De dichtwerken van vrouwe Katharina Wilhelmina Bilderdijk. Deel 2

Eens krijgsmans afscheid.
(In MDCCCXVI.)^*

De strijd hield op, de jammerkreet

Verkeerde in vredepsalmen;

Gy, die den vijand storten deedt,

Hoor onzen Lofzang galmen!

ô God! verkwijnende in den band,

In diepe ellend verzonken,

Hebt Gy ons Vorst, en Vaderland,

En voorspoed, weêrgeschonken.

* Poëzy (van Vr. k.w.b.), 113.

[p. 317]

 

Uw machtige arm heeft my behoed

 

By storm en krijgsallarmen;

 

Ik bleef by 't om my plasschend bloed

 

Bewaard door Uw erbarmen.

 

'k Zag duizend dappren aan mijn zij'

 

Van 's vijands lood doorregen,

 

En, God! Uw goedheid spaarde my:

 

Heb dank voor Uwen zegen!

 

 

 

Gy schonkt my weêr aan gade en kroost;

 

My weêr aan vriend en magen:

 

Dus ben ik alles thands getroost,

 

Wat Gy my geeft te dragen.

 

Hy die 't geweld betemt van 't meir,

 

Den stormwind legt in banden,

 

Ziet steeds op zijn getrouwen neêr,

 

Tot 's warelds verr'ste stranden.

 

 

 

God blijft mijn Vader, ik, zijn kind,

 

Aan de overzij' der vloeden.

 

Daar kan Hy my 't gemis van vrind

 

En vaderland vergoeden;

 

Doch, mocht Hy op een vreemde kust

 

Mijn ziel ter rust ontbieden,

 

Dan roep ik, op Zijn trouw gerust:

 

‘God, laat Uw wil geschieden!’

 

 

 

ô Dierbare, ô geboortegrond,

 

Waaraan mijn hart blijft kleven: -

 

Waar 't kusjen van den moedermond

 

My welkom heette in 't leven!

 

Waar 'k eerst met kinderlijken voet

 

Gods tempel mocht betreden,

 

En sedert met oprecht gemoed

 

Mijn Heiland heb beleden!

[p. 318]

 

Waar ik den Dienaar van Gods woord

 

Mijn boezemvriend mocht noemen,

 

En veertig jaren ongestoord

 

Op zijn vertrouwen roemen,

 

Die hier in Leeraars hartetaal

 

Door d' afscheidsgroet bewogen,

 

(En, mooglijk voor de laatste maal)

 

My zegent voor Gods oogen!

 

 

 

Waar 'k in de wijde broederschaar

 

Nooit vijand heb gevonden,

 

Maar ieders hart onwankelbaar

 

Door trouw aan my verbonden!

 

O! 't scheiden kost my eindloos veel

 

Van Broeders, Vrienden, Magen!

 

Dan...! zegen zij uw-aller deel

 

In 's levens wisselvlagen.

 

 

 

ô! Zoo ik van u scheiden moet

 

Om nimmer weêr te keeren,

 

't Is alles wel, wat de Almacht doet;

 

Laat ons Haar wijsheid eeren;

 

De hoop, dat wy ons wederzien,

 

Voor Jezus throon vergaderd,

 

Doet alle bange zorgen vliên

 

Als 't uur der afreis nadert.

 

 

 

Gedenkt my in uw-aller beê

 

By 't zang- en speeltuiggalmen.

 

Mijn hart stemt met uw Hallels meê,

 

Uw dank- en bedepsalmen!

 

ô Laat ons hier nog eens, vereend,

 

Gods zeegnende Almacht prijzen!

 

Ook daar, waar 't oog geen traan meer weent,

 

Zal eens ons danklied rijzen!