|
| |
| |
| |
Tweede verthooninghe.
DE uytwerckingh der Martelie aen eenen staeck op het schavot in't bywesen van Vigilantius onder Stadt-houder (heyden sijnde) die sich bekeert hoorende Astion en Epicetus in hun lijden vrolijck singhen als volght:
Astion.
Vol van deught tot ons vreught,
Want de pijn ons siel verheught.
En versterckt mijn jonghe jeught,
Die wy hebben aenghenomen
Om alsoo tot Godt te comen
Die ons in het waer gheloof versterckt
Dat in't lijden nu wordt uyt-ghewerckt.
Toe-Sangh
Epictetus.
DEn Heere Godt der Crachten
En toevlucht in het lijden
En sal ons niet verachten
Maer naermaels eens verblijden:
Hy bemindt die hem diendt
En sijn rust in deughden vindt
Daer den mensch hem aen verbindt,
Dat is Godt den Heer hier boven
Die wy altijdt sullen loven
| |
| |
En geen straf ontsien, hoe pijnelijck
Om alsoo te vvinnen t'Hemelrijck.
Binnen
| |
Sevenste uyt-comen.
Vigilantius alleen uyt
DE trou stantvastigheyt, dijn ick sagh in het lijen
Van dese Martelaers, en sijn gheen tooverijen
Soo als ick meynden .... neen, daer spelt iet anders med'
Om dat sy in des' pijn en smert met peys en vred'
Malcanderen omhelsden, en sach hun verstercken
Daer met iet wonders dan in dees twee sielen wercken,
Dat boven ons verstandt en alle wijsheyt gaet
Jae onbegrijplijck is ..... ô Hemel geeft my raet,
En laet Godts gratie eens in mijn flau herte dalen
Op dat ontsteken wort met uwe gulde stralen
Van liefde tot 't Geloof, daer menigh mensch om lijdt
Soo vreeselijcke pijn ... ick bid bermhertigh sijt
Die dese waerheyt soeckt in mijn ghemoet te prenten,
Ick sien wel diese kent, en vreest geene tormenten
Hoe pijnelijck sy sijn, ick volgh den selven wegh
Die sy sijn in-gegaen, en al het gen' ick segh
Ick uyter herten meyn, wie 't lief oft leet mach wesen,
Die cranck is totter doodt, die soeckt te sijn genesen ....
'T gesangh der Mattelaers mijn siele heeft verweckt
En tot den selven Godt (ghelijck sy dienen) treckt
Oock mijn ghenegentheyt ... ick sal voor alle dinghen
Niet anders doen als oock de selve woorden singhen
Die ick daer heb ghehoort tot laeffenis der pijn
Die hun wort op-gheleyd, ick wil dan by hun sijn:
Om met Godts gratie van hun den doop t'ontfanghen,
Dat is mijn herten wensch en uyterste verlanghen
Want ick voel my bekeert .. den Hemel sy geloft
Dat ick de Waerheyt heb ghevonden, daer mijn hooft
Word voor te pand ghestelt, en liever af laet houwen
Als te verliesen daer ick vast op wil betrouwen.
| |
| |
Ghesangh van binnen inden Kercker daer hy (blijvende op Theater) naer hoort
Ghesangh.
WIe en sou hem niet versaden
Inden Heere, en versmaden
De af-godtsche vuyligheydt
Die veel menschen heeft verleydt ...
Heer alleen maer uvve ermen
Sullen ons ghenoegh beschermen
Van het menschelijck quaet
Dat u vvaerheydt altijdt haet.
Tegen-sangh.
SOuden vvy niet vvat verdraghen
Daer Godt alle sijn behaghen
En vreught in ghenomen heeft,
Wee die buyten kennis leeft:
Waere kennis is vvaerachtich
Want sy comt van Godt Almachtich:
Die in Godt niet en ghelooft
Wordt van 't eeuvvigh licht berooft.
Vigilantius dit Gesangh gehoort hebbende, en daer op sijn gemerck nemende, verschijnt by hem sijn vrouw met haer twee kinderen.
Vigilantius.
