Het gulden cabinet van de edel vry schilderconst

[p. 575]

Tot lof vanden selven aucteur.

WIe isser, die de Konst bemindt
Die van Apelles was besindt:
Die niet en traght, te sien den staet
Van sijn gheslaght en haer ghelaet.
Maer nu ter wijl ons levens tijdt
Seer haest, en snel ten eynde glijdt:
Soo is dien lust noch noeyt voldaen,
Noch oock gheblust, noch oock vergaen;
Voor dat de Bie des Neerlandts eer,
Volded' het Europeesch begeer:
En toonden, in het open veldt
Haer daden, sin, en eyghen beldt.
Hy is dan waert, te sijn ghekroont:
Met Daphnes loof, die ons verthoont
Het bloeysel, t'gheen Apelles stam,
Voor desen ded', eert hier toe quam.

DOor Circes wet, De Bie, uyt Floras schoot te suyghen
Een voetsel, naer wiens smaeck, de dieren al schier buyghen:
Maer hier, De Bie voortbrenght een Flora, op wiens glans
Europa sigh beroemt: en torst den lauwer-krans.
Apollo staet verbaest: Minerva schijnt te swichten,
Den wijsen Estylus, door schaemt verberght sijn dichten
Als hy dees blom beschout, in wiens soet ghelaet,
Apelles staet gheprent, met sijn gheslaght en staet.

Theod. van Kessel.