

 

De grijze Jakob stond ontroerd

 

Toen hy het kleed ontwaarde,

 

En storite met een luid geween

 

Wanhopig neêr op de aarde.

 

 

 

Ach! riep hy, Jozef leeft niet meer!

 

Mijn kind is my ontnomen!

 

Ach! zeker is hy in het woud,

 

Door tijgers omgekomen.

[p. 114]

 

Mijn Jozef! Jozef, ô mijn zoon!

 

Nooit zult gy wederkeeren;

 

En ieder dag, zoo lang ik leef,

 

Zal mijnen rouw vermeeren!

 

 

 

Zoo treurde Jakob dag en nacht,

 

En zag zijn andre zonen

 

(Die eindelijk waren weêrgekeerd)

 

Geveinsde droefheid toonen.

 

 

 

De Valschaarts deelden Jakobs rouw,

 

Maar niet met ware smarten;

 

En weenden om huns broeders dood,

 

Met blijdschap in hun harten.

 

 

 

Mijn kindren, riep de grijzaart soms,

 

Vergeefs is al uw pogen;

 

Ik zal zoo lang ik hier nog leef;

 

Mijn tranen niet meer drogen.

[p. 115]

 

Mijn kindren! ach ik zoek geen troost.

 

Niets wensch ik dan te sterven,

 

Welhaast zult gy, door Jozefs dood,

 

Uw droeven Vader derven.