DE kennis van 't Geloof hop' ick by hun te vinden
En daer op gaen ick eens besoecken des' twee vrinden
Inde ghevangenis, daer ick van meester ben
En niemant vraghen moet verlof, om dat ick ken
| |
| |
Hoe coom ick u soo droef en eenigh hier te vinden
By de ghevangenis? oft ghy daer in wout gaen
Als een misdadighen, wat isser toch ghedaen
Dat ghy soo treurigh sijt?
Mijn lief dat heeft sijn reden ...
K'heb liever tot mijn luck den Kercker in te treden
En sit daer oock gheboyt als een misdadigh mensch
Tot mijne saligheyt, dijn ick ten hoogsten wensch,
Als eeuwigh om mijn quaet Geloof te moeten branden
In't vuur der Hellen, soo heb ick iet goedts op handen:
Dat ghy mijn lief en ick met ons heel huys-ghesin
Ons keeren sullen tot 't Geloof, om dat daer in
Ons sielen welvaert steckt.
U Heerschap, en u van Latroniaen doen haten
En sterven oock de doodt, ghelijck de Martelaers
Die ghy vervolghen moet? en vreest ghy gheen verraers?
Die u mijn lieven man licht sullen aen gaen draghen
Oft als meyneedigh tot den Rechter-stoel doen daghen
Dat costen sal u doodt ... eylaes waer blijven wy
Met onse Kinderen, eeuwigh in slaverny
En sonder gelt en goet in ballinghschap te leven ....
Ick bid u trouwen Man, en wil u niet begheven
Tot sulcken slecht Geloof, maer blijft in uwen staet:
K'wil liever sterven als te branden om mijn quaet
Wat quaet hebt ghy ghedaen: om daer jet voor te lijden
Die geenen Godt en kent, Godt eeuwigh sal castijden
Maer die de kennis heeft van het Geloof, behoort
Te volghen Godts ghebodt, oft anders hy vermoort
De welvaert van sijn siel.
Wel hoe is dan de waerheyt
Jae liefste, dats de claerheyt
Die onse siel verlicht, oft anders sijn wy doodt
Heer Vader, wat is dit: dat ghy een Man, soo groot
En machtigh hoogh van staet, u selven sult vermind'ren
En ons verjaghen, 'k bid peyst op u Vrouw' en kind'ren
Die g'onderhouden moet, en sonder dat gaen wy
Verloren .... ach en brenght ons in gheen slaverny
| |
| |
Van Armoe, soo ghy 't doet ... wat sal t'Geloof ons baten
Dat costen sou u doodt, en ons dan moet verlaten,
Ghy sijt noch jonck ghenoegh, om twintigh en meer jaer
Maer oft ick vijftigh jaer en noch meer tijdt con leven
En stierf als dan de doodt, wat sou den tijdt my geven,
Wanneer het lichaem leydt begraven in het graf,
Niet anders aen mijn siel als een eeuwighe straf
Die altijt duren sal, ... en want wy willen sterven
Voor onsen Heer en Godt, wy sullen t'leven erven
Dat noot een eynde heeft.
Vigilantius staet verstelt en drooght sijn tranen sonder spreken.
Dat ghy van sterven spreckt ... Heer Vader; wat bediedt
U voorstel, sprekende van sterven, om te leven
Tot inder eeuwigheyt .... ick bid wil antwoord' gheven
Op mijne vraghe .... spreckt ... k'en weet niet watter schort
Dat ghy soo droef sijt en veel bitter tranen stort ..,
Is dat om onsen t'wil ... ghy sult my oock doen weenen ....
Sy weent.
Neen dochter swijght maer stil: t'is om datter maer eenen
Godt is, die 't al regeert, daer wy geen kennis van
En hebben, en nochtans is het soo grooten man
Gelijck ick vast geloof .. wy sien oock alle daghen,
Wat dat de Christenen in sijnen Naem verdraghen,
Jae vreesen geene doodt, soo moet hy sijn jet meer
Als wy verstaen, dus wensch ick dijen grooten Heer
Te kennen om daer voor ghewilligh oock te lijden
Al waer het duysentmael, dan sou ick my verblijden:
Heer Vader wie can sich verblijden inde doodt,
Daer jeghelijck voor-schroomt: soo langh als ons de noodt
Van sterven niet en praemt en moeten wy niet treuren ...
Dat kinders segghen sal mijn herte noch doen scheuren
Van droefheyt lieven Man.
