|
| |
| |
| |
Christelijcke vvaerschuvvinge.
VVAt bitt'ren bangen eeu, wat swaer en droeve dagen,
Wat ramp en tegenspoet, wat schrickelijcke plagen,
Beleven wy helaes! Wat zijn wy nu ter tijdt
In eenen jammerdal, in eenen harden strijdt?
Wat siet men ramp op ramp! wat hoort men veel ellenden!
En werwaerts dat wy gaen, waer henen wy ons wenden,
Het is van droefheyt vol! en watter doch gheschiet,
Wy mercken allen druck, en jammerlijck verdriet!
Helaes! het is Godts handt, om dat wy zijn bevonden,
Te licht, te valsch, te boos, en opgevult met sonden!
Des Heeren toorn ontsteeckt en dapperlijcken brandt,
Dit werden wy ghewaer ontrent ons Vader-landt.
Wat heeft dien goeden Godt (ghelijck wy connen lesen)
Ons lichaem niet ghedaen, ons ziele niet bewesen?
Wat heeft hy vele goets ons mildelijck gedeelt:
Waer voor den snooden mensch des Heeren eere steelt?
Toeschrijvende sich selfs het geen hy heeft vercregen,
Waer door hy groflijck doolt ontrent des Heeren zegen.
Hy beeldet sich voor oogh, om dat hem Godt begaeft,
Dat hy door eygen cracht, sijn medeschepsel braeft.
Maer even als een Muyr geen hoogheyt can genieten,
Om dat de Sonne laet sijn stralen daer op schieten.
En als de Penne niet can roemen van't gheschrift,
Soo connen wy ons niet beroemen Godes gift,
Als waerdich in sich selfs: maer moeten vry belijden,
Dat wy het minste quaedt hier geensins connen mijden:
Maer als een Aerden-worm soo comen wy te cort,
Wanneer des Heeren recht aen ons bewesen wordt.
Ellendich is den mensch! laet Godt hem maer alleene,
Soo struyckelt hy in sond, soo vallet hy daer henen:
Soo haelt hy op den hals des Heeren rechte straf,
Om dat hy niet en vreest die hem den zegen gaf.
God is een vryen Geest, hy laet ons somtijdts mercken,
Hoe nietich dat wy zyn, hoe sondich onse wercken:
Hy berghet sijne gunst en laet ons henen gaen,
Op dat wy werden wijs op hem alleen te staen:
Op dat wy werden vroet van sonden af te keeren,
En op sijn heylich woordt ons vastelijck te fonderen:
Op dat wy werden waer dat allen overvloet,
Dat allen troost en hulp van boven comen moet.
Daerom, o Vader-landt! O Landt van Godt verheven!
Siet dat ghy niet in haest te gronde werdt ghedreven:
| |
| |
Want siet den grooten Godt is heftelijck verstoort,
Die neemt sijn zeghen wech, en brengt de plagen voort.
Siet daer een Sinne-beeldt sal ons hier comen dienen,
Indien wy het ghesicht een leersaem hert verlienen.
EenKetel ofte Pot op't heete vuyr ghestelt,
Die haer besloten vocht door hetten overswelt.
Den Kock (die dit bemerckt) giet sonder langh te dralen
Van boven nat daer in, en comt het vuyr wech halen:
Op dat sijn cokery mach blyven onverseert,
Op dattet niet en vloeyt tot over sijnen heert.
Den Ketel is ghelijck des Heeren straffe handen.
De gramschap onses Godts die 't alles can verbanden?
Die isset dat seer haest door sonden overvloeyt,
En 't ongehoorsaem volck rechtveerdichlijck verbroeyt.
Die isset dat wy haest nu heden sien opclimmen,
En rijsen in den top tot aen de hooghste kimmen,
Ons dreygende den wraeck: Wy die dit schouwen aen,
Wat sullenwy hier doen? Wat sullen wy bestaen?
Leer, dwasen mensche, leer, leer Christelijcke lieden,
Des Heeren handt t'ontgaen, en voor sijn straffe vlieden.
De sonden zijn het vuyr, dat ghy te heftich stoockt,
Waer door de gramschap Godts als eenen Oven roockt:
Vermindert doch den brandt van uwe boose sonden,
En laet een beter daer by u nu zijn bevonden:
Giet tranen van berou in een ghebroken Geest,
Dat ghy des Heeren gunst ondanckbaer zijt geweest.
Maer laet ons doch dit stuck wat innich overwegen,
En letten op een saeck daer ons is aen gelegen:
En letten op een saeck die houdet ons ghemoedt
Ontrent het groot ghevaer in eenen Water-vloedt.
Wy mercken het gheruysch der ongetemde lochten,
Waer mee dat onse Landt seer dapper werdt bevochten.
Ick swijge van den list die ons den vyandt doet:
Ick swijge van den twist die onse herten voet:
Ick swijge van't getal der veelderleye vloecken,
Waer med' ons Godes handt seer lichtlijck can besoecken.
Alleen ick hier verhael wat onse Landt genaeckt,
Wanneer de stuyre Zee aen't bijster woeden raeckt:
Wanneer sy op de Cust seer vinnich comt te blaffen,
En dreyget onse Landt seer swaer te willen straffen:
Wanneer sy aen den dijck of op de vlacke strant,
Haer hooge baren swelt tot aen de oppercant.
Als wy dit Water sien, als wy de Winden hooren,
Wy mercken inder haest des grooten Godes tooren.
| |
| |
Wy suchten inden noodt, wy zijn vol onghedult
Maer dencken nau dat dit is onser sonden schult.
Gewisselijcken sal (ten zy wy ons bekeeren,
Ten zy wy ware deught en beteringhe leeren)
Door eenich fel tempeest doorbreken onsen dijck,
En maeken overal de landen even rijck.
Siet hier al werderom, hier zyn ons boose sonden,
Ghelijck een fel tempeest, een harden windt bevonden,
Die ons de bracke Zee doen wijsen onse strant,
En drijven met ghewelt tot over 't vlacke landt.
Alleen ons hier ghebreeckt dat wy de sonden laten,
En met ghelijcker handt d'oneenicheden haten:
Soo sal het groot ghevaer verlaten onsen Cust:
Soo sal des Heeren Roed ons laten in de rust.
Maer soo dit niet gheschiet, soo isser niet voor handen,
Als allen onderganck en plagen voor de landen:
En dat ons Godes wraeck den zegen hier belet,
En dat hy t'eenemael sijn Kandelaer verset.
Maer nu, o Vader-landt! en ghy oprechte zielen,
Laet ons, ach! laet ons doch te smaen neder knielen:
Voor Godes vasten Throon, hem bidden in ootmoet,
Dat hy sijn harde straf van onsen bodem doet:
Dat hem ghelieven wil ons Vader-landt te sparen,
En syn bestreden Kerck ghenadelijck bewaren:
Soo sal des Heeren gunst ons weder nemen aen,
Ghelijck tot aller tijdt syn goetheyt heeft gedaen.
|
|
Auteursrechtvrij