|
| |
[Kasteel Old Leuwenborg]
Aan de huurders van Het Kasteel
Regels voor de Leeuw
| 1. | De Leeuw dient voorzichtig en met mate gebruikt te worden; hij is geen kermisattractie maar een zeshonderd jaar oud cultuurgoed en familiebez. |
| 2. | Het is ten strengste verboden om op De Leeuw te zitten, te staan of (dit komt voor!) te dansen. |
| 3. | Stop geen voorwerpen of iets dergelijks in de bek van de Leeuw, daar de Leeuw dan zal verstoppen. |
| 4. | Als de Leeuw toch mocht verstoppen, wordt de schade verhaald op de huurders van het Kasteel, daar dan de gehele leeuw gedemonteerd dient te worden, waar vier volwassen mannen aan te pas moeten komen, alleen al voor het optillen van de Leeuw. |
| 5. | De Leeuw mag maximaal vijftien minuten per dag ‘lopen’ en daarna dient de Leeuw weer stevig te worden afgesloten. |
| 6. | De Leeuw mag beslist niet te hard lopen, dus ab-so-luut niet ‘spuiten’! De kraan dient zo ver te worden opengedraaid dat De Leeuw een kalme, evenwichtige straal geeft. |
| 7. | Wij wensen u veel genoegen met De Leeuw en een plezierige vakantie! |
De Eigenaars van Old Leuwenborgh
| |
Aan de eigenaars van Old Leuwenborgh
Mijne Heren,
Toen wij, in Maart van dit jaar, met een drietal gezinnen (om precies te zijn met vier gezinnen) besloten tot het voor veertien dagen huren van uw Kasteel, speelde de aanwezigheid van uw ‘Waterende Leeuw’ zeker een beslissende rol in onze besluitvorming.
Het eerste waar de kinderen onmiddellijk na aankomst dan ook naar vroegen was naar ‘De Leeuw’ en nadat wij uw ‘Regels voor de Leeuw’ hadden gelezen, besloten wij het dier even te laten ‘lopen’. Groot was onze teleurstelling en nog groter die van de kinderen, toen wij na lang zoeken de kraan in de rug van de leeuw ontdekten, deze open draaiden en...uw Leeuw geen druppel water bleek te geven!
Maandenlang hadden zij er op school over opgeschept, u kent dat wel, van ‘wij gaan naar een kasteel met een Leeuw die water spuit’ en dan kom je daar en dan dit.
Vooral de tweeling was niet tot bedaren te brengen en ook oma had heel veel moeite met het verwerken van haar teleurstelling en zij heeft die eerste nacht dan ook nauwelijks geslapen, als wij er geen flesje wijn in hadden gegoten.
De volgende morgen (wat vanmorgen was), leidde onze eerste gang vanzelfsprekend naar De Leeuw, maar ook nu weigerde het dier, ondanks herhaaldelijk open en dicht draaien van de kraan in zijn rug, ook maar één gulpje water te geven en zijn wij eerlijk gezegd bang met de huur van uw Kasteel, althans waar het dit beloofde onderdeel betreft, een Leeuw in de Zak te hebben gekocht, tenzij u ons per omgaandste kunt laten weten hoe de vork in de Leeuw zit.
In afwachting,
Fam. Visser
Fam. Koster
Fam. Sterk
Fam. Barends
Oma van Tol
| |
Aan de families Visser, Koster, Sterk, Barends en mevrouw van Tol
Geachte huurders,
Allereerst bieden wij u onze excuses aan voor het niet functioneren van de Leeuw.