Ey volght maer mijnen raedt, soo sal geen doodt, hoe fel
En grouwelijck sy is, van sterven ons doen schroomen,
Als dat wy op de Aerd hier sien en sijn maer droomen
In vergelijckenis van t'eeuwigh Hemels goedt
Dat eeuwigh blincken sal, dus bid ick u, dan doet
| |
| |
T'gen ick u segghen wil om eeuwigh wel te varen,
Gelooft in dien Godt daer des' twee Martelaren
(Die hier ghevanghen sijn) voor willen sterven, sult
U noot beklaghen, want t'is Godt, die om ons schuldt
Gestorven is, daer ick van spreeck.
O neen het sijn ons qualen
Van boosheyt, die de schuld van al sijn bitter pijn
Gemaeckt hebben, om dat wy saligh souden sijn
Als hy die heeft betaelt, waer voor hy menigh-vuldigh
Sweet en bloet heeft ghestort.
Wat sijn wy hem meer schuldigh
Dat ghy daerom noch sucht.
Soo veel te beter, 'k bid nemt dan wat meer plaisier
In onse Jonghe-jeught, wat can u suchten baten,
Ten waer dat ghy om Godt u kinders wout verlaten
Die sonder schult sijn, daerom leven wy gherust,
Mijn kinderen, ghy sout versaden mijnen lust:
Oft ick in plaets van schuldt con suchten voor mijn sonden
Dat wort berou genoemt, soo niet sijn 't nieuwe wonden
Die Godt daerom weer crijght.
Mijn liefste Huysvrou, daer
Hanght onse kennis aen, want ghy het wilt ghelooven
Oft anders sult ghy u en kinders welvaert rooven,
Vrou Moeder volght dan raet, ick wil my voeghen tot
Het gen' Heer Vader seyt, dat is t'Geloof in Godt
Van Godt ons inghestort, die ons wel sal verstercken
Want wy goet-willigh sijn: is dit niet beter als
Te leven in't Geloof der Heydenen dat vals
En seer onseker is ... 'k heb liever te verlaten
Mijn Vrou en kinderen als t'recht Geloof te haten,
Daer ons ghewenscht gheluck aen vast is, volght my dan,
Dan sult ghy uwe plicht voldoen aen uwen man.
Die ghy my hebt beloft, oft ghy maeckt my verbolghen
Ick bid u gaet dan voor, 'k sal met mijn kinders volghen ...
Die een nieuw leven vindt
Het oudt verlaten moet als wy ons laeten doopen.
Neen Moeder, Moeder neen, ick gaen veel liever loopen,
| |
| |
Ick ben noch wat te Jongh, om soo te sterven ... neen
Twee levens is te veel, ick heb ghenoegh met een,
k'Heb oock mijn leven lief k'en wil het niet verliesen,
Maer deught ons leven niet, ick sal een ander kiesen
Van binnen Gesangh. De Gordijen open op 't verschijnen vande twee Martelaers in den kercker.
Mijn vrinden; hoe vind ick u samen soo verblijdt
Ter wijlen ghyli hier soo strengh ghevanghen sijt
En sullen noot vergaen, maer eeuwigh Godt aenschouwen,
De doodt en valt noot suur
Aen die lijdt voor sijn schuld, de pijn heeft cleynen duur
Die ons lichamen cruyst, maer die de Sondaers proeven
Voor inder eeuwigheyt, peyst hoe sy hun bedroeven
Levende sonder hop' om eens verlost te sijn ...
Dus achten wy geensins van des' twee Martelaren
Die volghen hun Geloof sullen noot qualijck varen,
Ick wensch te sijn gedoopt met mijn twee kinders saem
En soo te sterven in Heer Jesus Christus naem.
Schep moet mijn soete Vrou, wil om geen lijden treuren
Ick sien van nu af aen gheopent t'Hemels deuren
Om naer de doodt daer in ons siel te sien verblijdt,
Dat u ghebeuren sal, soo ghy stantvastigh sijt,
Daer blijf ick borghe voor, en wil voor eeuwigh branden
In uwe plaets want ick u siele brengh in schanden
Door eenigh vals bedrogh, als sy van hier verhuyst
Denckt maer alleen op Godt, die voor ons is ghekruyst.
