|
| |
| |
| |
| |
Simon Zelotes, Aen sijnen broeder Judas Thaddeus.
Simon Zelotes, of den Cananiter, op een ongemeene pijnelijke wijse, in Syrien gekruyst.
DEn gantschen Hemel treurt, als in den rouw gestoken
De Maen, en Starren, zijn noch nauwlijk door gebroken,
Of halen 't tintlend hooft, weêr onder 't nagt-gordijn.
Haer bleekheyt toont, dat sy met my bewogen zijn.
| |
| |
De kerker-wachters zijn te rust, en ik genegen,
Om broeder Judas, dicht my aen het hert gelegen,
't Sy dat hy hier noch woelt, of al by de Eng'len sweeft,
Te tonen dat in my de broeder-liefde leeft;
Die selden ongeschend van broeders werd gehouwen.
Sta vast dan, ik sal u mijn leven eens ontvouwen.
Verberg uwe oogen niet, nu ik 't bebloed toneel,
Waer opik gantsch alleen een Martel-treur-rol speel,
Voor uw gesicht op schuyf. verschiet voor geen verschieten,
Noch droevige uytkomst; gy sult rustig met verdrieten
En pijne worst'len sien, ten eynde van het spel
Of eer ten eynd van de ernst, my sien, ten spijt der hel,
De Martel-starre-kroon, gelijk een roov', weg halen.
Volstrekt belonen kan de swaerste dienst betalen.
't Is heden nacht en ik sie ook de slaeuwe Maen
Mijns levens, snel, en vlug van de aertsche kimmen gaen,
'k Wacht met de Son de wraek, waer aen ik ben geschonken.
'k Heb stil vernomen, dat ik aen een kruys gekloncken
Haer bloed-dorst laven sal, niet lesschen so ik denk,
Sy zijn te seer versmagt, nu dan Syriers, ik schenk
Mijn lijv' uw raserny, met hhop dat 't yet sal koelen
De lolle tochten, die in uwen boesem woelen.
Ik het bloed-spoor van Iacobus onsen broer,
Die van het Tempel-dak gestoten, opwaerts voer
Na 't salig-zielen-hof, God loon sulke offerhanden.
Syriers die kostlijk zijt in hoven, en waranden,
Vermaekt u met de reuk van bloeisel, blom, en knop
Van vruchten, haelt uw hert in lust-prielen op,
Daer u het sap van 't hooft self in de mond komt schieten,
Uw nare kerker doet my malser vrucht genieten,
Dan uw granaed, en druyv' die zijn, hoe rijp, noch wrang,
By de onverlepte vrucht die ik door God ontfang
In mijn geruste ziel, geen roos, noch rosmarijnen,
Noch beemden daer laurier sich mengelt met jasmijnen,
| |
| |
Vermaken oyt het oog der wandelaer so veel,
Als 't aengenaem gesicht, daer ik mijn ziel mê streel.
Ik sie, ik pluk, ik smaek een vrucht die verr' te boven
Het ooft gaet, oyt geplukt in Libanonsche hoven.
De wel-gerijte vrucht van ongerepte troost;
Adonis lust-hof wijk, uw ooft heeft noyt gebloost
So gloeyend-aengenaem, hier mengt sich het scharlaken
En gout-geel onder een, de ziel in God aen 't blaken
Krijgt honger daer sy eet, ik maek mijn schrijven kort,
'k Sie dat het starre-heir reets van de kimmen stort.
Thaddeus of u God dan bracht in Martel-banden
So wees verheugt, en trouw, kus wel gerust de handen
Van die u knevelen, sy leijen u op 't spoor,
Daer elk den Hemel won, die dus oyt de aerd verloor.
'k Sal u niet schrijven hoe ik wester-zeesche rijken
Hoe ik AEgypten, en het ondier-rijk Afrijken,
Cyrene, en Libiẽn God Jesus heb gepreekt,
In Persien, dat sich om 't minste mis-doen wreekt,
U voor het laetste sag, dit sorgelijke swerven,
Is u te wel bekent. weet dan, eer ik gâ sterven,
Dat my in Syrien de Land-voogt 't lijv' ontseyt:
My dunkt uw broeder-hert op 't woord van sterven schreyt,
Geen nood, wy sullen haest malkander weêr sien leven,
Als wrede Priesters u de sal'ge dood-slag geven:
Want dit staet my vast voor, dat gy haest volgen sult.
Trek nu de wapens aen van trouwheyt, en gedult.
U drijgt een storm, wen die is rustig afgeslagen,
Sal u de aerds-vyand met geweld, noch list belagen.
Dan sal 't gemoed de rust gevoelen, die ik voel;
Voor eeuwig sijn gered uyt de aerdsche-jammer-poel.
De nacht verd wijnt; ik sie de morgen, met veel tranen,
Wreed-aerdige Syriers, de onrijpe dood afmanen;
Maer 't wrevlig hert, en oor, sijn voor het smeken doov':
Sy drijgen 't doodelijk de vogelen ten roov'
| |
| |
Te geven, 't overschot de lucht te doen verrotten.
Vaert voort, Syriers, vaert voort, laet Rome in bus, en potten
De been-asch rapen van 't verbrande lieve lijk,
Wy wenschen dese stof, dit lichaem, dese slijk,
Geen eer toe, als de ziel dit stink-nest heeft begeven,
Geen graf-naeld daer de spits, tot in de lucht gedreven,
De aenschouweren verbaest, wil ik mijn lijk ten graf.
Dat my AEgypten al de pracht van lijk-plicht gaf,
Ik sou haer lode-kist, hair-windselen, en kleeden,
De balsem-bus, en lamp, en ringen schots vertreden.
Ik wensch, dat weet gy God! een bloed-getuyg te zijn:
Val aen dan bitt're smaed, en yselijke pijn.
De dood sal my eer lang uw mag're hand onthalen,
Mijn broeder 't zy gy noch, van banden vry, gaet dwalen,
Of band, en beul gevoeld, God hoede u voor gevaer.
En stercke in't sterven my
|
|
Auteursrechtvrij
