Anderland

[p. 68]

27.

Craig vertelde en het vrouwvolk hing aan zijn lippen.

- Die zalmen! Daaraan kun je 't zien, aan het verhaal van die zalmen. In zo'n land, waar de zalmen allemaal zijn betoverd zodat ze vanzelf in je kookpot springen, in zo'n land is niks gewoon. Niks niks niks. De tijd niet, de seizoenen niet, Bran zegt dat ze er ‘een tijdje’ zijn gebleven. Maar in zo'n land staat de tijd stil, en ik wed dat ze er jaren zijn gebleven. Jaren en jaren en jaren. Zonder oud te worden. En weet je wat er gebeurt als je daar dan vandaan gaat? Als je jaren en jaren in zo'n toverland hebt gezeten en je bent steeds jong gebleven, als je dan weer terugkomt in onze wereld, dan vallen die jaren zó ineens op je schouders, en pats boem ben je dood. Stof ben je. In één keer. En nou begrijp ik ook waarom we die lijken niet vinden. Die makkers van Bran, ha, die waren ineens dood en vergaan en stof en niks meer toen ze van dat land wegroeiden.

- ...

- Ja, kijken jullie maar ongelovig, maar zó zit het in elkaar. Hand afgehakt, vertelde hij! Nou, mooi dat die haak dwars door de geraamte-hand en rottend vlees heen ging. Want op dat ogenblik was de betovering uit en die Nechtan zo dood als een pier. Dood en vergaan!

- Ja maar ... Ja maar Craig ... en Bran dan? Bran zelf? Waarom was die niet ...

- Heb je dat niet begrepen, man? Natuurlijk Bran zelf niet. Die wou niet weg. Die wou daar helemaal niet weg. Om die vrouw niet. En zij gooide toch die haak?

[p. 69]

- Haak? Wat voor haak, Craig?

- Een haak met een touw eraan. Dat gooide ze naar de boot waarin Bran en z'n makkers wegroeiden, dat die haak zich vastklauwde en dan trok ze de boot terug. Zo vertelde hij het. Maar als je 't mij vraagt was dat geen gewone haak en geen gewoon touw. Dat krijgt één mens niet voor elkaar, en zeker een vrouw niet, om daarmee in haar eentje een hele boot vol sterke kerels die als gekken zitten te roeien terug te trekken. Nee, dat was tover. Dat was reine tover, wat dat mens gebruikte. Touw en haak! Vertel mij wat! Spinsel was het! Vuistdik kleefdraad! Ik wed dat ze het zó uit haar eigen trok, zoals spinnen dat doen. Ter plekke. Want zó gaat het toe in die landen Daarginds. Ik weet er alles van.

- Huuu! Jakkes! Meen je dat nou?

- Ja natuurlijk meen ik dat. Je hoeft er niet zo van te schrikken, wijf!

- Ik mot er niet aan denken! Draad uit je eigen. Getver! Hoe zijn ze daar dan vanaf gekomen?

- Eerst niet dus. Ze haalde ze weer terug, met boot en al. Bran blij. Kon hij bij zijn lief blijven. Ik begrijp dat niet, zo'n tovermens, maar goed ... die anderen wilden in alle geval niet blijven, en na een tijdje gingen ze opnieuw in die boot, met z'n allen, en ...

- Bran ook?

- Ja Bran ook.

- Maar die kon toch blijven? Als hij dat zo graag wou. Bij die heks?

- Nee nee: samen uit, samen thuis. Z'n maten liet hij niet in de steek. Dus hij ook mee. Stiekem wegroeien,

[p. 70]

maar die heks had het toch weer in de gaten. Met haar toverkunsten natuurlijk, en gooit weer haar draad. Maar toen is het misgegaan. Toen heeft die kleefdraad zich vastgehecht, niet aan de boot maar aan een van die mannen, Nechtan heette hij. Aan z'n arm, of z'n hand. En die hebben de anderen toen afgehakt, vertelde Bran. Maar ik denk dat die arm of hand bij het trekken gewoon is afgescheurd. Omdat ze op dat ogenblik weer terug in de tijd kwamen en dus al lang dood en begraven hadden moeten zijn, en dus half vergaan lijk waren.

- Hou nou eens een keer op, Craig, met je verhalen. Daar kan het vrouwvolk niet tegen.

- 't Is trouwens onzin wat je beweert, Craig.

- O ja? Vertel jij het dan beter.

- Nou, die boot waar ze in zaten, die boot zou dan ook meteen moeten zijn vergaan.

- Een boot houdt het langer dan een mens.

- Ja, maar zóveel langer ...

- En hij is toch ook vergaan? Hier op de kust?

- Ja ja ja, maar dan begrijp ik toch niet waarom Bran dan niet ook ...

- Ik zal jou eens wat vertellen: jij begrijpt niet wat voor iemand we in ons midden hebben. Een held? Veel meer dan dat! Méér nog dan een druïde. Nuca, dáár komt hij bij in de buurt, onze heer Bran. Wie had ook weer zijn longen uitgepompt? Jij hè, Lurd? Zaten ze vol water? Halve zee kwam eruit? Elk ander was al drie keer dood geweest, verzopen als een kat. Ik vertel jullie: het is een god, die we hier in ons midden hebben. Een god!