|
| |
| |
| |
Tot den Christ-Geloovighen.
EEn dinck is ons van nood', soo wy dit recht genieten,
Soo sal des Heeren Iock, ons niet te veel verdrieten:
So sal 't inwendich deel ten rechten zyn verheucht:
So sal 't uytwendich oock sich voegen tot de deucht:
Soo sullen wy ghestaegh, na goede saken trachten,
En 't ydele vermaeck van 's Werelts doen verachten:
Soo sullen wy ghestaegh navolgen Godes Leer,
En met een reyn ghemoet groot maken onsen Heer.
Wy sien des Werelts doen, wy mercken het beroemen
Van die sich menichmael Godts kind'ren laten noemen.
Wy leeren voor het best op menschen niet te staen:
Maer met een vast betrou tot onsen Godt te gaen:
Dat wy tot Godes lof ons daghen gaen besteden,
En schouwen het ghewoel van 's Werelts ydelheden.
Wy leeren voor het best te nemen voor het goet,
Het geen dien goeden Godt tot onsen besten doet,
En niet te seer verslaen wanneer wy comen mercken,
De swackheyt van den mensch, de boosheyt van sijn wercken,
En met goet onderscheyt ons herte doen verstaen,
Als ons den ramp bevecht waer datter comt van daen.
Godts Kercke hier bene'en die in dees quade tijden,
Gheduerich werdt benaut, ghestadelijck moet strijden.
Begrijpt na 't sienlijck deel veel Coren ende Caf,
Die leven na Godts woordt, en die daer wijcken af.
Veel menschen die oprecht den Heere comen vreesen,
En veele die oock veel' een hinder comen wesen.
Veel menschen die met lust ten Avontmale gaen,
En veele die oock veel' als in den weghe staen.
Wy vinden dickmaels volck in cleynen ende grooten,
Die aen des anders feyl haer al te lijdich stooten:
Soo dat sy laten na te oeffenen de daedt,
Die hares heren Geest den nutticheyt verstaet:
Was ick hier toe bequaem, ick soud het licht'lijck wagen,
Om van soodanich volck de reden af te vragen;
Wat haer hier toe beweeght te stellen achter handt,
Het heylich Scarament, het Goddelijcke pandt?
| |
| |
Wat haer hier toe beweecht des Heeren vaste Wetten,
Te stellen in vergeet, en sonder eens te letten
Op't noodige ghenot dat onse ziel aengaet,
Waer door sy in't verbondt van Godes gunste staet.
Ick soud een vraghe doen: waerom sy 't goede laten,
Hoe wel een sondich vat het selve comt te haten?
Waerom sy niet en doen dat loffelijcke werck,
Dat haer gheloof bevest en maket wonder sterck?
Waerom sy op den mensch haer t'eenemael vergapen,
En door eens anders sond in sonden comen slapen?
Verachten Godes woort, en dickwils om een leur
Verbannen hare ziel van 's levens blijde deur.
Wat ick hier toe gequaem, ick soude met heete tranen,
Mijn broeder spreken aen en tot de deucht vermanen:
Ick soude dit te saem gaen stellen in Gedicht,
En tot eens yeders nut gaen brengen in het licht.
O mensch het gelt u ziel! het zyn wel groote saken,
Die 't eeuwighe geluck, of qualijck varen raken.
Het is geen tijdt-verdrijf, geen vleeschelijck vermaeck,
Te spreken van dit stuck, te dencken dese saeck.
Ach! dat mijn kouden Geest mocht werden aengesteken,
Op dat ic op dit poinct vrymoedich mocht uytbreken,
En leeren yeder man, die hier in niet betoont.
Hoe Godt wil dat sijn gunst gehoorsaem werdt beloont:
Meent yemant, dat vergeefs ons menschen wert bevolen,
De Boecken op te slaen in Goddelijcke Scholen?
Meent yemant dat Godts woordt of heylich Sacrament,
Van ons mach zijn veracht, of ergerlijck gheschent.
Meent yemant dat hy hier mach inde sonden leven,
En sonder dat hy moet sich in Godts Kerck begeven?
Ach neen! de selfde Godt die dit aen ons begeert,
Heeft geen bevolen daedt vergeefs geordonneert:
Heeft geen bevolen plicht ons menschen laten weten,
Dat wy hier mogen doen of willens gaen vergeten:
Heeft gheen onnutte saeck ons menschen opgeleyt,
Dat ons niet noodich was ter zielen salicheyt.
Meent yemandt dat 't Verbond, waer in ons God genaket,
Ons zielen niet betreft, ons leven niet en raket?
Meent yemant dat ons Heer en Heylandt, inder nacht,
Doen hy verraden werdt, yet slecht'lijcx heeft bedacht?
Dat hy sijn heylich lijf en suyv'ren bloede schencket,
En ons het Teecken gheeft, waer by men hem gedencket?
Waer door ons droeve ziel inwendich werdt gespijst,
En door het nat ghelaeft, dat uyt sijn wonden rijst?
| |
| |
O Neen verkeerden mensch! wilt hier vry acht op geven:
Dit brenget u den doodt of 't salich blijde leven.
Dit is gheen slechte Wet of middelbaer ghebodt:
Maer een seer strengh bevel van uwen grooten Godt.
Ghy weet wat ons de Heer voor straffe comt te dreygen,
Wanneer wy het ghedacht tot vuyle sonden neygen:
Wanneer wy Godes woort hier stellen in veracht,
En 't geen hy ons ghebiedt van ons niet werdt betracht.
Ach! 't is een groote saeck, 't is schrickelijck met allen,
Wanneer Godt is verstoort, in sijnder handt te vallen.
't Is eeuwich dat hier volcht: het is een eeuwich Wel:
Soo niet, soo blijft de ziel in d'eeuwich pijn en hel.
Dit schrijf ick tot bedenck voor onbedachte sinnen,
Die d'Ordeninghen Godts in geender wijs' beminnen:
En op een heylich werck selfs nemen eenen haet,
Om dattet juyst altijdt niet na haer wensch en gaet.
Maer mogelijcken soud een ander mogen seggen:
Dat veler wederhoudt in ergernissen leggen:
Dat wy daer veele sien ten Avondt male gaen,
Die't beter waervoor eerst, dat sy het lieten staen:
Die 't beter waer voor eerst, dat sy haer selven kenden,
En hares herten-tocht tot beteringh aenwenden.
Ick ken't, dat veele volck dit nauwelijck betracht,
En dat men niet te veel op deser feylen acht:
Maer ghy rechtsinnich hert, moet immers onderscheyden,
Wat u de Heere gheeft om uwe ziel te weyden:
Ghy latet immers niet te bidden uwen Heer,
Hoe wel ghy vele siet die dit misbruycken seer:
Ghy hooret Godes woordt wanneer de Dienaers spreken,
Hoe wel ghy in dit stuck siet dappere gebreken:
En waerom niet soo wel het Avondtmael betracht,
Terwijlen ghy het selfs ten hoochsten noodich acht?
Een and'ren wederom soud heftich comen clagen,
Hoe hy met sijn party gantsch niet en can verdragen,
Tot vredelijck versoen, en immers is hy vroet,
Dat met sijn Broeder selfs hy eerst versoenen moet:
Op dat wy op dit poinct wat breeder mogen letten,
Sal ick hier, tot een leer, een cleyn exempel setten:
En na mijn cleyne gaef gaen stellen in Ghedicht,
Wat van ons dient betracht vervolgens onsen plicht.
|
|
Auteursrechtvrij