Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[p. 63]

Cadeautje

‘We zagen het jarenlang aankomen en eindelijk is het nu dan dus gebeurd: al onze vrienden en kennissen hebben alles al. De laatste die nog wat miste was Piet want die had gek genoeg nog geen wekradio maar laat hij nu van Medea voor zijn laatste verjaardag een wekradio krijgen! Medea zelf heeft trouwens nog een tijdjelang geen stoomkrultang gehad tot ze die dus met haar vorige moederdag van Jason bekwam. Toen zei ze het nog: nu heb ik geloof ik wel zo ongeveer alles wat ik hebben wou! Dat maakt het er voor ons als een van hun beste vrienden niet eenvoudiger op, want we kunnen toch lastig met lege handen aanbellen, als we komen. En helemaal niet als je ziet wat Koos en Medea altijd voor een werk van hun avondjes maken.

Soms hebben ze zalm zelfs. En het hele kleed nemen ze op, dat er gedanst kan worden, eventueel!

Nu hebben wij de laatste vier, vijf verjaardagen van allerhande Leuke Oude Dingen gegeven want daar waren ze nogal op zo'n beetje. Maar op een gegeven moment begonnen ze Leuke Oude Dingen dúbbel te krijgen en dan gaat het hard. Zo kregen ze de vorige keer maar liefst zeven oude koekblikken waarvan ze er al vier hadden staan. En de porseleinen diertjes die Medea opgaf als je vroeg wat ze wou hebben (Oh niks. Alleen maar een porseleinen beesje. Ik verzamel namelijk zo'n beetje porseleinen beesjes) waren uitgegroeid tot een kudde van over de honderd honden, poezen, hertjes, varkens en aapjes met een enkel mannetje of herderinnetje ertussen van vrienden die in de gauwigheid zo vlug geen beesje hadden kunnen vinden. En dat zijn dan alleen Koos en Medea nog maar! Jan en Popje, Henk en Lise-Lore, Bob en Daphne en noem de hele keng maar op: stuk voor stel zitten ze vol. Alles hebben ze al, alles. En nog wat.

Affijn: 11 maart bij Nees en Carla kwamen we met ons allen hardop tot de conclusie dat iedereen alles al had. Bij die gelegenheid kreeg Carla zesmaal Elite Hotel van Emmylou Harris en drie keer De Uitvaart van Mama Grande van Gabriel Garcia Marquez. Toen hebben we dus min of meer afgesproken dat het geen zin meer had en dat we een punt achter de Cadeaux gingen zetten. “Voortaan dus geen cadeaux meer maar hooguit een aardigheidje jongens”, stelde Elly voor (El is een gezelligheidsdiertje), zodat er jongstleden dinsdag bij Theo en Tootje toch weer voor een paar honderd gulden aan prullaria op de proppen kwam, afgezien dan De Uitvaart van Mama Grande want die had Carla(!) voor Theo meegenomen en Barbara en ik hadden een volkomen te gekke Fruitmand samengetast met overdreven veel blikken sardientjes, een hele ananas, een hele rammenas, een kokosnoot, een fles rosé en voor de gein een paar pakjes condoom ertussendoor wat de giller van de avond was.

Nu ben ik er ons pijnlijk van bewust dat er mensen zijn die nog niet alles hebben, ook in Nederland. Je gaat daar liever niet heen op bezoek maar soms moet je wel. Bijvoorbeeld ouders van kinderen die bij je kinderen in de klas zitten. Het pijnlijkste aan een Present doet dan in zulke gevallen het Uitpakken. Het Uitpakken van een Cadeautje is een Feest zolang men nog geen zes is maar reeds in de jongensjaren begint de gêne zich geen plaats te weten en sta je met de gever op je lip verdraaid aan zijn sellotape te pulken (want uitpakken hoor je netjes te doen omdat het pakpapier zelf net zo goed “cadeautje” is) en dit geen weg weten en eigenlijk weg willen is, bij mij tenminste, dus dat zegt niks, alleen maar geklommen met de jaren.

