Den sedighen toet-steen

[p. 91]

Sevenste bewijs.

Dat de dertele, groen en jonghe Welde door sotte Liefde bedorven en noyt ondersteunt met de leeringh van goede vermaningen brenght quaede vruchten voorts.

Soo als de Fabel van Ovidius ons leert:
Apollo sijnen boogh niet altijt houd' ghespannen,
Soo dient te weten: die met kinderen verkeert
Dat men t'quaet leven daer niet seffens uyt moet bannen
Met al te strenghe straff maer door een soet ontsach
Van goed' vermaeningh, en hun niet en laet bederven
Door sotte liefde daer de jonckheydt al den dach
In meerder quaet veraerd' om in het quaet te sterven.

Lucius Apullaeus sijn huyt met toover salf besmeurt hebbende wert herschept in eenen Esel, ende van een jeghelijck als eenen Esel veracht geslaeghen en verstooten, want de neus-wijse girigheyt had hem bedroghen, al was hy in sijn menschelijck leven een cloeck Philosooph gheboren inde stadt Madaure in Africa van eerelijcke ouders ende vrome afcomst onder de regeringhe van den Keyser Hadriani, en heeft binnen Cartago gheoefent veel loffelijcke consten in't beschrijven van

[p. 92]

schoone wercken, en nu eenen Esel sijnde, viel in groote slavernij om een jeder te dienen met den grootsten arbeyt des werelts, tot dat hy door hulp vande Goddinne Ceres: (vande selve crijgende eenen roosen-crans, herschept wert in sijn vorighe menschelijcke natuer. Soo de Schrijvers willen waer maecken oft voor versieringh doen gelooven. Hier uyt canmen speuren dat dit waerachtige ken-teeckenen sijn wat straffe de sondaers onderstaen moeten die al te wulps, te onvoorsichtich en te wellustich willen leven, en worden dan becleedt met eenen Esels rock, en verliesende hun menschelijcke natuer der reden, missen de gratie en den seghen Godts door de mismaecktheyt der sonde, want eenen sondaer is als een beest, gaende overladen als eenen Esel met het pack der sonden, sonder rust oft vrijheydt en moet onderstaen veel straf van verachtinghe, en is vyand' van Godt en van sijn eyghen selven, jae sonder leven, want eenen sondaer is argher als doodt soo langh hy inde sonden blijft ligghen en door berou niet op en staet, dolende inden wegh der miserien tot dat hy den roscam van penitentie ghebruyckt en crijght den Roosen crans van gratie, en alsoo wort hy van een beest herschept in een oprechten mensch, dienende voor een leffe datmen noyt al te nieusgirich en mach sijn, en de gaeven Godts wel moet ghebruycken, den arbeyt en een deughtsaem oefeninge noyt laten verslappen, noch verliesen door de traghe ledicheyt

[p. 93]

want van de ledicheyt noyt jet goets en compt. Ghelijck eenen boogh die ghespannen blijft staen sonder te ghebruycken sal in sijn selven verargen en altijt ontspannen blijvende en geen oeffeningh mede ghedaen en wort bederven. En wort de deught daer van noyt ghekent oft hy goet oft quaet is, en ghelijck eenen mensch door Godts oeffeninghen die hy uytwerckt altijt ghekent can worden. Ghelijckmen seyt, Acta virum probant, de wercken geven getuygenis, soo wort oock eenen bogh in't gebuyck gekent, en met spannen en ontspannen den ghebruycker in sijn oeffeningh der const, soo ist noodigh dat de jonckheyt in haer dertele Welde om niet te bederven, als eenen bogh ghespannen, en ontspannen wort, te verstaen in haer manieren niet al te strengh maer sachtelijck ghehanteert, onderwesen ende gheleert, soo wort sy nae de handt ghestelt en altijdt te blijven ghelijck eenen boogh de welcke gebruyckt wort, waer in alsdan een langhsaeme deughtsaemheydt te vinden is, als de selve met voorsichtigheydt, goede kennisse en langhsaeme oeffeninghe daer in gheplant wordt want cortwijlighe wercken en sijn niet duersaem en daerom is oock eenen rijpen, langhsaemen wel overdachten reat beter als die al te haestich wort uyt ghewerckt, want haestighe raetslaeghen sijn onseker, en gaen noyt soo vast als die langhsaem voorts comen en alles eerst wel bepeyst is eer de uyt werckinghe volght, daerom mach ich segghen.