In wiens naem wy u terstont oock sullen doopen,
Beneffens uwen man en kinders, wil dan hopen
(Soo haest ghy sterven sult,) d'eeuwighe saligheyt,
Die Godt van nu af, voor u sielen heeft bereydt.
binnen
| |
| |
| |
Achtste uyt-comen.
Latronianus, sittende op sijnen Rechters-stoel, en de Martelaers al singhende voor hem ghebrocht sijnde, beschuldight de selve, die hem in-varen, thoonende geen vrees te hebben vande doodt, worden daerom tot meerder straf veroordeelt: om den tijdt van 30. daghen noch te bljiven sitten inden Kercker sonder eten oft drincken, ghelijck achter volght en uyt-gewerckt wort.
Epictetus en Astion comen uyt den Kercker al singhende in't ghesicht van den Tiran en sijn ghevolgh.
EPICTETUS SINGHT.
DOor u sullen wy Heer u vyanden beroeren
Als vvy tot uvve Eer (de pijn ons op-gheleyt)
Met blijschap en met vreught
Dat doet alleen de Deught
ASTION.
GEen menschelijcke sweerdt Godts Dienaers can verslaghen.
Om dat hy die te vveerdt om hunne deughden acht
En inden noodt versterckt,
Wie sou dat niet behaghen
Waer in dat altijdt vverckt
Latronianus
VErvloeckte schelmen, die soo stout sijn: dat sy derven
Verachten mijn gedreygh, en vreesen voor geen sterven
In't gaen al singhende met blijschap naer t'schavot
Het is onlijdelijck: dat sy voor eenen Godt
| |
| |
(Die is als mensch gekruyst, ghelijck sy selver segghen,)
De straf verdraghen die ick hun had op doen legghen
Gans teghen de natuur, soo moeten t'Duyversl sijn
Oft valse Tooveraers: dat sy de smert en pijn
Min achten als den roock: daer staen die vuyle vlieghers
Verleyers van den mensch en schelmse siel bedrieghers
Vol valscheyt en bedroch .... seght sielen ras, wat ghy
Nu sijt van sin te doen, oft in u raserny
Te blijven, soft wel te aen-bidden onse Goden,
Dat is noch meer gevraeght, wy volghen Godts gheboden,
Die voor ons is gekruyst en daer ons vast gheloof
Op steunt, dus vraeght niet meer, want wy ons houden doof
Voor allen u gevley dat ons door giften, gaven
Meynt te becoren, wy sijn twee ghevanghen slaven ...
Doet met ons dat ghy wilt, noot anders weten sult
Als dat wy Christen sijn, want ghy eenighe schuldt
Van sterven in ons vind, doet naer u wel behaghen
Die sterft ter eeren Godts moet naer geen dreyghen vraghen,
Latroniaen in spijt van u bloet-dorstigheyt
Belijden wy noch eens, ghelijck meer is geseyt:
Dat wy sijn Christenen: doet ons noch eens door kerven
Soo als ghy hebt ghedaen, wy sullen Christen sterven,
Trots uwen spitsen baert, en breckt ons hooft dan niet,
Wy lagghen met de doodt, en allen het verdriet
Dat gy ons aen wilt doen.
ô Goôn waer sal ick blijven
Die hier soo word onteert, ... men sal hun wonden vryven
Met edick en met sout soo straf soo sterck, en wreet
Als 't sijn can, en daer naer, die Fielen in een heet
En gloyende Fourneys vol peck en smeir doen steken
Als't op sijn sieden is, soo wil ick my eens wreken ....
Volbrenght terstont den last, want t'is soo mijn ghebodt
Doet al het gen' ghy cunt het is voor onsen Godt
Dat wy het lijden, en noch meer sullen wy geren
Verdraghen tot sijn eer, ghy sult mijn siel niet deren
Want s'is onsterffelijck.
