Anderland

25.

Over de heuvel kwamen ze, langs het slingerpad, één ogenblik fel beschenen door de ondergaande zon die tussen twee wolkenbanken door toestak. ‘Oehoe!’ riepen ze alvast, en ze wuifden met al hun armen. Ze droegen potten met honing en manden met appels, sommigen op de heup of op de schouder, een enkele aan een juk. Oudere en jonge vrouwen.

‘Oehoe!’

De Malle stond in de deur en telde ze. Duim, wijs, mid, ring, ping. Duim, wijs mid ... maar de vrouwen liepen niet netjes in de rij, ze wisselden van plaats onder het lopen, en hij raakte de tel kwijt. Duim, wijs, mid -

‘Hoeveel?’ vroegen de mannen.

Hij schudde zijn hoofd, toonde zijn gespreide vingers en ze vroegen tien?

[p. 61]

Nee nee! Hij schudde zijn hoofd heftiger en telde op zijn vingers: duim, wijs, mid, maar ze lachten hem uit en riepen over zijn hoofd heen oehoe terug naar het vrouwvolk dat kirrend naderde. Een rommelige stoet. De ouderen liepen nu voorop, een beetje mank en zonder schroom grijnzend met tandeloos lebberende paling-bekkies, hun dunne hoofdhaar in potsierlijke krullen vastgeplakt. De jongeren volgden wat meer bedeesd, nog wulps in hun bewegingen, de twee jongsten achteraan, een brutale die voorop had gewild en een schuwe hinde.

‘Honing voor de held!’ riepen ze. Ze wilden eigenlijk alleen Bran zien. ‘Honing voor de held! Waar is de dappere zeeman?’

Bran stond te glimmen tussen de andere mannen; de ouwe wijffies betastten hem schaamteloos, met harde vingers in zijn dijen knijpend, en riepen de twee jongsten naderbij. ‘Hier duifjes, geef je honing aan hem!’

‘Allebei?’ riep Cuchu met verborgen nijd in zijn stem. ‘Zoveel honing is niet goed voor een held!’

Maar de anderen riepen jawel, jawel, jawel, om de held, de toverman, de donderzoon vooral goed gestemd te houden, en ze sisten Cuchu toe dat hij zijn stomme bek moest houden.

Ze dromden met hun allen naar binnen naar de grote zaal waar de honing en de appels en de andere meegebrachte waren werden rondgedeeld en bewonderd en goed opgeborgen - en dat ging over in dansen en zingen en dollen en krollen en rollen en knippen en knijpen en kietelen en kussen, neuzelen en neuken. De Malle lag er midden tussen, alleen, tot een van de ouwetjes hem met

[p. 62]

klauwende hand tussen zijn benen greep. Nee! Hij sloeg haar wild van zich af, schoot overeind en waadde door de keetmakers naar de andere ruimte, en daar lag Bran op de mooie wolvehuid. Zijn held lag daar, met zijn blote billen omhoog, boven op een van de meisjes, snuivend in haar hals. Dat hoorde niet, de held was van hem. Het andere meisje zat ernaast, zonder kleren, dat mocht helemaal niet en hij begon haar weg te duwen. Maar ze duwde terug en krabde, en Bran draaide zijn hoofd om en riep hee jongen. ‘Hee jongen, pak haar maar, daar word je man van.’ Maar ze spuugde naar hem en zei dat ze geen Malle aan d'r lijf wou, en Bran lachte. Toen holde de Malle naar buiten, het rotspad af tot op het strand en daar ging hij op een harde koude steen zitten jammeren. Zachtjes jammeren, als een dier, om een vaag besef van ontoereikendheid.