[p. 94]

 

Neemt rijpen raet in al u saecken

 

Ghy sult die by naer seker maecken.

Als Zauxis eens berispt wet dat hy al te langhsaem was in schilderen en vol trecken van sijn mael-kunst, gaf een leersaeme en sinrijcke Antwoord' bekennende daer by een wel ghegronde reden: te weten: dat het oock was voor langen tijdt het ghene hy voor hebbende, uytwerckte, om dat de mael-kunst wesende gelijck in olie geconfijt, heel eeuwen verslijten can en altijdt duersaem blijft sonder te bederven, als sy wel bewaert wort, waer mede te kennen wort gegeven: dat de grootste ende treffelijckste saecken oock groote en langhsaeme voor bereydinghe noodich hebben, want alle dinghen die uytmuntende, schoon en prijs-baer sijn comen laet voorts en worden met langhsaeme vermeerderinghe tot hun volmaeckheydt ghebrocht. Dit soumen connen segghen vanden mensch, die deughtsaem levende gheen moyt oft arbeyd' en vreest van quellingh, teghenspoet, druck oft lijden op dese aerde ghewillichlijck te verdraghen en verduldich uyt te staen, om den Hemel die soo schoon onverganckelijck en eeuwich duert, naer veel lijden te besitten, die sonder quellingh, lijden en verdriet niet te crijghen, noch soo haest alsmen wenscht niet te becomen en is, maer met langhsaeme deughtsaemheydt en jevirighe volherdinghe altijdt in de vreese Godts levende en stervende, voor eeuwigh te winnen.

[p. 95]

Alle haestighe dinghen en sijn noyt goet en worden vanden wijsen man veracht, om dat de haestigheyt vyand' is van de voorsichtigheyt, en de voorsichtigheyt stief-moeder van de rechtveerdigheyt, want die haestichlijck en onbedachtelijck ghewichtighe saecken aen vanght, en sonder van te vooren te overlegghen al te haestigh pooght uyt te voeren, is weerdich ghestraft te worden, om soodanighe stouticheyt en onvoorsichticheyt.

Quintilianus seyt (hier op passende, seer gheleerdelijck: dat de verstanden) die vroegh rijp sijn selden vruchten draeghen, alsoo sietmen dat de lente bloemen haest voorts comen en haest vergaen, maer noch meer die haestigh raet-slaeghen want die worden ten bederve der gene diese voorstellen, in't baeren wanschape misdrachten oft monsters voor alle oordeelders, daerom is de voorsichtigheydt den wegh-wijser om niet te dolen van den wegh der wijsheyt en kennisse der wetenschap die bestaen in een langhsaem oeffeninghe der deughden om de wijsheyt te becomen, en te leven naer de reghels der volmaecktheyt. Leerende: Datmen noyt quaedt en mach toelaeten sonder te berispen, noch goedt sonder loon. Noyt recht te weygeren aen die't versoeckt noch bermherticheyt aen die de selve verdient, en noyt oordeelen sonder kennisse, noyt onbedacht te sijn in voorspoet noch wantrouwich in teghenspoet, noyt quaet te doen uyt boosheyt, noyt vreck te sijn door giricheyt, noyt achterclappers