Wy sijn twee Christenen, dat dan Godts wil gheschiet
In sijne dienaers: wy sullen ons tussen beyden
Wilt s'uyt mijn ooghen leyden:
Worden binnen gheleydt.
| |
| |
En soo sy hier niet en med' en sterven, naer dat is
Des' straf volbracht, sult hun inde ghevanghenis
Seer strengh gheboyt en naeckt voor dertigh daghen sluyten
Alwaer geen licht en schijnt van binnen noch van buyten,
En dat noch spijs noch dranck aen hun ghegeven wort
Om eens te sien wat aen des' Tooveraeren schort:
Dat sy daer souden sonder noodt-druft connen leven,
Des jae, sal ick hun hooft aen t'sweerd doen over-geven,
Want t'waer te grooten schandt dat ick soo quaden saet
Niet uyt doen royen sou, t'is tijdt dat het vergaet.
| |
Negenste uyt-comen.
DEn Vader en Moeder van Astion vol druck en Weedom, mits sy hunne Sone (sonder hope van te vinden) soo langh ghemist hadden, worden van eenen Christen Pellegrim (die dese twee Martelaers had sien lijden) verwittight waer hunnen Sone was, waer sy hem souden vinden, en wat hy geleden had.
GEen pijnelijcker smert van droeven, Avonturen
Den mensch meer quellen can, als dijn ick moet besuren
In't soecken van mijn kindt, daer ick niet van en weet
Mijn lieve Vrouwe, vergeet
Bid ick des' swarigheyt, want al u bitter suchten
Sijn nergens dienstigh toe, als om my te doen vluchten
Van soo een wonder Vrouw, dijn ick niet helpen can,
Hoe seer ghy sijt in pijn, dus bid ick stilt u dan
Denckt dat hy is vermoort, ghelijcker veel in't reyden
Worden verongeluckt, laet ons niet anders peysen,
Want t'is te langh geleen: dat hy vertrocken is
Daer niemand van en spreckt.
Van eenen Vader, die mijn kermen, suchten, klaghen
Schijnt te verstooten, dat my sal in't graf doen jaeghen
Want ick geen troost en vind
Eenen Pelgrim uyt.
En uyt de selve, soo my dunckt, schijn te verstaen
Dat daer jet schuylen moet tussen des' twee vereende
Oft saem gehouwlijckt paer.
Och oft den Heer verleende
| |
| |
Aen een bedruckte Vrou (gelijck ick ben) een maer
Van mijn verloren Soon, en waer den selven waer,
Ick leefde noch soo langh van dat ick ben geboren
Seer Edele Matroon, hebt ghy u kindt verloren,
Dat is een lastigh Cruys, en al te jammer saeck:
O jae mijn lieve vrindt, een Soon die mijn vermaeck
En troost was inden druck, is uyt dit Landt ghevaren
Niet wetende waer heen, den Heer wil hem bewaren,
Soo hy noch leeft, maer ick vrees seker neen, om dat
Wy noot een tijdinghe daer van en hebben g'hadt
Soo langhen tijdt geleen, daerom ist dat wy vreesen
Lief, ten can niet anders wesen,
Ick bid sijt dan gerust, en vraeght daer niet meer naer
Want desen vremdelingh en can niet weten waer
Hy jemandt (die hy noot gekent heeft) aen sou wijsen,
Soo is het vruchteloos te vraghen.
den schoonen Astion, daer over al de faem
Den grootsten lof van spreckt, om sijn volmaeckte leden
En wonder geestigheyt ... en heb ick dan geen reden
Daerom te suchten, om dat ick het minste niet
En weet waer dat hy is, ... ô hatelijck verdriet
My van Godt op-geleyt en gaen daer door ten ond'ren:
K'en can my niet genoegh in desen naem verwond'ren ....
Dijn ick heb langhen tijdt, gelijck ick segh, gemist,
Geluckighe Matroon, en gheluckighen Vader
Ons doodt als t'even sijn.
Ick segh noch eens geluck:
Om dat ick uwen Soon heb inden meesten druck
Van qualijckvaert gesien, mits hy de valse Goden
Niet eeren wilde, is in gloyend' peck ghesonden,
Ghegeesselt en ghewondt, gheslaghen sonder endt,
Jae heeft geleden, soo ick sach, een wree torment
En grouwelijcke pijn, die geenen mensch can lijden
Noch sonder sterven, als hy led' met groot verblijden.
