Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

‘De Gouden Schaar’

	(Een kledingveranderings- en reparatiewinkel met Turkse eigenaar. Een heer treedt binnen met een damesjurk op een knaapje.)
Heer:	Goedemiddag.
Turk:	Ah! Een goedemiddag, mijnheer.
Heer:	Vermaakt u ook dameskleding?
Turk:	Jawel mijnheer. Wij zijn juist gespecialiseerd in het veranderen van de dameskleding voor alle vrouwen. Dat is een mooie japon, mijnheer.
Heer:	Ja, maar ik wou hem graag wat vlotter hebben. Het is een verrassing, zodoende...
Turk:	Vlotter mijnheer?
Heer:	Ja, wat meer een voorjaarsjurkje...Ik bedoel - het geheel mag best wat eh joyeuzer.
Turk:	Beetje bloter mijnheer?
Heer:	Ja, hij mag hier en daar best wat bloter. Mijn vrouw moet daar maar eens doorheen. Ze is in die dingen nog altijd veel te geblokkeerd.
Turk:	Zal ik van de bovenkant van de jurk een beetje bootmodel maken, mijnheer?
Heer:	Ja, doet u maar tot hier (geeft aan op opgehouden jurk), dat je zo'n beetje het begin van haar gleuving ziet...
Turk:	Gleuving mijnheer?
Heer:	Haar gleuving, ja. Of hoe zeg je dat.
Turk:	Moet ik even indiscreet zijn mijnheer: heeft mevrouw een grote gleuving?
Heer:	Ja, die welvingen mogen er best wezen. En ze verstopt dat altijd maar, maar ze moet er deze lente maar 's voor uitkomen, vind ik zo.
Turk:	Dus mevrouw heeft behoorlijk wat Hout voor de Deur, mijnheer?
Heer:	U kunt best nog wat lager knippen, denk ik.
Turk:	Zullen wij dan wellicht ook de rok een stukje hoger d'r af knippen, mijnheer?
Heer:	Ja, dat is niet zo'n gek idee. Altijd maar die broeken van d'r dat is nergens voor nodig.

[p. 365]

Turk:	Heeft mevrouw mooie benen, mijnheer?
Heer:	Mijn vrouw heeft een stel onderdanen waar ik u tegen zeg, dus hij kan gerust nog wat korter.
Turk:	Zal ik misschien bij mevrouw een splitje maken, mijnheer?
Heer:	Een splitje! Dat heb ik nou altijd willen hebben! Doet u maar een split van hier tot hier, aan beide kanten.
Turk:	Weet u wat ook mooi kan zijn, mijnheer?
Heer:	Ja, ja?
Turk:	Een blote rug.
Heer:	Ha! Een blote rug! Gewoon overdag met een blote rug! Maar dan zo, dat je onderaan de rug met je hand even in de jurk kunt, dat bedoelt u toch, hè?
Turk:	Die bedoel ik, mijnheer. Misschien een beetje weer tot aan de gleuving?
Heer:	Díe jurk moet het worden! Zó'n jurk zoek ik al jaren!
Turk:	Heeft mevrouw ook behoorlijk wat hout áchter de deur, mijnheer?
Heer:	Hoe strakker het zit, hoe lekkerder ik het vind. En dan nog iets: zouden die mouwtjes eraf kunnen?
Turk:	Die mouwen kunnen eraf, mijnheer en dan maar hier twee bandjes aanmaken, mijnheer?
Heer:	Zo smal mogelijk! Doen!
Turk:	Dat zijn spagettibandjes, mijnheer.
Heer:	Spagettibandjes, juist! Dat je zo van opzij zo'n volle halve maan ziet staan. Goddelijk! Heerlijk! 's Even kijken, ja dan geloof ik dat ik er wel ben. Wat gaat dit pretje mij kosten?
Turk:	Dat is vijfenzestig gulden, mijnheer en aan het einde van de middag klaar.
Heer:	Prachtig! Dan kunnen we hem vanavond al aan!
Turk:	Tot vanmiddag, mijnheer. Ik zal er een mooie mevrouw van maken hoor. (De heer verlaat de winkel. Turk blijft peinzend achter.)
Turk:	Wat zijn mannen in het westen toch bronstige honden! Mijn vrouw is helemaal bedekt, maar wij houden zielsveel van elkaar met alles aan.

Nachtboek

Maandag-dinsdag

Droom 42.551 N 32-5

Ik moet dringend naar het strand, want vanavond is er bruincontrôle. De toegangstrap naar zee is afgesloten met een slagboom, die je kunt openen door een creditcard-achtig pasje in een kastje te steken. Ik ben het mijne kwijt. Terug naar het hotel. Kan het hotel niet meer vinden. Hele dag zoeken.