Wij begrijpen uw teleurstelling, maar er is geen reden tot paniek. Het water van de Leeuw wordt namelijk opgepompt uit het dal ten zuidoosten van het Kasteel en door de langdurige droogteperiode is het Leeuwbevoorradingsbassin waarschijnlijk leeg komen te staan. Het leidingwater in het kasteel zelf komt rechtstreeks van de waterleiding Twello, dus aan normaal wasen drinkwater zult u geen gebrek hebben. Daarom raden wij u aan om enige emmers van dit water naar het dal te dragen, ze in het Leeuwbassin te storten, snel terug naar het Kasteel te keren en de Leeuw te proberen. Als u voldoende emmers in het reservoir heeft gestort en dit water niet al te snel is verdampt of weggezakt, zal De Leeuw, na opendraaien van de hoofdkraan B
| |
| |
in zijn nek, zonder twijfel een straal water uit zijn bek te zien geven!
Denkt u er wel aan om u voor de wandeling naar het bassin te schoeien met laarzen of stevige, hoge en dichte schoenen, daar deze route leidt door het broedgebied van de adders die in deze dagen uit het oogpunt van hun eieren tamelijk agressief zijn, wat u als natuurliefhebbers zult kunnen billijken.
Wij achten het zeker onverstandig wanneer u ‘Oma van Tol’ laat assisteren bij het naar het dalbassin dragen van het ‘Leeuwenwater’, maar met vier families en de zes op de inventarislijst vermelde emmers moet het mogelijk zijn om althans de gehele tweede week van uw verblijf op Old Leuwenborgh maximaal vijftien minuten per dag te genieten van het indrukwekkende schouwspel dat onze Waterspuwende Leeuw u te bieden heeft.
Mocht u geen laarzen bij u hebben, dan raden wij u aan de volle emmers via ‘de Korst’ naar het droge bassin te dragen; deze tocht is weliswaar een drietal kilometers langer, maar geeft minder risico van ‘ongelukjes’.
Wilt u overigens wel zo sportief zijn om er bij uw vertrek voor zorg te dragen dat het Leeuwenwaterreservoir vol is, zodat ook de u opvolgende huurders zich aan het wonder van de ‘Spugende Leeuw’ kunnen vergapen?
Met vriendelijke vakantiegroet,
De Eigenaars van Old Leuwenborgh
| |
Aan de eigenaars van Old Leuwenborgh
Mijne Heren,
U heeft makkelijk praten! Dus het komt erop neer dat wij eerst een levensgevaarlijke wandeling moeten maken, emmers water torsend, en daarna snel de kilometers lange route terug moeten afleggen om uw Leeuw (en laten we eerlijk zijn - de hele advertentie voor uw Kasteel als vakantieadres was gebaseerd op het fenomeen van de waterspuwende Leeuw) een paar seconden te zien rochelen!
Wij hebben de sterkste jongeman uit onze gelederen die opdracht gegeven en hij heeft de weg naar het Dal ook afgelegd, maar daar aangekomen bleek het bassin van het Leeuwewater gelegen op het terrein van een Boer die er allemaal niets mee te maken wilde hebben, zodat ons familielid in kwestie (Hans Sterk, nota bene een kickbokser maar hij heeft zich ingehouden) via De Korst is teruggeklauterd en de kinderen stonden natuurlijk al klaar van Gaat de Leeuw nu eindelijk Spuiten maar wie er spoot - geen Leeuw! Dus dan krijg je dat ze uit pure verveling een beetje met een Droge Leeuw gaan spelen, waarvan wij hier een foto bijsluiten, dat u begrijpt hoe groot de teleurstelling was.
De teleurgestelde families
Visser, Koster, Sterk, Barends
en een ontroostbare Oma van Tol.
| |
Aan de huurders van Old Leuwenborgh
Geachte families,
Het spijt ons werkelijk bijzonder dat de boer op wiens terrein het Leeuwewaterreservoir staat en die u, als huurders van Old Leuwenborgh, het recht van overpad had moeten verlenen, weer eens ‘moeilijk’ deed. Het is op zich geen kwade vent, maar hij heeft van die onvoorspelbare perioden waarin hem, uit een communisties nest stammend, alles wat Des Kasteels is in het verkeerde keelgat schiet...
