Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

De Zaak Van Der Laak

Mijn naam is Cor van der Laak en wel hierom, dat ik met mijn handtekeningenlijst alle deuren langs ben geweest en dat er niet één, herhalen, niet één in de hele straat woont die zijn naam durfde te plaatsen onder mijn Aanklacht tot de Burgemeester. Tekenend! Voor de mate waarin de Burger Bang begint te worden. Het veiligste is het, geen eigen Mening meer te hebben. Men durft buitenshuis zelfs geen hardoppe Wind meer te laten, bang dat hij in de computer terecht zal komen...Terwijl ik gisteren weer eens heb uitgerekend, want dat doe ik elke avond, wat ik de gemeente het afgelopen decennium bespaard heb door, zonder enige aanspraak mijnerzijds op subsidie en zonder de adviezen van de werkgroep jonge Snotneuzen die alle panden in de hele buurt op histories volmaakt onverantwoorde wijze heeft gerestaureerd, mijn eigen voorgevel te herscheppen in de oorspronkelijk bedoelde staat.

Want de Grieken kenden de Dorische, de lonische en de Corinthische Zuil, jazeker; met Kennis der Architectuur hoeven de doctorandussen Stadsherstel bij mij niet aan boord te komen. Zo ben ik tevens bezig met de Notre Dame uit lucifers en ik heb nog maar honderd volle asbakken nodig voor het complete Middenschip. Na de Notre Dame wou ik beginnen aan de Sainte Chapelle, in pijpreinigers, omdat die als hoogtepunt van de Gothiek veel interessanter is. Zeker duizend haarspelden zal ik nodig hebben voor de boogplafonds, maar die mag ik van Cock, na het avondeten, uit haar schort zoeken, en zo hoort het ook: de Vrouw dient achter haar man te staan, in al zijn hobby's. Vooral als die hobby's wetenschappelijk verantwoord zijn. Maar denk maar niet dat wat ik zelf allemaal aan dit huis heb gedaan, met name aan de buitenzijde op het noord-noord-westen, hoe ik de gevel, het hekje, de voordeur en de bestrating nauwkeurig heb teruggebracht en gerestaureerd om exact de stijl van het bouwjaar 1961 te herkrijgen, denk maar niet dat het door iemand der Gemeente gezien of laat staan gewaardeerd wordt. En je plamuurt de lantaarnpaal bij, elke keer opnieuw nadat dat zogenaamd studerende stel van nummer negentien er zijn fietsen weer eens zonder kijken tegenaan heeft gekwakt en ondanks de aangetekende brief met gedetailleerde beschrijving der verrichte werkzaamheden en bijsluiting van schitterende zelfgemaakte overzichtsfotoos van de situatie vóór en nà het ingrijpen van de heer Cor van der Laak, krijg je nog geen dankjewel, van de Gemeenteraad. En dan komt er een moment wat een bepaald x-moment is, en dat is nu aangebroken, waarop je als Burger zegt: Nec plus ultra - nu steek ik mijn nek niet langer uit voor de zaken die jullie laten versloffen; als het nijvere bijzijn niet op prijs wordt gesteld, zal ik vanaf heden, met plezier, de noodzakelijke Horzelfunctie vervullen.

Helaas, zoals gezegd, hoef ik in dezen niet te rekenen op positieve reacties van mijn buurtgenoten. Vandaar dat ik tot deze agressieve publikaties heb moeten besluiten. Scheur dit aktieblad uit, schrijf erbij: ‘ik protesteer mede met de heer Cor van der Laak’ en zend het geheel aan uw plaatselijke burgemeester.

