Den sedighen toet-steen

[fol. *7r]

Nil male.
Gheseyt:
Niet quaet.

T'Voorstaende wapenbeldt doet wesentlijck bemercken
Den aert van groote cracht in dry verscheyde wercken,
Waer van elck een ons tot ghebruyck van nootdruft dient
Om datmet stercke cracht van onderstant in vindt
Voor t'levens onderhout, ... O wonderlijcke gaeven,
Van Godt aen ons vergunt: wy die niet sijn als slaeven
Vol cranckheyt en ghebreck, sien daer in ons gheluck,
Oft anders bleven wy in honghers noodt op druck.
De molenijsers sijn om graenen te doen maelen,
De seysens om het graen daer med' van 't velt te haelen,
Soo als de terwe schoof ons claerelijck bewijst,
En hoemen naer t'ghemael daer mé de menschen spijst,
Dat doet de Godtheyts cracht in het ghewas verborghen
Waer uyt ons voetsel groyt; wie en sou dan niet sorghen
Om hem te dienen, die t'ons al ghegheven heeft,
Natuer en ghevet niet, maer t'is den Heer die't gheeft.
Het goddelijck saet can nimmermeer verslenschen
Maer groeyt en bloeyt altijdt tot onderhout der menschen
In d'eelheyt der natuer dat inde deught bestaet
Soo wordt dan wel gheseyt: Nil male oft Niet quaet,
In 't stichtelijck vertoogh van des' twee molenijsers,
Twee seysens en een schoof, om dat het sijn als wijsers
Van de volmaecktheyt die schuylt inden dienst van Godt
En inden reghel van het Cloosterlijcke slot,
Daer gheen verdriet en wort ghevonden in het lijen
Schoon de vervolginghen scherper als seysens snijen:
T'is als twee ijsers aen malcanderen ghesmeet
In liefde peys en vred' en daermen niet en weet
Vande oneenicheyt, ghelijck als vander male
En sijn vermaeningh leert, om voetsel uyt te haelen
Tot sielen onderhout, vol yver tot de deught
Waer doormen op den wegh gheraeckt van t'hemels vreught.