Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[p. 76]

Ons Plutonium

‘Men doet het beste erg voorzichtig te zijn met plutonium. Vooral wanneer men het inademt of inslikt, zou u wel gek zijn! Ze zeggen dat ze plutonium makkelijk kunnen stelen voor zelf atoombommen te maken...terwijl het plutonium in de splijtstofelementen in de reactorkern van de kernreactor uithangt in mengsel met uranium 238 en dat gaat helemaal niet, daar een atoomwapen van! Bovendien zijn onze splijtstofelementen zó te gek radioactief dat u ze alleen met afstandsbedieningsapparatuur kan verplaatsen, dus plutonium uit de Centrale vervreemden kunnen ze wel op hun buik kalken! En ze blijven nog geeneens in de Centrale als ze gebruikt zijn, de splijtstofelementen! Omdat er plutonium en uranium inzit dat wij weer nodig hebben in de kernreactor. En voor het vervoer gebruiken ze containers!

Geen zomaar, maar speciaal voor dit doel gemaakt! Dat weegt 40.000 kilo's het stuk èn stel u dat even voor in gewicht, die omtrek van de aarde. Daar komt nog bij dat die containers aan strenge fabricage-eisen moeten voldoen, als het goed is. PLUS dat zij ter strenge keuring worden gehouden. NADAT zij gemaakt zijn! Dus doordat wat de containers wegen alleen, is diefstal al ondoenbaar voor honderd Antons Geesinks! Maar goed, stel dat. Dan nog. Ze hebben alleen maar wat aan de gebruikte splijtstofelementen voor atoombommen te maken, als ze een opwerkingsfabriek hebben! Om ons plutonium te zuiveren in zijn vorm. Zodat het radioactief én giftig wordt dus dat ze wéér afstandsbedieningsapparatuur nodig hebben! En niet het eerstebeste scheikundelokaaltje, maar een heel chemies laboratorium met goede outillering!

Dus dan winnen we ons plutonium en ons uranium terug met ons oog op nieuwe splijtstofladingen voor onze snelle kweekreactor. Hoe gaat dat transport tussen onze opwerkingsfabriek en de splijtstofelementenfabriek zijn gang?

Ten eerste nemen ze altijd de ACHTERuitgang. Bovendien wordt het transport niet alleen BEPERKT maar ook nog eens een keer BEWAAKT! En wanneer ons plutonium zich met uranium in nieuwe splijtstofelementen heeft opgeborgen ter vervoering naar de centrale, dan zou een knapste kop daar zonder opwerkingsfabriek nog geen halve atoombom van slagen te maken!

Dus willen ze plutonium voor chantage, dan zullen ze het toch echt ergens anders zien trachten halen dan in onze kernenergiecentrale! Blijft het radioactief afval over. Dan zijn ze bang voor plutonium daarin. Dat nota beide bene voor zijn grootste stuk als splijtstof wordt gebruikt, dus dat het overgaat in splijtingsprodukten! En radioactief afval is voor het meeste deze splijtingsprodukten! En dan ook nog kleine hoeveelheid, zoals men voor Nederland verwacht (en niet “zomaar” verwacht maar ècht verwacht) niet meer dan slechts zevenhonderdvijftig meter in het kubieke hoogradioactief afval tot en met ons jaar 2000, wat een groot huis vol en meer niet is. De radioactiviteit van de merendeelse splijtingsprodukten is best tamelijk snel verdwenen. Soms langer.

Plutonium is na 24.000 jaar nog maar half zo radioactief. Daarom zal het afval niet zomaar worden opgeslagen, maar zodanig dàt. Bij voorkeur niet in contact met het leefmilieu. Pas als het niet gevaarlijk meer is, dan eventuwèl. Maar eerst in dikke, sterke tanks. Boven de grond, dat ze ze goed kunnen in de gaten houden en desnoods controleren. En daarna de langere termijn? Geschikte zoutlagen komen hier voor opberging in aanmerking. Eerst zorgen ze dat het radioactief afval in vaste vorm bestaat, dat het minder makkelijk huptweedrie verspreidt. Daarbij wordt ingesmolten in Glas. Glas is iets wat zich lastig laat aantasten, getuige hier de vele glazen voorwerpen die er nog steeds zijn sinds de jaartelling!

Daar hebben ze dus ontzettend hard op gestudeerd: als we ons radioactief afval zó opbergen dan riskeert ons milieu na 300 jaar hetzelfde als jegens het natuurlijke uraniumerts nu. Zodat als enige zwaartepunt overweegt dat onze zoutlaag de eerste 300 jaar een geologies stabiele bergruimte vormt. Nou en 300 jaar is NIKS, in de geologie. Dus als ik u was, dan zou ik mij maar niet!’

Prof. Dr. J.H. het Mannetje

Laatst

Oud Roedesteyn, het door Bie grotendeels eigenhandig gebouwde Jongensinternaat voor jongens van Simplistiese Ouders, deed enkele jaren geleden een rondschrijven het licht zien waarin sympatisanten om een zo ruim mogelijke bijdrage werd verzocht, teneinde een appelboomgaard aan het internaatsterrein te kunnen toevoegen. Dit plan bracht enige deining en vragend opgetrokken wenkbrauwen teweeg in de gelederen der aangeschrevenen. Een vergadering werd belegd en Bie met vragen bestookt. Zouden de appels de jongens ten deel vallen om heerlijk op te peuzelen? ‘Nee’, antwoordde Bie, ‘de appels zijn er niet om te eten,’ ‘Zou de vrouwelijke staf er dan wellicht heerlijke jams van wekken?’ ‘Nee’, antwoordde Bie, ‘de appels zijn er niet om jams van te maken.’ ‘Waar dienen al die door u geplande appelbomen dan toe?’ Dit riep een ongeduldige ouder achteruit de zaal. ‘De appels’ zei Bie en de mensen die vooraan zaten zagen de bekende pretlichtjes in zijn ogen verschijnen, ‘de appels zijn er om onze jongens te leren VERLEIDING te weerstaan.’ Velen in de zaal hadden moeite hun lachen te houden. Een pikant detail bij dit alles is dat Bie geen appels kan zien!

Laatst

Eens ging Koot met Bie per trein. Bij het passeren van een weiland merkte Koot op dat de schapen dat jaar al zo vroeg waren geschoren. ‘Ja’, zei Bie, ‘hoewel’ (want Bie is een Bietje Precies in die dingen), ‘we kunnen van hieruit natuurlijk niet zien of de andere kant óók al is geschoren.’