[p. 96]

ghelooven maer die te bestrijden, gheen gheoor te geven aen de pluymstrijckers, eyndelijck oock altijdt te trachten om van den goeden bemint en vanden quaden ghevreest te worden. Die dese lessen wel in sijn ghemoet druckt, naer volght onderhout ende doet onderhouden, die en sal selfs niet alleen volmaeckt wesen, maer volmaeckt maecken die hy de selve lesssen doet achter-volghen. En alsoo schietende naer den doel der volmaecktheyt met den boogh van sijn verstant becomen de euwighe glorie voor den loon van sijnen arbeydt, waer mede in't volghende Sinnebeldt wort aenghewesen op wat maniere de kinderen als eenen boogh moeten gespannen en ontspannen worden, om door hun dertele en al te losse Welde niet te bederven, maer in volghende een goede onderwijsinge, connen volmaeckt worden, en volmaeckt blijvende noot en sullen bederven, maer in goede oeffeningh oft deughdelijck ghebruyck en altijt ghepresen ghe-eert en gheacht worden, ghelijck eenen goeden boogh die wel ghebruyckt wort weert te prijsen is.

[p. 97]

Non sempor arcum tendit Apollo.

Den boogh die stadich blijft gespannen licht vergaet
En wort sijn crachten quijt al shy near de manieren
Der const niet wort gebruyckt, en altijdt ledich staet
Waer in den schutter geen genuchten oft plaisieren
En vint tot sijn vermaeck, daermen op letten moet
Besonderlijk die tot het boogh-spel sijn geneghen
Hy blijft met spannen en ontspannen altijdt goet,
Daer is de wetenschap der kennis in gheleghen
Van die hen wel gebrucykt, soo als een deuchtsaem straf

[p. 98]

 

Dickwils gebruyckt moet sijn voor die niet op een passen

 

Als kinders diemen noyt een quade oogh en gaf.

 

Vermeynende daerom de roy te sijn ontwassen

 

Dat doet het slap ontsach van d'Ouders maer alleen

 

Tot kinderen bederff, ghelijckmen siet gheschieden.

 

Gheloovende dat sy het hebben, hebben gheen

 

Wanneer sy al te laet hun kinderen ghebieden,

 

Wie naer behooren straft, die blijft ontsachelijck

 

Tot onderwijs der jeught en doet sijn strafheyt vresen

 

Ghelijck den wijsen man oock leert aen arm en rijck

 

Om dat waerachtigh is, ten mach niet anders wesen,

 

Oft alle jonckheydt sou in haere dertelheyt

 

Verarghen al den dach, want die de kinders schreyen

 

Ontsiet, beschrey t'belet van hunne salicheyt

 

Dus dient de straf ghebruyckt om t'quaet, maer noot het vleyen.

Lactantius seyt dat Godt de beesten ter wijlen hy hun de reden onthiel, van den ooghenblick haerder geboorte, om sich teghen alle gevaer des doots oft ongheluck te hoeden, natuerelijcke middelen en wapenen gaf, maer dat hy den mensch naeckt ende bloot, toch redelijck gheschaepen heeft, om sich met wijsheydt te wapenen, daer hy by voeghde de medelijdende ghenegentheydt van sijns ghelijck lieft te hebben, te beschermen en in alle noodt hulp te bieden, en daerom is de menschelijckheyt de sterckste bant van ons leven, en die de selve verscheurt is als eenen Broeder

[p. 99]