Dinsdag-woensdag

Droom 42.552 N 32-6

Weer op weg naar het strand. Passeer slagboom. Halt! Strenge zwemkledingcontrôle. Voor heren zijn drie modellen toegestaan: de zonnig bedrukte zwemslip met vrolijke print, het nylon surfshort met binnenbroek en sportieve bies, of de bermuda met madrasruit en twee steekzakken. Mijn zwembroek voldoet niet aan de eisen. Ik word meerdere malen in een onverstaanbare taal bars en boos weggejaagd.

Woensdag-donderdag

Droom 42.553 N 32-7

Hoewel het buiten schitterend weer lijkt, meldt het telefonische strandweerbericht, dat het ‘zeer slecht’ is. Er zou windkracht vijf heersen, waarbij ‘het zand gemeen tegen de huid striemt’.

[p. 366]

Ik moet op mijn hotelkamer blijven, waar de temperatuur tot 40^oC oploopt.

Donderdag-vrijdag

Droom 42.554 N 32-8

Passeer slagboom. Zwembroek is in orde. Bereik bijna het strand. Halt! Mijn zonnebril deugt niet...Alleen modellen uit de nieuwste collectie worden getolereerd. Het stadje telt duizenden opticiens, maar nergens verkopen ze zonnebrillen.

Vrijdag-zaterdag

Droom 42.555 N 32-9

Op de gang van het hotel staat iemand die zich meldt als ‘De Vries, van de ANWB-Alarmcentrale’. Ik ben het creditcardachtige pasje waarmee mijn kamerdeur kan worden geopend kwijt. De Vries roept, dat hij mij niet mee kan nemen, omdat ik mijn stress niet tijdens, maar al vóór de vakantie heb opgelopen. Uit het raam zie ik de ANWB-oplegger wegrijden, met mijn auto bovenop. Ik bel naar Roomservice en vraag om erwtensoep, maar daar hebben ze nog nooit van gehoord.

Strandleven (1)

‘Je wordt er wel 's gek van, hoor, want ze lopen met z'n honderden op dit ene stuk strand. Dus om de twee minuten hurkt er een bij je neer, met z'n armen vol slangeriemen en krokodilletassen. “Ceinture, monsieur?” Volgens mij allemaal geperst karton, maar goed. Ben ik in 'n goeie bui, dan maak ik wel 's 'n babbeltje. Of ik geef ze een flesje Orangina: zeer tegen de zin van de strandtenteigenaar, want die jaagt ze altijd weg, maar wat kan mij het schelen.

De meesten komen uit Ghana, Afrika. Er zijn er bij die hebben daar drie vrouwen en vijftien kinderen en om die te onderhouden, sjokken ze de hele zomer met hun handel over de Europese stranden. Dik aangekleed, want 't is ze hier nog veel te koud.

Mijn vrouw wil eigenlijk niet dat ik met ze aanpap. Dit is het tweede jaar dat ze een beetje gewend is aan de hele dag blote tieten, maar als dan zo'n figuur over haar heen buigt, voelt ze zich toch niet helemaal safe. Begrijp me goed, ze geven geen krimp, ze zeggen niks verkeerds, ze knipogen niet - daar let ik natuurlijk op - maar toch...Dus heel vaak wuif ik ze van een grote afstand al weg.’

Scheurgang polymorfe leegteleer
Even eruit

- We kunnen ook naar Unfaithfully Yours zie ik, met Dudley Moore.

- En met Natasja Kinski, toch?

- Met Dudley Moore en met Natasja Kinski, ja.

- Nee, daar voel ik niks voor. Dudley Moore dat gaat nog wel, hoewel...maar Natasja Kinski daar kan ik absoluut niet tegen.

- Ik eigenlijk ook niet zo goed. Weet je wie ik eigenlijk ook niet meer tegen kan?

- Romy Schneider, kon ik vroeger ook nooit tegen.

- Nee: Meryl Streep. Knap hoor, groot actrice, maar ik kan daar absoluut niet meer tegen, tegen dat mens. Ik kan er niet meer naar kijken.

- Kun jij tegen Mel Brooks?

- Mel Brooks! Alsjeblieft, spaar me! Als ik ergens niet tegen kan, dan is het wel tegen Mel Brooks. Tegen Jerry Lewis, kon ik vroeger ook nooit.

- Ik weet de laatste tijd niet hoe gauw ik hem trouwens af moet zetten, het toestel, bij films.

- Ik kan er steeds slechter tegen, tegen films op de televisie, überhaupt.

- Maar vraag je me nou: zien jullie dan veel Toneel, ga je nog wel eens eruit, dan moet ik zeggen: nee. Ik weet niet wat het is, maar ik kan er niet zo goed meer tegen, tegen Toneel.

- Hetzelfde heb ik met muziek.

- Dylan!

- Schei uit! Nee, maar bij voorbeeld een Concert. Een Concert? Daar kan ik niet meer tegen!

- Er eerst naartoe en dan dat hele gedoe en zo.

