|
| |
| |
| |
Meditatie op't voorgaende.
DIe eens de Werelt oversiet,
En 's menschen daden wel bespiet,
Die vindet hier soo veel onrecht,
Die vindet hier soo sot en slecht:
Soo veel verscheyden treken loos:
Soo veel verscheyden sonden boos:
Dat hy seer licht bemerckt en siet,
Dat dit van 't ware leven vliet:
Dat al des Werelts raserny,
Niet is als enckel slaverny:
En dat hy, die haer innich dient,
En werdt haer alderbesten vriendt:
En allen gunst en vlijt vertoont,
Werdt bitterlijck van haer gheloont.
Helaes! Wat isset inder daet,
Soo yemant op de Werelt staet?
't Is enckel yd'le-waen en schijn,
Dat hem op't lest brengt in de pijn.
Des Werelts grootsheyt, prael en pracht,
En alles wat de Werelt acht:
Dat is als een behendich Net,
Dat ons den boosen Vyandt set.
Des menschen dwaes en sondich hert,
Is hier seer lichtlijck in verwert:
Soo dattet niet bedenckt of peyst,
Als 't geen de dwase Werelt eyscht.
Hier maken wy de sinnen moed',
En brengen selver eenen Roed':
Waer me'e ons dickmaels Godt castijt,
Om dat wy dwalen al te wijdt.
Maer siet doch eens de Werelt aen,
Hoe sonderlingh het comt te gaen:
Hoe dat ons Godt meer straft en dreyght,
Hoe wy noch meerder zyn geneyght,
Te leven in des Werelts staet.
Of Godes hant ons druckt ter ne'er,
De sonden wassen des te meer:
En of ons diert en armoed' plaeght,
Wie isser die doch daer na vraeght?
| |
| |
Al soud' men 't alles laten staen,
Des Werelts eysch moet vooren gaen.
En comt men nader tot bemerck,
Tot onses vleesches eyghen werck:
Soo vinden wy daer een ghebreck,
Dat menich helpet om den Neck:
Dat is den Wellust principael,
Tot alle sonden generael:
Waer in het vleesch soo verre weydt,
Dat dick de ziele dat beschreydt.
Want die na sijn wellusten leeft,
En om den Hemel niet en geeft,
Die sal in ongeluck vergaen,
En uyt den Hemel buyten staen:
Die vreucht in Pelgrommage vindt,
Sijn Vader-landt seer weynich mindt:
Maer die daer geerne wilde zijn,
Die ist afwesen groote pijn.
Hier is doch gantsch geen clare rust:
Hier is doch gantsch geen ware lust:
Want alles wat de Werelt brengt,
Is met veel smert en pijn gemengt:
Haer vreuchde can oock niet bestaen,
Maer moet in haesten zijn gedaen.
Den minsten val of ongeluck,
Die brengt het weder inden druck:
Dus ist hier geen verblijden waert,
Soo langh wy leven opter Aerdt.
Ghenomen dat ghy nu al hadt
Den rijckdom van de gantsche Stadt:
Wat batet u dien overvloet,
Wanneer de ziele van hier moet:
Soo lang' ghy op der Aerden leeft,
Sy u niet als den noodruft geeft,
En die vercrijcht ghy alsoo veel,
Wanneer ghy hebt een minder deel:
Ia dickmaels isser beter maet,
Wanneer men leeft in cleynen staet:
Wanneer men soberlijcken leeft,
Dan als men 't overvloedich heeft.
Den noodruft isset maer alleen,
Daer ons natuyr med' is te vre'en,
En wat men haer oock meer belast,
Daer isset dat verderven wast:
| |
| |
Of in het lichaem pijn en quael,
Of in de lede al te mael,
Of in het goedt, of inde eer,
Of somtijdts noch al veelmael meer:
De Ziele daer men niet op let,
Die werdter dan soo me'e besmet,
En crijght voor Gode sulcken clanck,
Dat sy moet ruymen met een stanck:
In somma 't is van boosheyt vol,
De Werelt schijnt van sinnen dol.
Maer wy die dese dingen sien,
En Godt een eerbaer herte bien:
Wy moeten letten, dat den staet,
Niet met den boosen Werelt gaet.
Wy hebben hier geen eyghen huys:
Maer harden strijdt en bitter cruys:
Dat is den reghel van Godts Woordt,
Dat ons hier eygen toebehoort.
Hoe wel het niet en schijnet soet,
Wanneer het lichaem lijden moet:
Nochtans ghelooven wy gewis,
Dat ons het lijden noodich is.
Het lijden heeft Godts volck gemeen,
Dat eygen is tot yeder een:
Het lijden is van sulcken aert,
Dat 't in ons ware vreuchde baert.
Al zijn de sinnen swaer en droef,
Sy zijn ghestreken op den proef:
Sy zijn ghesuyvert inden gloet,
Alwaer haer trouheyt blijcken moet.
Siet daer een aerdich Sinne-beeldt
Ons hier van voor de oogen speelt.
Soo yemant in het water leyt,
En schier den bangen doot verbeyt:
Wat doen de leden groote cracht,
Om te gheraken uyt de gracht.
Een yeder brengt het sijne by,
Om uyt den noodt te werden vry
Sy trecken t'samen eene lijn,
Om los te werden van de pijn.
Dit leert ons dat des Heeren Kerck,
Hier ligget in een lijdend' perck,
En dat een yeder lijdt soo veel,
Als hem sal vallen dan te deel:
| |
| |
En dat den eenen helpt en draeght,
Daer me'ee den andren werdt geplaeght.
Noch leeren wy uyt dese Pop,
Dat, alsmen 't hooft can beuren op,
Al leyt het lichaem in de sloot,
Het leven heeft dan geenen noodt.
Den Sone Godts is opgestaen,
Hoe souden wy dan heel vergaen:
Die wy doch sijne leden zijn,
Die hy verlost heeft uyt de pijn.
Een yeder die in hem ghelooft,
Die wil hy zijn als opper-hooft:
Soo dat hy ons hier 't leven geeft,
Hoe wel hy hoogh verheven leeft:
Hy sent sijn Geest van boven af,
Die ons het eerste wesen gaf,
Hoe wel wy zijn ghevallen slecht,
Wy werden weder opgerecht:
Ons herten maeckt hy we'er bequaem,
Om groot te maken sijnen Naem:
Om na sijn Goddelijcke woordt
Te leven alsoo dat behoort:
Is 't niet in volle daet en sin,
Ten minsten in een goet begin.
't Is Godt die sinnen en verstant,
Doet trachten na een beter landt:
Doet trachten na een beter goet,
Daer allen schat by wijcken moet:
Hier door ist dat men 's Werelts pracht,
En 's Werelts lusten niet en acht.
Hier door ist dat men 's Werelts staet,
Kan achten in sijn rechten graet.
't Is Godt die ons de crachten geeft,
Waer door een leven in ons leeft:
Een leven dat ons ziel bewaert,
En dat ons leven wederbaert:
't Is Godt die door sijn goeden Geest,
Hier maeckt dat hem ons herte vreest,
En doet inwendelijck verstaen,
Dat wy door hem ten leven gaen.
|
|
Auteursrechtvrij