Daar staan twee volwassen kerels tegenover elkaar; jij hebt je “kleinigheidje” gemompeld en hij z'n “niet moeten doen” en nu gaat De Moeilijke Minuut in. Mee blijven kijken naar zijn gepulk overdrijft de inhoud van je pakje dus je loert intussen lachend de kamer rond naar wat er aan de wanden hangt en wie er allemaal zijn. Oh Dag is er en Hee Hallo ook. Aan het papier hoor je nu dat hij halverwege is en nu kijk je weer even met hem mee naar wat er toch wel in zou zitten, dan buig je even het beeld uit om een nootje te pakken want met iets in je mond wuift het makkelijker weg straks en vlak voor de definitieve onthulling zorg je weer bij het feestvarken en jouw cadeautje terug te zijn. Die jarige heeft het intussen óók niet makkelijk want achter jou is net zijn moeder binnengekomen met een enorm pak pakpapier waarin waarschijnlijk een eigengebreid vest zit en achter zijn moeder staat alwéér een stel kaar: zij met een krakend omhulde azalea en hij met een fles whisky, zo te zien tenminste, want hoewel de fles van zichzelf al in een hardkartonnen doos zit is die doos óók nog een keertje ingepakt. Nu is de gelukkige zover. Hee, een Boek! Goed zeg! Had je het al? Nee Joh! Ik had het nèt zelf willen kopen van de week! Kijk's Thea wat ik hier van Kees krijg? De Uitvaart van Mama Grande van Gabriel Garcia Marquez. Erg fijn Kees. Je helpt jezelf wel verder hè?

Aan het dressoir schenk je je glas cola in en ziet, op zoek naar de jeneverfles, tussen de andere cadeauxtjes, half onder een cellofanen weekendshirt De Uitvaart van Mama Grande van Gabriel Garcia Marquez liggen. De gebonden editie bovendien. Als u ook het gevoel heeft dat dit jaar nog maar net is begonnen: mag het Simplisties Verbond dan met u afspreken dat wij elkaar met ingang van dit nieuwe jaar alleen nog maar onverbloemde cadeaux geven? Dus als jullie zin hebben en kunnen de eenendertigste volgende week, je hoeft echt niks mee te nemen want we hebben alles al, hooguit een kleinigheidje of zo, maar laten we mekaar de Moeilijke Minuut besparen dus hoe de winkeljuffrouw ook aandringt - niks laten inpakken. Nee juffrouw. Dit is géén cadeautje. En wat ik zelf nog niet heb maar namelijk erg graag zou willen hebben, dus je kijkt maar, het hoeft echt niet, je bent nèt zo welkom, maar dat is dus De Uitvaart van Mama Grande van Gabriel Garcia Marquez.’

Koot

Laatst

Laatst stapte Bie op de bus. Nu heeft Bie een roodgevoerde portemonnaie. Toen hij nu deze opende om de conducteur zijn kaartje te betalen, zei een grove man, die kennelijk iets te diep in het glaasje had gekeken: ‘Dat is een rode portemonnaie die u daar hebt, meneertje!’ ‘Inderdaad’, antwoordde Bie rustigjes, ‘maar toch bij lange na nog niet zo rood als uw neus.’ De passagiers van de bus hadden moeite hun lachen te houden.

En zo heeft Bie altijd een snedig antwoord klaar, zonder ooit sarcasties of beledigend te worden.

[p. 64]

Om de kwaliteit van het bestaan

(een plannetje van Prof. Dr. J.H. het Mannetje)

‘Als het aan mij ligt en dat ligt het op allerlei gebied helaas nog veel en veel te weinig, dan houden wij het vaderlands jagersbestand langs hele andere dan de nu gangbare papieren, tamelijk willekeurige wegen op peil en wel door een mijns inziens ethies heel best pruimbare methode van natuurlijke selectie.

En teveel aan mannen met groene hoedjes en knickerbockers kan effektief worden bestreden door de permanente inzet van meermalen wegens verboden wapengebruik veroordeelde, thans nutteloos gevangen zittende, gezonde criminelen.

Ik denk hier aan jonge, sterke kerels (meisjes!) van tussen de 18 en 35 jaar, die aldus uit hun criminogene milieu worden gelicht en ondergebracht in gezonde schaapskooien, met twee tot drie kribben boven elkaar, paardedekens, mokken, in die jachtcentra van Nederland waar het teveel aan jagers het nijpendst is.