Daer selver den Tiran (ghenoemt Latroniaen)
(Die hem de straf om het Geloof heeft aen gedaen)
Verstelt in stont, en scheen schier uyt sijn vel te springhen
Van spijt, dat hy hem in des' pijn noch hoorde singhen
| |
| |
Met eenen diemen noemt den Heylighen Epicteet,
Een weerden Prister, soo dat ick voor seker weet
Dat het u Soon moet sijn, die alle twee noch leven,
Maer sitten sterck geboyt .... nu heb ick u ghegeven
Bescheet waer dat sy sijn.
Van eenen Pellegrim, hoe klinckt my inde oor
Soo onverwachte maer; om t'herte te doen scheuren
Van droefheyt, ach ick sterf, k'salt met de doot betreuren
Soo t'waer is dat hy seght, kloop sonder vrees en schrick
Terstont des' Landen uyt, k'en wacht geen oogenblick
Om hem te vinden, dijn ick naer soo langh verlanghen
Gesocht heb, en daer van soo droeven maer ontfanghen ...
Wat seght ghy droeven Man.
K'en can niet spreken lief
De doodt sit my op t'hert ... had ick den snooden dief
Latroniaen alhier, 'k sou t'hert uyt t'lijf hem halen
En doen hem dese straf met sijne doot betalen, ....
Hoe wort de Stadt genoemt daer desen hangh-dief woont;
Het is in Schytien, een Stadt die haer verthoont
Op eenen Hooghen-bergh, want ghy u derft vermeten
Te gaen alwaer sy sijn, en daer by tracht te weten
De naem van dese Stadt, die schoon is sterck bemuurt
Almiridentium ghenoemt, daer ick ben uyt-ghevuurt
Van eenen Eselin maer cleynen tijdt gheleden
Mits ick niet wel con gaen.
Wy dancken u daer voor: dat ghy ons kennis geeft
Der waerheyt waer sy sijn, en dat mijn Soon noch leeft
Soo g'ons gheloven doet, daer wy ons op betrouwen
En sullen tot ons vreught den naem ghenoegh onthouwen
Vande genoemde Stadt al viel ons ons noch soo suur
Den last van t'reysen, wy en sullen niet een ur
Versuymen om te gaen, dat wy hem moghen vinden
Want t'is ons eenigh kindt.
'K neem af-scheyd vande vrinden
En maeckt mijn weghen cort, adieu Godt geef altijt ...
In uwen teghenspoet en druck verduldigheyt.
al binnen
| |
| |
| |
Thiende uyt-comen.
NAer dien de dertigh daghen voor by waeren: dat Epictetus en Astion sonder eten oft drincken inden donckeren Kercker naeckt en bloot vol wonden gheseten, en hun vermaeck inden Lof-sangh van Godt genomen hadden, worden gesont van herten vol blijschap en vreught voor Latroniaen ghebrocht, en de selve niet connende beweghen tot af-stand van hun Christen Gheloof worden gedoemt tot het sweerdt om t'onthoofden.
Twee Helbardiers met de Martelaers verschijnen voor Latroniaen en sijn ghevolgh
HELBARDIER.
DEs' schelmen hebben nu den tijdt van dertigh daghen
Geseten in het kot, die sonder eens te vraghen
Naer eenigh spijs oft dranck, daer vrolijck sijn geweest
En songhen dach en nacht, met eenen blijden geest
Al oft hun geen ghebreck van dorst oft hongher quelde
Veel min hun wonden ... t'gen' grammoedigh my ontstelde
En oordeel, dat lichamelijcke Duyvels sijn
Die vreesen geene doodt, en spotten met de pijn.
Ghy helse Tooveraers, moet ick dat soo verdraghen?
'K wil datmen hun noch eens al geven duysent slaghen
Met Esse-stocken, en soo breken arm en been
Schoon dat sy comen met de Duyvels over een
In hunnen Toovery, diemen behoort te branden
Tot assen aen een staeck.
T'sou ons tot grooter schanden
Gerekent worden, want sy daer door niet vergaen,
En blijven leven, soo sou ick u Hoogheyt rüan
Hun Hoofden met het sweerdt terstont van t'lijf te scheyden.
Dat Vonnis vind ick goedt, en wilter niet med' beyden,
Ten waer dat sy terstont het gulden wieroock-vat
Aengrepen: om voor al het volck van dese Stadt
Aen den Godt Jupiter de offerhand' te geven,
Oft anders en laet ick hun geene ur meer leven ....
