Anderland

17.

Het nieuws van de aangespoelde schipbreukeling die zulke wonderverhalen te vertellen had, verspreidde zich steeds verder. De volgende avond zaten er nog vijf meer in de zaal en wachtten met spanning op de binnenkomst van de held. Wat een kerel zeg! Het miezerige jochie naast hem leek een dwerg, en hijzelf een reus. Leek een reus? Was er een.

‘Bran!’ riep een stoutmoedige. ‘Heer Bran! U moet verder vertellen! Van de vogels. De vogels op dat eiland!’

‘Jaaah!’ riep Cuchu met schitter-ogen waarvoor zich de verandering van die vogels in geile wijven al voltrok. ‘Jaaah!’

Bran ging zitten, de Malle naast hem op de grond. ‘Wat is daar meer van te vertellen?’ begon hij. ‘'n Klein eilandje vol vogels. Je zag ze eerst niet, ze zaten allemaal tegen de steile rotswand, hoog uit zee. Je moet daar geen schipbreuk lijden. Maar ineens zie je ze. Een wolk. Een reusachtige wolk die naar beneden duikt tot op het water. Maar 't zijn vogels die allemaal tegelijk opvliegen, of liever gezegd neerstrijken. Om te vissen. Meer is er niet van te vertellen.’

[p. 36]

‘O. Maar u bent er wel op geweest? Op dat eiland? Heer Bran?’

‘Jawel. Om water in te nemen.’

‘Verder niks?’

‘Nee. Wat kijken jullie? Geloof je me soms niet, god-donder?’

‘Jawel jawel, natuurlijk wel nee nee zeker wel geloven we u, heer Bran.’ Ze krompen ineen onder zijn blik, onder de verpletterende mokerslagen van zijn heldenvuisten die elk moment konden neerregenen als ze hem niet geloofden. ‘Oh vast en zeker alleen om water in te nemen en verder niets.’ Ze beaamden het wel drie keer achter elkaar.

‘En daarna kwam u bij die hond?’ vroeg Colbran om het gevaar af te wenden.

‘Nee!’ zei de held. ‘Nee, die hond was eerder, maar nu herinner ik mij ineens die walvis! Die was daar ook. En het schapeneiland.’

Ze hielden zich stil om de nieuwe wonderen niet af te schrikken.

‘Dat schapeneiland,’ vervolgde de held, ‘dat was ook niet zo groot. 't Is een groep bij elkaar, die eilanden daar, maar wat er wel groot was, dat waren de schapen. Godkalere, als ik je vertel dat die krengen daar ...’ Hij breidde zijn armen zo wijd mogelijk uiteen om er een schaap tussen te krijgen maar zag dat het onvoldoende was en hield zijn meet-schaap tussen één hand en de muur, ‘... zó groot waren, dan geloof je dat niet maar 't is wel zo. Kanjers.’

Ze waren diep onder de indruk. De Malle lachte van

[p. 37]

verrukking naar zijn held omhoog.

‘Ja jongen, dat waren pas schapen. Van de wol van één had je genoeg voor twee broeken en een jas en dan hield je nog over.’

‘En de mensen daar, heer Bran? Waren die ook zo groot?’

‘Geen mens gezien. Ik weet het niet. We hebben één zo'n beest te pakken gekregen en geslacht. We hadden er voor dagen te vreten aan, en dat brengt me op de walvis. Die was namelijk ook zo groot. Je ziet ze hier wel eens voor de kust, zo'n spuiter, een enkele keer ...’

Er waren er die ijverig knikten.

‘... maar het beest dat wij zagen leek wel een zandplaat. Hij lag stil, ik denk dat hij sliep, met z'n rug boven water; het was een windstille dag, nauwelijks golven, en daar roept German ineens: Hee jongens, roept hij, daar kunnen we best aanleggen! Mooi geintje: wij roeien er zachtjes naartoe, tot vlakbij, de voorsteven raakt het beest zowat, en we roepen: spring dan German! Spring aan land! Maar je had German moeten kennen: die doet het ook nog! Die springt die slapende walvis boven op z'n rug. Met het touw in z'n handen natuurlijk, om meteen weer terug te kunnen, maar er gebeurt niks. Geen beweging in die vis te krijgen. German loopt een paar stappen heen en weer, nog steeds geen beweging in de vis! Is-ie dood? roepen wij. Maar hij schudt van nee. Dat zou je trouwens ook ruiken ook, een dooie walvis. Toen roept German: jongens! roept hij, we kunnen hier best een vuurtje op stoken en een schapebout roosteren! (Zo kom ik op dit verhaal: door dat geslachte schaap) en hij begint

[p. 38]

op en neer te dansen. Dat beest doet niks, die vindt alles goed! Hij had het nog niet geroepen of daar komt opeens leven in die walvis en met een zwiepert van zijn staart duikt hij onder. Nog een geluk dat German dat touw vast had, anders was hij verzopen!’

Tsjongejongejongejonge! Ze waren kapot van de geweldigheid. Zo'n enorm monster! En de schapen op dat eiland waren ook al zo groot. Cuchu vroeg met een schorre stem of dan ook die vogels op dat andere eiland zo groot waren geweest?

‘Welnee. Doodgewoon.’

‘Maar wat waren dat voor vogels, heer Bran?’

‘Gewoon. Meeuwen en Jan-van-Genten en sterntjes en scholeksters en papegaaiduikers. Dat soort.’

‘Ja maar, heer Bran ...’

‘Ik ruik soep!’ riep de avonturier, en de jongen aan zijn voeten sprong overeind.

‘Goedzo Malle, goedzo! Ga jij het maar halen voor je meester!’

Ze riepen het pesterig. Spottend.