's Ochtends wassen zij zich en nuttigen een eenvoudig rijstontbijt, kaak, karnemelk. Ook mogen zij vrolijke posters aan de wanden en boven de kribben, waarvan ik er omwille van de hygiëne, de gezelligheid en de groepsgedachte beslist niet meer dan drie boven elkaar geplaatst zou willen zien. Maar ik zou zovéel willen zien. Waarom zie alleen ik maar wat ik allemaal wou willen zien?

Onmiddellijk na het ontbijt trekken zij er in ploegjes van telkens 1 man op uit om de hele dag te gaan schieten op alles wat jaagt.

Van beide zijden bekeken lijken de voordelen van dit beheer evident: de jagersman krijgt er een stuk al te lang gemiste spanning bij (“Jagen wordt weer Gevaarlijk!”) en de crimineel kan zijn natuurlijke agressie gedurende zijn straftijd doelgericht kanaliseren.

Wel dient duidelijk te worden afgesproken dat deze nieuwe jagersstandbeheerders ter sterking van de soort uitsluitend op oudere, zieke jagers en de jonge aanwas mogen schieten.

Ook mag de neergelegde jagersman niet worden opgegeten of bestolen, maar moet blijven liggen voor de natuurlijke afvaleters als raaf, vos, buizerd en dagjesmens.

Wat deze laatste soort betreft denk ik met genoegen aan de recreatieve functie van dit nieuwe jagersstandbeheer: wanneer het teveel aan jagers verdwijnt, zal het hert op den duur zijn aangeleerde schuwheid voor de zich op Veluwe of elders vertredende, koekeloerende mens afleggen.

Zo kunnen wij de weinige, al te gereguleerde natuur die wij in Nederland nog hebben prachtig “ver-woesten”.

Zeker, dit alles vraagt moed en durf in denken. Maar ben ik dan de enige die durft, in Nederland?’

NB. Misschien zijn drie kribben boven elkaar toch te gezellig. Laten we de nieuwe jagersstandbeheerders toch vooral niet ‘ver-flauwen’. Twee kribben boven elkaar lijkt mij het beste. Stromatrassen.

Prof. Dr. J.H. het Mannetje.

Oudt Hoeren, augustus 1977

Laatst

Met zijn strohoed joyeus op beide oren en zijn zwiepend rottinkje losjes in een belakhandschoende hand stapte Bie eens parmantig door Venetië toen hij werd staande gehouden door een uiteraard Italiaans straatschoffie. ‘Kunt u mij zeggen hoe laat het is, meneer?’, klonk het in plat maar zangerig venetiaans dialect. ‘Jazeker knul’, antwoordde de zonnig gestemde Bie die veertien Italiaanse dialecten volmondig beheerst, ‘het is kwart voor drie.’ ‘Goed zo’, zei het knaapje, ‘dan mag u om drie uur mijn reet likken!’ En weg was hij. Bie bloosde tot boven zijn strohoed want met zijn unieke kennis van het Italiaans had hij de verwensing in zijn volle platheid feilloos verstaan. En Bie erachteraan. Kent u Venetië? Affijn, laat Koot nou óók net in Venetië zijn en vanachter zijn Martini een tierende, zwetende Bie voorlangs zijn terrasje zien looppassen! ‘Bie!’ riep Koot in het nederlands, ‘wat hèb je?!’ Bie hield even de pas in en schalde hijgend over het volle terras: ‘ik zit een jongetje achterna dat vroeg hoe laat het was en toen zei ik kwart voor drie en toen zei die knul dat ik om drie uur zijn reet mocht likken!’ ‘Waarom heb je dan zo'n haast?’ geeuwde Koot in vakantiestemming, ‘kom nog even zitten man, het is pas tien voor drie.’

Laatst

Bie had Koot een tijdje niet gezien door omstandigheden die te ver zouden voeren. Bie wist dus niet af van de vreselijke haarziekte die Koot gedurende enkele maanden had geteisterd.

‘Maar Koot!’, sprak Bie verschrikt, ‘wat heb je in hemelsnaam met je haar gedaan man! Het lijkt wel een pruik!’

‘Nou Bie, om je de waarheid te zeggen,’ bloosde Koot, ‘het is een pruik. Tijdelijk hoop ik weliswaar, maar: een pruik, inderdaad.’

‘Een pruik?’ vroeg Bie verbaasd, ‘nou het is dat je het zegt Koot, maar dat is àbsoluut niet te zien hoor kerel!’