Wat seght ghy Boeven ras, versaeckt u Christendom,
Veel liever werden wy van stonden aen soo stom,
Nu sal ick u terstont op het schavot doen springhen ...
Ras volght u boos bevel om ons saem om te bringhen,
| |
| |
Dat sal geschieden, om dat ghy veracht Jupijn
Ick balsphemeer hem, die veel erger is als schijn
Van d'alderminste schaey, die niemand' aen can vatten,
Mits die in niet bestaet: maer t'sijn verborghen schatten
Die wy nu door de doodt in't Hemels Roosendal
Verwachten in den Heer, die Godt is, een, en al.
Gebenedijden dagh, gheluck salighe uren:
Dat wy nu naer den wensch moghen de doodt besuren
Den Duyvel sal veel eer my brenghen om den hals
Als ick u thoon genad', want uwen Godt is vals.
Binnen.
Verschijnen Epictetus en Astion met twee Beulen op 't Schavot, ten aensien van eenighe Heydenen, en van Vigilantius sich gheveynsende in sijn Officie van onder Stadt-houder, noch Heyden te wesen.
Epictetus knielende seyt.
ALmachtigh Godt, wy sijn die alleen in u hopen,
Want u bermhertigheyt staet voor de Sondaers open,
Wee die dan uwen lof niet altijdt en vermeert
Die d'ouden Abraham soo wel heeft geregeert,
Isac Heyligh ghemaeckt, en hebt den naem ghegeven
Van Israël aen u vrindt Jacob, dijn in sijn leven
Met u gheworstelt heeft, en Joseph oock bewaert
Van de Egypte-vrouw: wy bidden ons oock spaert
Voor vreese van de doodt, die wy seer geren lijden,
Op dat wy moghen ons hier naer met u verblijden,
Die de Propheten suyver hielt van alle quaet.
d'Apostels hebt verlicht, Susanna voor 't verraet
Der Boeven oock beschermt: wy wenschen met verlanghen:
Dat ghy ons sielen oock naer t'sterven wilt ontfanghen
Gelijck d'Apostelen uwen Heylighen geest
Ontfonghen ... Heer ick bid ons toch bermhertigh weest.
Astion knielende.
O Heer die noyt en hebt verlaten u belijders
Maer met u gratie ghecroont, en u vroom strijders
In hun Geloof versterckt: ontfanght mijn droeve siel
Die hier als Isac voor sijn Vaders sweerdt neer kniel,
| |
| |
Laet met ons Christen bloet dit Heydens volck besproyen
Op dat tot uwen Lof nieu Christenen daer van groyen:
En dat voor hun een Martel Croone wort gemaeckt
Soo als voor ons, daer die in u Gelooft, naer haeckt:
Soo was 't dat Jephte oock sijn dochter heeft ghegeven
Aen Godt tot Offerhand om eeuwighlijck te leven.
Twee Heydenen ghelijck.
Soo wenschen wy te doen, en oock tot Christus eer
Voor die gelooven, en dat hunne wil gheschiede …
Aen den Beul.
...Maer vrindt soo ick de macht had, om u te gebieden,
Sou wenschen dat ghy eerst onthoofden desen vrindt
Met name Astion en daer naer my ... ten dient
Maer om sijn doodt te sien, daer ick oock toe sal comen ....
Want sach hy my eerst af-slaen t'hooft, hy mocht verschroomen
En vreesen meer als nu, den Duyvel is te loos
Om groot bedroch te doen, te schalck, te quaet en boos.
Maeckt uwe reden cort, ick moet den last volbrenghen:
Wy wenschen niet een ur ons leven te verlenghen,
Want Epicteet noch ick sijn voor gheen doodt bevreest
Adieu ... in uwe handt, mijn Godt beveel den geest
Hy wort onthooft.
Epictetus geblint sijnde knielt voor het sweert.
O Heyligh bloet ghestort ter liefde van den Heere
Die ons gheschapen heeft, en gunt my oock de eere
Om daer med' oock mijn bloet te menghen, en soo saem
Te sterven voor t'Geloof in Jesus Christus naem
Wort oock onthooft binnen
Pause
|
|
Auteursrechtvrij