Anderland

21.

De nacht was guur. De wind kwam uit het noordwesten en bracht plensbuien die met groot geweld op het dak en tegen de muur kletterden. Het lekte hier en daar. De Malle moest zijn leger wegschuiven en op twee andere plekken werden tonnen neergezet waar de druppels poink pink puunk trrrr in vielen. Je werd er gek van. Je kon ook horen hoe de zee beneden te keer ging; soms klotste een golf zo hard tegen de uitstekende rotspartij dat je de grond voelde trillen. Zou de aarde het houden? De Malle kon er niet van slapen. Hij liet zich van zijn leger afglijden en kroop muisstil op handen en voeten naar het vuur. Colbran zat er met Cuchu; ze pookten wat in de vlammen en gooiden er af en toe een turf op; ze spraken zachtjes met elkaar, onverstaanbaar omdat de wind zo bulderde op het dak.

[p. 49]

De malle kroop tot vlak achter de twee mannen waar een beetje warmte van het vuur te voelen was. Hij kon nu wel verstaan wat ze zeiden, maar het kon hem niet schelen. Hun zacht brommerige stemgeluid was lekker om bij te liggen soezen op de harde grond, en gaf een gevoel van veilige geborgenheid. Na een tijdje kwam Craig er bij zitten; hij trapte bijna op de jongen zonder hem te zien.

- Zo makkers, kunnen jullie ook niet slapen?

- Nee, dat kunnen wij niet.

- Hadden jullie het over Bran?

- Toevallig niet nee.

- O. Ik eh ... stoor zeker?

- Nee hoor. Helemaal niet. Schuif maar aan, maar steek je tenen niet in de gloed.

- Ik kijk wel uit. Weertje zeg! Hè?

- ...

- Als Bran dit had getroffen, hier voor de kust, was hij nooit levend aangespoeld.

- Wou je het over Bran hebben?

- Nou, jullie hebben 't toch ook gehoord? Wat hij zei?

- Hij zei zo veel.

- Dat ze het vuur zagen. Dat uit de grond kwam.

- Ja. Gek.

- Gek? Niks gek. Dat is de hel, man! Dat daar is de ingang van de hel. Waar de verdoemden naar binnen gaan. Die komen van de wrakken, de scheepswrakken die daar gezonken zijn. Vertelde hij toch?

- Ja?

- Je kon de duivels horen krijsen. Die smeten met dat vuur. Die spogen het de lucht in. Zó uit hun bek. Naar de schepen.

[p. 50]

- Maar Bran hebben ze niet geraakt.

- Nee. Bran niet nee. Dat is een geluksman, wat zeg ik, een Aangeraakte. Daar zijn de duivels bang voor. Die durven ze niet te pakken, met hun gloeiende vingers. En zo kon hij er door. En bereikte het Witte Niets.

- Wat zeg je nou?

- Waar alles wit werd om ze heen.

- Sneeuw ja.

- En de zon niet meer boven de grond kwam. Nou, 't is duidelijk wat dat betekent.

- O ja?

- Natuurlijk man! Dat is het Voorland.

- Voorland. O.

- Vóór je in Anderland komt, man! Dan kom je eerst in Voorland. Dat is het Witte Niets. Daar is ook niets. Zelfs geen zon.

- Maar ze hadden er wel dikke wijven. Zo dik als beren, vertelde hij toch?

- Ja, hou jij es even je bek.

- Maar weet je wat dat betekent? Als ze daar zijn geweest, in Voorland, dan zijn ze ook in Anderland geweest. Dat is zeker. Het Eiland der Gelukzaligen.

- Ah! Waar de slanke deerntjes zitten! De slanke ... wat is er Colbran?

- Niks man, niks. Ik ga gewoon slapen. Ajuus.

- O. Nou. Welterusten dan.

- Jij ook altijd! Het Eiland der Gelukzaligen is wel wat anders hoor.

- Ik hoef niks anders.

- Jij met je slanke deerntjes, begrijp je niet wat het be-

[p. 51]

tekent, dat Bran daar is geweest? In Anderland?

- Ik begrijp niet waarom hij dan is teruggekomen.

- Nee. Maar het bestaat dus niet alleen, dat Land, je kunt er ook komen. Bran is er het levende bewijs van.

- Oooh, als je er toch echt zou kunnen komen. Ik zou zwemmen, weet je dat? De hele grijze zee zou ik overzwemmen, als ik wist waar het lag, en dan stonden ze daar al klaar met droge doeken en trokken je natte kleren van je reet, en oooh...

- Hee, kunnen jullie wat zachter doen?