De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

Arria en Petus.^*

petus.

Mijne Arria! 't zegt niets, zich zelf den dood te kiezen,

Wen niets 't gevoelig hart aan 't heilloos leven bindt;

Maar als het, door die dood, den Hemel moet verliezen,

Dien 't in den teedren arm der beste Gade vindt!

ô Dan, dan wijkt die moed, dien 'k nimmer nog verzaakte:

Dit maakt de dood voor my het geen my 't leven waar

Indien uw zuivre borst niet teder voor my blaakte, -

Indien wy 't aanzijn niet beminden om elkaâr.

Ik aarzel niet, mijn Al! de wreedste dood te sterven,
Maar hoe, mijne Arria! besluit ik u te derven? -

arria.

ô Dierbaarste! in de dood zult ge ook de mijne blijven:

Uw weêrhelft haat het licht, dat Petus niet begroet!

Haar mond zal op uw mond, haar hart op 't uw, verstijven,

En, in een zaalger oord herneemt het zijnen gloed.

Geliefde! - volg haar daar, waar reine Geesten blaken;
Dit aanzijn, dat om haar uw' boezem dierbaar is,

* Poëzy (van Mr. w.b.) I, 107.

[p. 432]

 

Dit wil ze uw hart gehaat, dit wil ze u schuwbaar maken;

 

Zoo vindt gy 't sterven zoet, den doodsnik lafenis.

 

ô Petus, 't is gering, zich-zelv' den dood te geven,

 

Als ze ons, die 't hart bemint, voor eindloos wedergeeft!

 

Zich doorstekende.

 

Dit wondt - maar 't deed geen pijn.

 

Hem den dolk toereikende.

 

petus.

 

Zich met drift doorstekende.

 

En nevens u te sneven,

 

Is wellust, is me een plicht. Ik heb te lang geleefd!

 

 

 

1799.