|
| |
Hekel-dicht.
ZYn't meer als lasteraers, de quade tydingh craeyers?
Faem-schenders sonder eer met alle winden waeyers
Jae menschen sonder ziel, en niet als maekelaers
Van nieuwe logenen, vervalste kaekelaers,
Die willen ieder eens nieu schoenen eersten leesten
Op hun nius-giericheydt veel arger als de beesten,
Want de becommeringh van elcken Conincx staet
Becoort soo hun verstandt, 't zy dat door goer oft quaet
Het wel zyn daer aen hanght, men sieter niet naer vraegen
Als sy maer sacken vol nieu tydingen gaen draegen,
| |
| |
't Zyn slaven vande faem, want is het waer oft vals
Het geen sy hooren hier oft daer, men wilt van als
Gelijck een spie door-sien, jae d'Oost en West bevliegen
Met hunnen geest, om wat van deegh te leeren liegen,
En d'arghste noch van al, 't gen' on-verdraegh'lijck is
Dat 't hert gedurich met ydel becommernis
Seer swaer geballast gaet, om iet te sien ont-decken
't Gen' tegen het geluck en wel-vaert soude strecken
Van hunnen eygen nest, en 't vyandts groot profyt,
Schoon dat het tegen recht en waere reden strydt.
Soo hellen sy naer 't quaet, het gen' sy licht gelooven
En dat tot voor-deel dydt, daer speelt-men voor den dooven,
Als de victorie voor't Spaensche Ryck geluckt
En 't vyants cracht verdelght, dan is-men heel bedruckt,
Dan weet-men van geen nieus, siet wat vervloeckte wercken
Waert dat-men sulcken volck sagh op den rugh brandtmercken,
Dat 't kissen werd gehoort tot in het Spaensche Ryck,
Om de gequetste eer des Vorst, en d'On-gelijck
Het gene sy hem doen, daer sy selfs onder-laeten
Van zyn, men sou-se t'recht daer van soo leeren haten,
Men sou-se segh ick noch soo leeren vals verraen
Daer sy noch hebben eedt van trouwe voor gedaen,
Wee! sulcken wyfelaers, die niet als quaet en wenschen
Aen die hun onder houdt, on-weerdich om als menschen,
Den naem te dragen van den mensch, min als een hondt
Die sijnen meester blyft getrou, jae lackt de wondt
Van die hem deughden doet, dus zyn't wan-trouwe borgers
Man-eedige, verraers, eens anders baet besorgers,
Daer ick veel liever sou voor vluchten als die met
Het haetelijcke vier van peste zyn besmet,
Die hunnen mondt gelijck aen ieder een verhueren
Om quaet te seggen, jae al waert van hun gebueren
| |
| |
Als de gasetten niet wat nieus en brengen voort
Daer wat tot achter-deel des Conincx wordt gehoort,
Om daer met logenen de hellicht aen te winnen
Sy hangender veel by ten cost hun geen versinnen
Want elck een nieu gerecht hun weckt tot nieuwen smaeck
En scheppen in het quaet van logens hun vermaeck,
Sy hongeren altyt om nieus te open-baeren
Want hun gevolgh en is niet anders dan quaey maren
Te seggen, en daer by te setten hunnen sin
(Meer tot verlies van eer) en noch sonder gewin,
Op waen van logenen, te trecken op hun schouders,
Den last der Coningen, het zyn als bors op-houders
Van quaede tydingen, daer iegelijck naer hoort
Waer med' den eenen laght, den anderen sich stoort
In al de schelmery, wat dienter meer te praeten
De quaede Courantiers als blixems zyn te haeten.
Die dan nieus-gierich zyn, gelooft toch niet altyt
Het gene dat-ge hoort, want 't is maer sotticheyt,
Dus wilt dit voor het lest uyt myn beschryf-pen leeren
Dat-men d'oud' Heyligen het alder-minst siet eeren
Soo-men van nieuwe hoort, 't is 't menschelijck gebreck
Die d'oudt om't nieuw verlaet en is niet wys maer geck.
Och oft volgens het schryven van Ovidius noch eens mocht gevonden worden eenen Vulcanus, om blixems, lancien, en sweerden te smeden op dese aerde, en daer mede alle de kerck-schenders, boos-wichten, wetten-brekers, 't broetsel der ketteryen, beneffens de quaede en verkeerde gesinde met allen hun Goddeloos aen-hanghsel te doen verdwynen, waer door soo veel goede Christenen en rust-soekende zielen verdolen in hun vervuylde paeden, dan sou ons den vrede | |
| |
connen deught doen, en beter leven geven, 'tgene nu door soo veel staet-suchtige ende eer-gierige peys-haeters belet wordt, thoonende dat sy hun eygen Vader-landt en het ghemeyn best niet en beminnen, strydende tegen de lesse van den geleerden Euripedes, seggende: Dat een ieder het Vaderlandt moet lief hebben, ter wylen dat ons de beesten selfs daer in beschaemen, te weten al de gene die dese lesse niet en volghen. Want siet de wilde dieren wat begeerte dat sy hebben tot hun hollen, eenen hondt tot sijnen nest, eenen visch tot het water, eenen vogel tot de locht, eenen mol tot de aerde, hoe veel te meer wy redelijcke schepsels tot ons eygen Vader-landt, en tot de wel-vaert van den gene die 't selve Regeert en beschermt.
Den Uyl en Fledder-muys zyn die het dach-licht schouwen
En hun daer-om uyt 't licht in doncker koten houwen
Om met den droeven nacht (als ieder is in rust)
Te soeken dat hun dient tot voedtsel van den lust,
Jae 't gen' sy met den dach, als blindt niet sien en connen
(Om dat-se vyandt zyn van't claere licht der sonnen)
Dat sien sy met den nacht, den nacht is hunnen vriendt
Vermits den nacht hun tot profyt en voor-deel diendt,
Sulck Uylen zyn de gen' die't Vader-landt behaeten
En hun becommeren met alder-hande Staeten,
Jae gunnen meer geluck aen't vyandts tegen-strydt
Die hun selfs over-valt, tot achter-deel benydt
En te verjaegen tracht, 't zyn arger noch als uylen
Die hunnen eygen nest oft Vader-landt vervuylen,
Want d'uylen haeten 't licht, en wachten hun daer van
Om datse daer-in niet en sien 't gen' helpen can
| |
| |
Tot voedsel van hun maegh, die 't Vader-landt bestryen
En altyt 't voor-deel van hun Vader-landt benyen,
Jae snacken naer 't geluck des vyandts sonder baet
Zyn arger als een beest, wat vindt-men booser quaet.
Want soo ick't seggen mach, ten zyn niet dan verraeders
En rechte wiggelaers, midts dat hun valsche aders
Zyn vol verraeders bloedt, mint dan het Vader-landt
Soo haelt gy eer en lof, maer geen verraders schandt.
|
|
Auteursrechtvrij