Kostelijk vonden wij echter de wijze waarop uw kinderen van de nood (het niet wateren van De Leeuw) een deugd maakten (De Leeuw heeft ‘vakantie’) door hem een zonnebril voor te houden en wij weten het goed gemaakt: u moogt, hoewel dit normaliter ten strengste is verboden (huurders mogen zich niet binnen een straal van anderhalve meter van de ons voorgeslacht verbeeldende schilderijen bevinden) de gedupeerde kinderen op een vergelijkbare wijze met deze meesterwerken laten ‘dollen’.
Dus geen snorren of brillen erop tékenen, maar wel een zonnebril vóórhouden! Wij wensen u, ondanks de niet waterende
| |
| |
Leeuw, nog veel plezier met deze tussenoplossing en een plezierige voortzetting van uw weliswaar droge, maar toch enigermate in het water gevallen vakantie op Old Leuwenborgh!
De Eigenaars
| |
Adventure
‘Het is begonnen met m'n eerste motor. Een heel eenvoudig 125 cc-viertaktje was dat, een Honda XL-letje, maar toen ik daar een dagje alleen mee was geweest, was ik voorgoed verkocht. Wat dat is? Ja, je ruikt ineens het avontuur hè. 't Is de vrijheid, je breekt uit de regelmaat. Je voelt je weer een individu in die overgeorganiseerde maatschappij van de jaren tachtig. Gadver, wat klinkt dat reclaine-achtig. Nee, 't is die kriebel in je buik. Ik heb ook itchy-feet, zoals de Amerikanen zeggen, jeukende voeten. Dat getintel begint al in januari, bij het maken van de plannen.
Ik was een van de eerste off-roadrijders in Nederland. Gewoon de weg af, de bossen in en scheuren geblazen. Die kick van de eerste keer vergeet ik nooit meer. Ineens laat je alle regeltjes en verordeningetjes waarmee je bent volgestampt achter je. Je breekt er doorheen. De kracht die je dan voelt stromen...We maakten het toen wel heel bont. Dat we toch met een paar vriendjes, op doodstille zondagochtenden, door de Kroondomeinen achter Baarn knetterden! Kom daar nog 's om. Ook het off-roadgebeuren is in dit landje al lang uit de klauw gelopen. Natuurlijk kwamen er weer klachten van zogenaamde rustzoekers. Gek dat het de stiltefreaks zijn die het hardst schreeuwen. Er is nu één gemeente, Nistelrode, waar ze 75 borden hebben geplaatst met het opschrift ‘Verboden voor offthe roadmotoren’. Je reinste discriminatie. Off-roadrijden ben ik toen gaan doen op Corsica. Een paradijs: steile klimmen, moeilijke colletjes, waar je je machine nog over een paar boomstammetjes of door een riviertje kon sleuren. De laatste keer dat ik er reed, stonden er keurige pijltjes op de Col de Pelza. Een route, uitgezet door Drum-shag!
Roken is gevaarlijk, dus hebben de sigarettenfabrikanten zich aangesloten bij de adventuretrend. Met Camel door de jungle van Borneo. Met Peter Stuyvesant op een rubbervlot de Coloradorivier af. Ze maken veel kapot. En al die reisbureautjes, die zich op de individuele droomparadijzen storten. Je kan geen bergwand beklimmen, of je breekt je nek over het afval. Zelfs Tibet is Tibet niet meer. Over de hele wereld kom je groepjes toeristen tegen, die denken met iets gevaarlijks bezig te zijn.
‘Na de motor ben ik gaan parasailen. Waar moet je dat doen in Nederland? Je kan moeilijk van de Domtoren springen. Het eldorado vond ik Ager, een ongerept dorpje ten zuiden van Andorra met de beste thermiekbellen van heel Europa. Sinds die plek is uitgelekt in Adventure Magazine, staan hele horden amateurs zich te verdringen op de Montsech om zich in de diepte te storten.
