|
| |
| |
| |
Sonnetten.
HElaes! wat is ons tijdt, wat zijn ons boose dagen?
Wat is ons levens loop die haestelijck passeert?
Ghelijck een Wevers-spoel het vluchtet metter veert,
En als een lichten damp die niemant can najagen:
Terwijl den dwasen mensch stelt ydelijck 't behagen.
In't gene dat hier haest en sekerlijck verkeert,
Comt midd'ler tijdt den doodt en maket dat ghy leert.
Helaes! dickwils te spae, dat hier niet woont dan clagen!
Datm' hier niet anders vindt als dwase ydelheyt.
Veel snarrich boos ghewoel, dat vaeck den mensch beschreyt,
En vindet sich benart als dit hem wil begeven:
Maer ghy o soete ziel, verachtet dese daet,
Betrachtet ware deuchd' en soecket Godts ghenaed,
Op dat ghy comt hier na by hem in't eeuwich leven.
HOe is de Werelt dus vol droevighe krackelen?
Hoe isser soo veel Gal, en bitteren Azijn?
Hoe isser so veel Roets, en doodelijck Fenijn?
Hoe isser so veel ramp, en boosheyt onder velen?
Hoe tracht men nu dus seer malcanders eer te stelen?
Malcanderen met ghewelt te brengen in de pijn.
Hoe isser soo veel quaet nu onder goeden schijn?
Hoe scheurt de Werelt dus aen soo veel duysent deelen?
Helaes! het is het zaet dat van den Duyvel comt,
Dat gantsch de deucht versmoort, de waerheyt heel verstomt,
En dat de menschen doet met losse toomen woeden.
O Heere gheeft ghenaed', verleent ons lijdtsaemheyt:
Behout ons inden wech tot onser salicheyt,
En wilt ons inden noodt ghenadelijck behoeden.
VVY sollen gins en we'er gelijckerwijs de baren,
Ghedreven van den Windt in eenich fel tempeest:
Wy swerven hier en daer als in een wilt foreest,
Als of wy in den noodt van wreede Dieren waren:
Als of wy sonder stier hier in de golven varen,
Waer door wy dickwils zijn seer angstelyck bevreest:
Wy zijn benaut, geperst, en quellen onsen gheest,
En connen naulijcx eens ons selver recht bedaren.
O wel gheluckich die, die van de Werelt scheyt,
En offert Godt sijn ziel tot sijnder salicheyt,
Die dese rasery gheluckich comt te derven,
Die al dit boos ghesnor triumphelijck verlaet,
En van d'ellende snoot tot in den Hemel gaet,
Als waer men sonder eyndt victory comt verwerven.
| |
| |
WEl! sal't dan altijdt zijn, dat ick gestaech moet clagen?
Moet het gheduyrich leet versellen mijn gemoet?
Comt nimmermeer den tijdt, dat eens het blyde soet,
Dees bitterheyt en pijn van my sal gaen verjagen?
Ick ken't, het is mijn schult, het zijn des Heeren plagen,
Ick wete dat ghy dit om mijnent wille doet:
Maer siet mijn swacken Geest die legget onder voet,
En moet helaes! dit pack op teere schoud'ren dragen.
Versterckt my, o mijn Godt! maeckt mijn gheloove vast,
Op dat ick niet en val of struyckel inden last,
Maer het beparst ghemoet ten Hemel mach opheven:
Laet my in't Heylichdom met reyne voeten gaen,
Op dat ick daer mach sien, en grondelijck verstaen,
Dat onuytsprek'lijck goet dat ghy my hebt gedaen.
VVAerom dus droef, o ziel! o ziele! wat sal't wesen?
Waerom soo diep gesucht? waerom so verr' gedacht?
Waerom soo vele tijdts met treuren wech gebracht?
Ten helpt doch niet met al, 't en can u niet genesen,
V goeden Godt alleen moet van u zijn gepresen:
Van daer ist dat men toost en segeningh verwacht.
Wel aen bedroeft ghemoet, brengt hier de gantsche vracht,
Brengt daer u suchten heen uyt 's herten grondt geresen:
Hy is der droeven troost, der zielen medicijn.
Benauden hy verquickt met lieffelijcken wijn,
Van sijn ghenaden soet, dat hy seer goedich schencket:
Aenschouwer van mijn hert! O Christi Vader groot!
Verlost mijn droeve ziel uyt desen bangen noodt,
En my om Christi wil ghenadelijck gedencket.
SOmtijdts ist met ons hier als of de droeve vlagen,
Als water-baren fel ons herten schier verstickt,
Somtijdts ist wederom seer heugelijck verquickt,
En doet den droeven Geest gantsch t'eenemael verjagen.
Nu, zijn wy vol van vreuchd', dan wederom vol clagen,
Vermits den ramp gestaech na onse zielen mickt,
Maer Godes wijsheyt dit soo goedichlijck beschickt,
Dat ons niet hind'ren can des vyandts boose lagen.