- Nou ja, dat natuurlijk ook. Maar ik heb het de laatste tijd zelfs al met Muziek als zodanig. Mozart? Ik kan er niet meer tegen. Al mijn stekels gaan overeind staan, ik weet niet wat dat is. Zelfs met Chopin al, tegenwoordig.

- Ik heb het vooral met de Performers, dus. Zo'n Pogorelich - ik kan er niet meer tegen! Spijt me, maar ik kan er dus niet meer naar kijken.

- Pogorelich kon ik dus een jaar geleden al niet meer tegen.

- Luisteren gaat al nauwelijks meer.

- Maar ik krijg het nu zelfs al met Volondat, dat ik af en toe heb van: zet af, doe uit! Is prachtig hoor, daar niet van, maar ik kan er dus niet meer tegen.

- Zo wordt het terrein wel een stuk kleiner, op den duur.

- Dat is waar. Er blijft weinig meer over, dat is het gevaar.

- Kun jij tegen Kietelen?

[p. 367]

Ervaringen

‘De columnisten en grappenmakers laten ons weer een beetje met rust. De zich “anarcho-liberaal” noemende intellectuele elite is over ons uit gelachen. Gelukkig maar, want dat vertekende publicitaire beeld kunnen we nu missen als kiespijn. Daarvoor zijn de eigen klemsituaties te groot. Zeker nu alles onder de druk van de afbraakpolitiek van de heersende machten dynamies aan het veranderen is. Begrijp me goed, die kritiek van buitenaf was voor een groot deel terecht, hoor. De wolligheid, de abstraherende mist...we waren weinig authentiek bezig, er was geen konkreetheid en geen konsistentie, dat weten we zelf ook wel.

Daarom is het zo goed dat de heroriënatie van het sociaal-kulturele werk zich op alle diskussienivo's richt op de Ervaring. Ervaringen van de klemzittende werker zelf, die het strategies en methodies vaak niet meer ziet zitten, maar juist ook van de deelnemer, die zijn klemsituatie alleen maar ziet verslechteren.

Kijk, onze programma's werden gefaseerd volgens leermodellen, waarmee in de huidige praktijk niets te doen valt. Aan handelingsperspektieven kwam je niet eens toe. Nu stappen we dus over naar deelnemersgecentreerde bewustwordingsmethodieken en dat betekent, dat we niet zomaar aansluiten bij de ervaringen van de deelnemers, maar dat we die ervaringen zelfs tot produktiekracht van de leerprocessen maken. We moeten de ervaringen van de mensen in klemsituaties inventariseren en veralgemenen.

Want ervaringen zijn het resultaat van een verwerkingsproces en als zodanig talig gestruktureerde vormen van weten. Die taaluitingen bestaan uit knooppunten van registraties en verwerkingsmomenten, die methodies dienen te worden onderzocht op ervaringsgehalte, dat wil zeggen, dat we de betreffende verwerkingsvorm of overlevingsstrategie en de samengebalde registraties moeten uitpluizen.

Hoewel we daar nog weinig ervaring mee hebben, zie ik het allemaal niet zo somber in. Ik geloof, dat juist de eigenzinnigheid van de ervaringen, een mogelijkheid biedt om te ontsnappen aan klemsituaties.’

Snot

- Hoeveel zei je?

- Een tientje! Tien gulden per pot snot.

- Een grote pot met snot? Die krijg ik nooit vol.

- Nee hoor, klein potje is al genoeg. Krijg je zo een tientje voor.

- En waar is dat dan voor?

- Ja, een Nationaal Onderzoek naar Griep en Verkoudheid...zoiets. En daar hebben ze snot voor nodig, veel snot.

- En moet je snot besmet zijn? Ik bedoel, moet je zelf verkouden zijn?

- Nee hoor. Alle snot is welkom. Je moet gewoon een potje op zak hebben en daar de hele dag je neus in snuiten. En tegen de avond breng je je potje snot naar het lab. Niet wachten tot de volgende dag, aan oude snot hebben ze niks. 't Moet verse snot zijn.

- Goh! Een tientje voor een potje snot! Dat kan aardig oplopen.

- Deze nieuwe jas, die schoenen en dit hoedje? Allemaal van m'n eigen snot gekocht!

- Gek idee, dat er dus iemand rondloopt die verkouden is geworden van jóuw snot...

- Ja.

- Zou je die iemand niet willen leren kennen?

- Misschien wel, ja. Ik let er ook wel op, hoor, of ik iemand zie die net zo niest als ik.

Strandleven (2)

‘Godallemachtig, daar heb je 'm alwéér! NON! MERCI! Lig je net even lekker te genieten in de zon, word je toch nog geconfronteerd met de Derde Wereld.

MERCI! C' est suffi poer oozjoerdwie, hè? Kijk 'm nu boos kijken...Heb je een flesje drinken gegeven, is het nog niet goed. Au revoir!’