Voor wildwatervaren kon je tot voor kort nog ten westen van Ierland terecht, maar het grootste gevaar dat je daar nu loopt is niet dat je lek slaat tegen de rotsen, maar dat je botst tegen de dure aluminium kajak van de een of andere klunzige patjakker. Waar vind je nog een wildernis zonder gemarkeerde routes? Op een trekking in het grensgebied tussen Rusland en China kom je misschien nog 's niemand tegen, een enkele trail in Bhuta kan er mee door.
En met de survivalrage groeide het reddingswezen. Neem het woestijnrijden. Voordat je in Amenas een Saharapiste oprijdt,
| |
| |
ben je verplicht je radio aan de politie te laten zien! De groenteboer van de hoek koopt een uitrustinkje, zet één stap in de jungle, zendt bleek om de neus een noodsignaaltje uit en laat zich door een reddingshelikopter terug naar zijn hotel vervoeren. Ik wil helemaal niet gered worden! De thrill van het gevaar, daar gaat het nu juist om. Vandaar dat ik zo blij was toen ik las dat bepaalde woeste gebieden in de wereld officieel tot no rescuezones zullen worden verklaard. Waar helpen zelfs bij de wet verboden is. Zulke beschermde gebieden zullen ‘het laatste fort van de individuele vrijheid en verantwoordelijkheid in een bureaucratische wereld’ zijn.
Van de zomer wilde ik het 's in zo'n gebied proberen. Ik werk als magazijnbediende in een machinefabriek en ik heb m'n baas al ingelicht dat ik wel 's niet terug zou kunnen komen. Ik heb 'm zelfs een verklaring voorgelegd, dat ze ook geen pogingen moeten ondernemen mijn lijk te bergen. Hij tekende gelukkig meteen. Dat is een lekker gevoel, als je weet dat je door het thuisfront zo wordt gesteund.
| |
Hoe spreekt hij dan?
- Waar het in de moderne Advocatuur om gaat is dat je, wil je überhaupt uit je overhead-kosten komen, dat je dan in the picture moet zien te blijven, publiciteit, dat het publiek denkt: hee, die Mr. Jan-Bart Klaver is een prima pleitertje.
Dan moet je dus, daar valt niet aan te ontkomen, met je hoofd op de tulluffisie. Is deze weledelzeergeleerde heer niks te beroerd voor, maar hij aarzelt nog. De causa an sich is pico, prikkelend, goed voor een juridies precedentje van jewelste - ik zet mij namelijk in voor slachtoffers van 1 april-grappen, waar vaak containers tragiek achter schuilen; ik heb een schadeclaim-zaak van een Hee-meneer-je-wiel-draait-geval onder handen waar we zes nullen uit moeten kunnen slepen - maar ik worstel nog met de vraag of ik er mee bij Sonja moet of bij Karel.
| |
Naaktvloeken
- Wij zijn twee van de eerste naturisten zo'n beetje, mijn vrouw en ik. Al in het begin van de jaren vijftig recreëerden wij naakt. Wij woonden toen in Harderwijk en daar hadden ze nog nooit van gehoord, van naakt. Dus wij moesten het voornamelijk binnen doen, het naaktrecreëren. Vanaf 1968 zo ongeveer, gingen wij ons open en bloot op ons balkon begeven. De deining die dat gaf...Daar kwam in de zeventiger jaren het naaktvloeken bij. Niets heerlijkers dan naaktvloeken. 't Is zo'n oerervaring om in het centrum van Harderwijk te gaan staan naaktvloeken. Maar ja, de mensen, hè...Ze denken dat het tegen hen gericht is, terwijl je dat naaktvloeken in de eerste plaats voor jezelf doet. Je vloekt je in je blootje leeg, als het ware. Toen zijn we naar Putten verhuisd en daar hebben we een paar jaar heerlijk kunnen naaktvloeken, tot het ons ook weer onmogelijk werd gemaakt.
We wonen nu op het eiland Tiengemeten, een naaktvloekersparadijs. We denken er over hier een vakantiekolonie voor naaktvloekers te beginnen. |
|
Auteursrechtelijk beschermd