moorder te achten, soo datmen den selven bandt onbrekelijck moet onderhouden en bewaren in dien wy den naem van mensch in sijn gheheel en ongheschent willen besitten, het welck niet geschieden en can: dan met onsen even mensch (om dat hy eenen mensch is als wy) lief te hebben en aen den selven het gheluck te wenschen daer wy selfs naer trachten, van het quaet trecken oft daer in te berispen tot het goet te vermaenen oft daer in naer te volghen, en die t'selve niet en doet thoont te wesen onredelijck om dat de reden t'selve van ons vereyst en behoorde naer ghevolcht te worden, blijckende andersints dat den haet en nijdt, de twist en tweedracht de reden inden mensch te niet doen en maken beestelijck, want daer gheen reden en is en can gheen volmaecktheydt gevonden worden, Cicero seyt: dat den mensch soo langh hy de natuer gehoorsaem is, sijnen even mensch niet en can beschadighen om dat de natuer t'selve van de reden is inghestort en wort van natuerelijcke reden geleert. Het strijdt immers teghen natuer datmen jemand' schaede doet, soo volght dan nootwendich dat het natuerelijck is jemandt te helpen en te dienen. En die het niet en doen ontrooven sich den naem van mensch, en niet weerdich en sijn den naem van mensch te draeghen. De beesten soo groot als cleyn, om datse berooft sijn van de reden, en hebben de macht niet om reden te gebruycken, als alleenelijck te baet hebbende de

[p. 100]

natuer hun leerende in alle voorvallen van ghevaer sich te beschudden van de doodt met de litmaten die den Schepper hun heeft ghegheven, en daerom sijn de selve oock sonder medelijden als sy meester worden van hun vyanden om die te verscheuren, alleenelijck om dat sy geen reden en hebben wesende d'oorsaeck van het medelijden. Soo dat de vraeckgiricheydt inde beesten oock niet en is te verwonderen om datse sonder reden sijn, maer de selve is weerdich vervloeckt en veracht de welcke dickwils inden mensch te vinden is, en hem soo bestiert, regeert en ghebiedt, dat hy oock niet weerdich en is een redelijck mensch genoemt te worden, want t'is een sonde die den mensch worpt inden afgrondt der hellen, want ghelijck het medelijden ende bermhertigheydt den mensch tot godt verheffen, alsoo vernedert hem de vreetheyt in't diepste der hellen, als wesende de schroomelijckste, verfoyelijckste ende verachtelijckste saeck die den mensch can involghen, en de grootste straff weerdich is. Daer ons de fabels oft versieringhen van Ovidius leersaem bewijs van gheven: hoe dat Lycaen om sijn onmenschelijcke vreetheydt verandert is in eenen Wolf, ende de Belides om't vermoorden van hunne mans inde hel ghestraft sijn. Wesende daer by gedenck-weerdich alhier oock by te brenghen de gheschiedenisse van Altobel borger van Tuderte oft Todi in't Hertochdom van Spolete, die om sijn vreetheydt in't beoorloghen van sijn mede bor-

[p. 101]

ghers (ghevanghen sijnde, wirdt van sijn vyanden naaeckt ghebonden aen eenen pael op dat een jeder, die hy overlast ghedaen hadde door sijn vreetheyt) sich aen hem con vreken als wanneer daer quaemen veele Moeders waer van hy hun kinders had om hals ghebrocht en vreedelijck doen vermooren, de welcke als wilde beesten hem met hunne tanden verscheurden. De Vaders en bloet Vrinden van de ghene die hy gedoodt hadde, sonder de uyterste vreetheyt oock te spaeren haelden hem de ooghen uyt het hooft, het hert en heel inghewand' uyt het lijf, sijn vlees wert vercocht en op geten, een saecke soo schrickelijk te hooren als grouwelijck om sien, aldus wort de vraeck-giricheyt van den mensch uyt ghewerckt en ghestraft daerom wee hun die besmet sijn met vraeck-giricheyt, haet ende nijt, want het sijn onverdraeghelijcke sonden en sorghelijck dat de sielen daer in ghevallen sijnde sonder hope van op te staen met de hulp en berou sullen verloren gaen, om datse gheen sekerheyt en hebben van berou te crijghen, maer peysende dat soo langh de ooghen niet en sijn gesloten, sullen vlecken en wonden connen genesen door eenen traen van goet berouw en af-keer der sonden met het overdencken der vier Uyterste, die de wegh wijsers sijn vande kennisse der saligheyt.