Waar gaat het om? Het gaat om Levende Wezens. Om levende wezens die gedachteloos en zonder enig respect, van gemeentewege worden geëxploiteerd tot nut van de heilige automobilist. Oh we zijn zo begaan met het lot van de Zeehondjes (niet in de laatste plaats omdat mevrouw Bardot er zelf nog zo snoezig uitziet) en ach wat zijn we verkikkerd op de Walvis (terwijl wij onszelf in gedachten achter het roer van de Rainbow Warrior zien staan), maar niemand bekommert zich om het Lot der Bomen. Als er een fraai oud exemplaar dreigt te worden omgekapt, wil men nog wel eens een krabbeltje op een adhesielijst plaatsen, maar niemand, niemand behalve ondergetekende protesteert tegen de wijze waarop de weinige Bomen die er nog staan, Onbezoldigd worden ingeschakeld bij de Bewegwijzering. Dat men, zoals zichtbaar op onderstaande foto van mijn hand, bepaalde fiets- en wandelpaden markeert met van een witte aanvoerdersband voorziene paaltjes - alla. Paaltjes zijn ten slotte Bomen waaraan het kwaad al is geschied.

[p. 255]

Maar dat men, zoals recentelijk langs de lanen in deze gemeente gebeurde, de in de kracht van hun leven bloeiende bomen ongevraagd tot Verkeersbaken promoveert, acht ik een ontoelaatbare schending van de persoonlijke vrijheid ener levend wezen. Als Boomchirurg, waar ik een schriftelijke cursus op houtvrij papier voor heb gevolgd, ben ik bovendien nog bezig met een Rapport over de schadelijke Bastgevolgen van reflecterende verf, maar mij zijn hieraangaande al dusdanige dubieuze gevolgen van gebleken, dat ik het volste recht had om de door mij onverhoeds aangetroffen gemeenteambtenaar met ladder en al onderuit te schoppen toen hij, zijn eerste kwalijke verfring voltooid hebbend, doende was met het aanbrengen van de overbodige markeringen Twee en Drie. De volgende foto, eveneens van mijn hand, laat dit op fraaie wijze zien.

En zo kan ik u nog tientallen voorbeelden geven van schaamteloos gesol met onze eeuwige waarden door kortzichtige autoriteiten, maar Cock roept zojuist dat mijn Bad vol is, zodat ik mijn op jarenlange berekeningen gebaseerde vergelijkend onderzoek naar de exacte Ligging van de Titanic kan vervolgen. Wij spreken elkaar nader!

Cor van der Laak.

Kicks voor niks (8)

Het schone beddelaken doen parachuteren.

Sleutels kwijt

- En weet je zeker dat je ze op dit stuk van de hei bent verloren? -

- Ja, hier moet het ergens geweest zijn. -

- Hoe zien ze eruit? -

- Oh dat scheelt bij het zoeken, dacht je. -

- Nou nee, maar gewoon. -

- Nou ze zitten aan een groen leertje. -

- Groen. -

- Van de garage. Met gouden letters. -

- En hoeveel zijn het er? -

- Drie. Nou, help me liever zoeken. -

- Zijn het deze soms? -

- Hè? -

- Oh nee, dat zijn er maar twee. -

- Waar vind je die nou ineens? -

- Hier, bij deze struik. Maar ze hebben ook geen leertje, trouwens. Kijk maar - een ring. Sleutelring. -

- Nee, die zijn het niet. -

- Het zijn Renault - sleuteltjes zie ik. Hee, déze misschien? -

- Laat eens kijken. -

- Ze zitten wel aan een leertje. Maar dit leertje is rood.

- Heb jij dat wel vaker? -

- Wel vaker wat? -

- Dat je....wat heb je dáár nou weer? -

- Nee, dat zijn ze ook niet. Dit is een hele bos. Kun jij die misschien zo lang in je zak houden? -

5 minuten later

- Hoeveel heb je er nu? -

- Eh met die vier fietssleuteltjes mee zesentwintig. Ben je daar soms ook nog geweest, bij die berkebomen? -

- Nee laat maar. Hier moet er wel eentje van passen. -

- Even nog hoor. Luistert nogal nauw. Fiat-sloten. Ja!

Hebbes! Drie sleuteltjes aan een groen leertje! -

- Verdomd, dat zijn ze! -

- En hier! Precies nòg zo'n stelletje! -

Kicks voor niks (9)

Een pak oude kranten neer doen ploffen.