Dus leven wy altijdt in vryheyt ende noodt,
En tusschen hoop en vrees het leven ende doodt,
Tot dat wy eyndelijck tot aen het eynde comen:
Doch dit is ons bekent, dit weten wy alleen,
Dat Godt ons helpen wil, en hooren ons gebe'en,
Dies wy in teghenspoet nu soo niet meer en schromen.
| |
| |
SIet daer de Sonne schijnt, de droeve duystere vlagen.
Den couden banghen tijdt des Winters is verby.
Den Nevel is vergaen, de Lenten comt ons by,
En doet de bitterheyt des droeven tijdts verjagen:
Het lieffelijcke Groen dat yeder moet behagen,
Is van de strengen vorst ontslagen ende vry:
En groeyt, en bloeyt, en wast, ghecieret op een ry,
En lovet hem die hier, noyt sterflijck' oogen sagen.
En sullen wy niet me'e ontspringhen al te saem,
En singhen onsen Godt, en loven sijnen Naem:
En groenen als Laurier, en bloeyen inden deuchden?
Wel aen, o soete ziel! O ziel u nu verblijdt:
Verheught u mijnen Geest in desen blijden tijdt,
Dewijl Godt in u werckt onseggelijcke vreuchden.
HOe aenghenaem en soet, en lieflijck ist te wesen,
Al waer d'Eendrachticheyt, en heyl'ge Vreed' floreert,
Al waer de vreese Godts de herten soo regeert
Dat yeder die omhelst, en daer sy wert gepresen!
Voorwaer een sulcken tijdt die schijnt een uytgelesen,
En lout're gave Godts 't welck hy de sijn' vereert,
Alwaer dan alle deucht aenwasset en vermeert,
En daer gheluck en heyl op't hoochste schijnt geresen.
Maer waer is sulcken plaets? Wanneer is sulcken tijdt?
Wie leefter in dit dal die niet is in den strijdt,
Wanneer wy eens aensien de daden van de menschen?
O aenghename Vreed', hoe weynich vintmen u!
O Eendracht (heyl'ghe Maecht) hoe hout ghy u soo schu,
Daer wy met sulcke vlijt om u bywesen wenschen
VVY woelen buyten 't spoor, wy loopen ende rennen:
Wy connen leck en deck aen onsen naesten sien:
Wy weten schier byna wat datter sal geschien,
En tot clapachticheyt wy onse monden wennen:
Wy volghen onsen lust, misbruycken onse Pennen,
Ghedachten, woorden, daden, wy tot sonden bien:
Wy weten 's anders doen wel neestich te bespien,
En siet ons eyghen selfs, wy alderminst bekennen:
Een yeder siet vast uyt, en niemant sieter in:
Een yeder siet hem selfs sijne eer en vuyl ghewin,
En niemant wil byna de deucht een plaetse geven:
Hoe sullen wy aldus Godts zegheningh ontfaen?
Hoe sullen wy aldus Godts straffe handt ontgaen,
Als wy sonder berou dus in de sonde leven?
| |
| |
WAnneer ons dan het Cruys van boven werdt gesonden,
Wy zijn vol onghedult wy achten het seer quaet:
Ons sondigh boose vleesch dat hevet inden haet,
En wenschet vry te zijn in alles onghebonden.
Maer siet het is ons nut en noodich t'allen stonden:
Want Godt het selver doet tot onser eygen baet,
Op dat sijn waerde volck de sonde wederstaet,
Sijn leere meer en meer haer selven te doorgronden.
Sijn wijsheyt Godt ons maeckt door tegenheyt bekent,
Sijn Geest hy ons hier door in onse heren sendt,
En leert ons soo verstaen sijn rechten ende seden:
Dat wy afkeerich sien des Werelts ydelheyt,
En soecken 't enghe padt dat tot den leven leydt,
Dat doch door lijdens Cruys hier steedts moet sijn betreden.
WEl waerom soud' ick dan van hier niet willen scheyden,
En my bereyden gaen tot 's Hemels feeste groot?
Waerom soeck ick vertreck, terwijl ick ben genoot,
Om mijnen Bruydegom met blijdtschap te verbeyden?
Die my uyt allen druck ghenadich sal gheleyden,
En hier verlossen uyt al desen angst en noodt?
Comt dan ghy goede tijdt, ghy aengename doodt,
En scheyt my uyt dit dal vol bitt're swaricheden.
Sal ick my weygheren oock? Sal ick ontvlieden 't goet?
Ick weet dat my de doodt doch eens gheschieden moet,
En dat ick alles hier in't eyndt sal moeten derven?
Neen! wech al 's Werelts schat, wech al des Werelts lust,
Mijn hert is uwer sat, dies is mijn Geest gerust:
Want ick een beter deel hier namaels sal verwerven.
|
|
Auteursrechtvrij