Anderland

22.

De storm was geluwd maar de lucht was nog nat. Tussen de wolken kwam een plek blauw te voorschijn, doorzichtig blauw zoals je anders nooit ziet, en de held wilde naar het strand. De jongen kwam achter hem aan, wees het rotspad, bood zijn schouder als steun - de krachtpatser bleek toch zwakker dan binnenshuis de indruk was geweest, en daar gingen ze, omzichtig afdalend en met omzichtige passen voortbewegend over het harde zand langs de waterlijn, de zware leunend op de lichte.

‘Gaat het, kereltje?’ vroeg de zware.

De jongen knikte heftig, gestaag voortlopend in zijn moeilijke kramp om toch vooral de eervolle steun te kunnen blijven geven.

‘Ik ben nog niks waard,’ mompelde de held. ‘Helemaal niks.’ Het klonk een beetje triest en de jongen lachte grijnzend.

[p. 52]

Het stuk waar ze liepen was ontzettend schoon gespoeld, als op de eerste scheppingsdag, maar waar de vloed op zijn hoogst was geweest lag een strook afgedankte spullen. Dooie vissen, wier, schelpen, resten schuim, veren, hele vlerken, aangevreten meeuwen en één grote vogel, met geknakte hals en een blind starend oog vol vliegen. Waarachtig ook een dood schaap. Hoe dat in zee terecht was gekomen? Eén poot stak schuin omhoog alsof het verkeerd aan het lijf was gezet.

Verderop lag een stuk hout. En nog een, en nog een. Wrakhout, allemaal vers.

‘Boot!’ riep de jongen. ‘Uw boot hè?’

Bran bleef staan en keek starend naar de brokstukken in het zand. Hij draaide er een om met zijn voet; een lap leer van de scheepshuid zat er nog aan vast, vol plakkerig aangekoekt zand. Hij staarde en staarde en begon stommelingen te mompelen. ‘Stommelingen, stommelingen, stommelingen, stommelingen...’ elke stommelingen luider dan de vorige, en opeens keerde hij zich tegen de branding en het schuim en de nog woeste golven en brulde: ‘Stomme idioten! Stomme stomme stomme idiote goddonderse ezels!’

De jongen was een paar passen achteruit geweken en begon bijna te huilen.

‘Jij niet!’ brulde de verschrikkelijke tegen hem. ‘Jij hoeft niet te janken. Zij zijn het!’ Met ontzettende arm wees hij naar het einde van de zee. ‘Zij daar, die de boel hebben verstierd, die maar bleven zaniken en jennen en morren en zeuren en bidden en smeken: We willen naar huis, we willen naar huis, we willen naar huis. O, wat

[p. 53]

hadden ze een heimwee, de stomme kerels. Beste vrouwen hadden we daar, een goed stuk land, gezond vee, en een warm bed elke avond. Goddonder! Een paradijs goddonder! Begrijp je dat, jongen?’

De Malle staarde naar zijn held als een hond die indringend door zijn baas wordt toegesproken en de bejegening achter de woorden tot zich laat doordringen. Hij knikte. Hij begreep het paradijs.

‘Maar nee! Naar huis moesten ze. Ze hadden genoeg van de vrouwen daar. En het land. Naar huis moesten ze! Naar de turf en de mist en de klamme kilte. Brrwàhh!’ Hij schopte het wrakhout weg met een verschrikkelijke trap van zijn rechtervoet. ‘Kelten!’ blies hij. ‘Wat een Kelten! Brrrwàhh!’ En weer zich tot de jongen wendend: ‘Jij zou dat niet doen hè? Jij zou daar met zijn weggegaan hè? Terug naar huis? Geen Kelt gaat ooit terug naar huis. Die gaat verder. Die moet verder. Omdat hij Kelt is. Daar ben je het toch mee eens, jongen? Hee? Jij bent niet zo simpel als je eruit ziet. Mij hou je niet voor de gek, Malle. Mij niet. Jij bent een echte Kelt, wat?’

De jongen raakte door het dolle heen. Zo'n bejegening had hij in z'n leven nog niet ervaren. Hij danste en sprong en grijnsde en grinnikte met dier-geluiden in zijn keel. Hij vatte zijn held aan, alle eerbied uit het oog verliezend, en omstrengelde hem in onhandige apen-liefde. ‘Ja ja jaaah!’ bracht hij uit. ‘Echte Kelt, echte Kelt, echte Kelt!’

‘Rustig!’ zei Bran. ‘Rustig, rustig rustig jongen.’ En opnieuw met zijn arm steunend op de frêle schouders van de Malle keerde hij terug.