Zoete pennenvruchten. Switi tori. Een Surivlaamse verhalenbundel

[p. 6]

Voorwoord
Een verhaal van vriendschap en vertrouwen
Alida Neslo

Foto: Kong Min Fotostudio Paramaribo

Verhalenvertellers zijn van overal en van alle tijden.

Maar een verhalenWEDSTRIJD is iets dat volgens mij meer bij onze hedendaagse competitieve maatschappij past. Wedstrijd: uit elkaar gehaald, valt dit woord uiteen in twee begrippen: ‘wedden’ en ‘strijden’. In het kader van de Stedenband Antwerpen - Paramaribo zou ik graag het tweede woorddeel willen vervangen door een passender begrip: vriendschap.

‘Verhalenwedvriendschap’ uitgeschreven in het kader van de stedenband: hmm, dat ruikt niet erg naar goed Nederlands, maar in mijn oren klinkt het een stuk toepasselijker voor wat er al een tijd gaande is tussen de twee steden. Op dit moment schiet mij niks beters te binnen, misschien moeten de jonge lezers maar zelf een woord verzinnen. Dat lijkt me in deze dagen van hip-hopcultuur en de daarmee gepaard gaande taalvirtuositeit geen probleem.

Ik wil alleen maar zeggen dat het leven - ook al wordt het individualisme geestdriftig toegejuicht - geen soloact is, maar een samenwerkingsverband tussen mensen en volkeren. Iedere poging om deze band te verstevigen moet worden ondersteund, ook al gaat het om een wedSTRIJD.

[p. 7]

Tijdens een wedstrijd droomt iedere deelnemer van de overwinning. In die zin is een wedstrijd behalve competitie, ook een verzameling van mensen die durven dromen. En mensen die dromen voelen zich veelal met elkaar verbonden. Ook al verschillen de dromen, ze begrijpen mekaar en eikaars drijfveren. En als ze mekaar begrijpen, volgt automatisch een zeker vertrouwen.

Het komt er dan op aan om dat vertrouwen steeds verder uit te bouwen, zodat we de bergtop waarop wij onszelf meestal plaatsen durven te verlaten om uit te zien naar de prestaties van de ander, en die prestaties ook nog durven toejuichen. Of we blijven alleen maar krampachtig vertrouwen in onszelf en onszelf alleen, natuurlijk. We hebben de vrijheid om te kiezen, gelukkig. Maar echte vrijheid is voor mij toch wel elkaar volledig vertrouwen, zodat grenzen op de duur wegvallen en er ruimte ontstaat om te geven in plaats van altijd maar te nemen.

Als je deze verhalenbundel leest, zal je precies begrijpen wat ik bedoel. Het is een feest van het beste van zichzelf geven aan de ander. En met de ander bedoel ik lezers van 10 - 100 jaar (en niet tot 14 jaar, zoals oorspronkelijk bedoeld).

Voor mij als ‘Surivlaamse’ is het ook nog eens een feest van herkenning. Ik was nog een meisje toen ik op de televisie zag hoe het land van Ganzee verdronken werd, en mensen en dieren moesten vluchten voor het water (zie ‘Het verdronken land’).

Op het Miranda lyceum in Paramaribo kreeg ik les van de heer de Rooy, de allerbeste leraar Spaans van heel het Caribisch gebied (zie ‘Het oog’).

En hoe veel keer heb ik mijn keel niet schor geschreeuwd voor de Rode Duivels, en tegen Oranje, hoewel ik Nederlandse ben. Ik zal nooit de huldiging op de Grote Markt in Brussel vergeten van ‘onze jongens’ ergens in de jaren tachtig - geschiedenis is ook niet mijn sterkste punt (zie ‘De nacht van de trommelaar’). En zo kan ik nog doorgaan, het zijn allemaal heel verschillende verhalen, maar de rode draad die al deze verhalen bindt is naast de Nederlandse taal, de taal van het hart. Warm aanbevolen in deze koude tijden.

En maar hopen dat de stedenband zal blijven duren zodat de kersverse literaire talenten kunnen blijven dromen. Als de snaren tussen twee partijen slap gaan hangen overheersen alleen nog de verwarde geluiden, als ze gespannen staan kan er mooie muziek gemaakt worden.

Zodat er na nog eens een wedSTRIJD alleen maar winnaars zullen zijn.