De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3 (1860)

De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 3

(1860)–Katharina Wilhelmina Bilderdijk-Schweickhardt– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 232]
Herinnering by het graf van mijne Adelheide.Ga naar voetnoot* Lief, aanminnig, dierbaar wicht, Al te teêr geliefde! Gy, wier sterven 't oudrenhart Onherstelbaar griefde; Gy, het eerste maagdelijn Met mijn bloed gevoedsterd: Gy, met hemelzoete vreugd Aan mijn borst gekoesterd, Gy, die reeds mijn ziel verstond En mijn smarten deelde, Eer u de aard ten derdenmaal Lentebloemtjens teelde! ô Wat werdt gy teêr beweend Toen gy van ons scheidde! Nooit was smart mijn smart gelijk, Dierbare Adelheide! 'k Staar nog vaak by middernacht Op het stargewemel, En dan zoekt mijn oog uw schim Aan den stillen hemel: 'k Zie u nog het kwijnend hoofd Op mijn kniën drukken, En viool- en rozenblaân Van hun stengels plukken: 'k Zie u nog die losse blaân Tot een kransjen rijgen, Onder 't pijnlijkst smartgevoel En 't aandoenlijk zwijgen!
[pagina 233]
Dierbre, zoo ooit moederhart Bloed en tranen schreide, Ik, ik heb uw graf doorweekt, Zalige Adelheide! Mijn verbeelding volgt u na; Ja, gy zweeft daar boven! Daar, waar ge in des Serafs choor Eeuwig God moogt loven. Ja, daar zweeft gy juichende om In den rei der Engelen, Die u, lieve hemelbruid, In hunne armen strengelen! ô, Wat heil u ooit het lot Op deze aard bereidde, Zalig is thands boven al 't Lot van Adelheide! Zoo mijn droefheid waanzin is, Hemel, wil 't vergeven! 'k Riep u niet om 't rekken aan Van haar pijnlijk leven! Doch, vroeg m'ooit een pandtjen weêr, Zy, zy mocht het vragen, Die het onder 't harte droeg En naar 't graf zag dragen. God, gy zaagt hoe veel het leed, En uw Engel riep het: Aan de Vaderborst geklemd, Lachte 't, en ontsliep het! Met wat zegen, met wat vreugd 't Moederhart zich vleide, Al die zegen stortte in 't graf Met mijne Adelheide! Wandlaar, wraak mijn tranen niet: 't Moederhart is teder! Gaven tranen, gaven bloed, My mijn lievling weder,
[pagina 234]
ô! Ik smolt in 't weenen weg Op dit grafgestichtjen; ô! Ik strekte my by 't stof Van mijn dierbaar wichtjen. Ja, ik zou.... maar Hemel, neen: Leer my 't wee verduren: Immers als een snelle stroom Vloeien 's levens uren! Geef slechts, dat mijn ziel gedwee Op het weêrzien beide, En vernieuw my 't leven weêr By mijne Adelheide! 1805.	voetnoot* Nieuwe Dichtschakeering I, 107.

Vorige Volgende