|
| |
| |
| |
| |
Jacobus de soon van Alphaeus, Aen Parmenas,
Een der eerste seven Diaconen van Jerusalem.
Jacobus de soon van Alphaeus, op het Pascha-feest op het tempel-dak gebracht, en na dat hy geweygert hadde te loochenen, dat Cbristus de sone Gods, en opgestaen was, hebben sy hem van boven-neder gestoten, en gestenigt; doch noch niet dood zijnde, is hem het hooft met een volders stok ingeslagen.
DE mind're Jacob, graeg de minste in leerelingen
Van Iesus, en de meeste in yverig te dringen
Door de eré-poort, daer sweet, en etterdrop, en bloet,
Aen de enge posten, 't heir van Christus weten doet;
| |
| |
Wie willig sich vertoont in 't pijnen, en in lijden,
Wenscht sijn Parmenas 't heyl van lijv' en ziel-verblijden.
De vrintschap, die ons hert aen een gekluystert heeft,
Sal u van sijnen duur, so lang Iacobus leeft
Versekeren. te nacht, als ik gebeden storten,
Heeft my, 'k weet niet wat drift, geraden af te korten,
En, als of my de dood, ter vroegen morgen-stond
Te wachten stond, geport Parmenas, daer de mond
Vrye aenspraek wert ontseyt, mijn groetenis te schrijven.
Ik ben, gelijk gy weet, niet licht-geloovig. drijven
Van swerk, noch vogel-vlucht, noch Maen of Sonne-trek,
't Gehuyl van hond, gepiep van duyv', noch gans-gequek
Versetten oyt 't geloov', dat Iesus alle dingen
In 't eeuwige albestier van syne wil kan dwingen:
De diamante schilt, van sijn beschut, so min
Het wank'len voelt door macht die 't eene schepzel in
Het andere uytten wil, als 's werelts besigheden
Het vast staen zijn gewoon, dus leert Gods Wet, de reden:
En 't onverschrikt gemoed mijn redenkav'len; maer
God weet wat 't is of niet, mijn geest spelt my gevaer,
Ja 't is terwijl ik schrijv', of yemant raed te spoeden
God wil, is 't sijne wil, de ziel, en 't lijv' behoeden.
't Is of de heerschappy van Nero wreed, en straf
De werelt oorelos tot alle gruwlen gaf,
So staet men my na 't lijf. ik ben gerust, en vaerdig
Om tot mijn God te gaen, dese aerde is my niet waerdig.
Maer gy ô! Rome, wat hangt u noch over 't hooft!
De werelt sal u noch van luyster sien berooft.
Gy sult(maer denk dan aen de Christen-offerhanden
O! Roomsche burgeren) de weêrgloed van haer branden
Noch voelen, als uw Vorst, die na verwoesten barnt,
Sijne oogen ten vermaek by nare nacht 't gestarnt,
By dag de Son bedwelmt met smook, en asch, en vonken,
Der daken, die nu noch als konst-juwelen pronken.
| |
| |
Hy sal oud Trojen noch verbeelden willen, ach!
Ierusalem, en Rome uw lach keert in geklach.
Ik sterv' en sal 't niet sien; maer gy hebt noch te wachten
Een roê ô! Rome die uw smeken sal verachten.
De Keyser, die nu wreed sijn beste vrind versmoord,
Sal noch sijn kind, en vrouw, en moeder aen de moord
Opofferen, haer buyk uyt dol vermaek opryten.
O! Rome wat sult gy noch na mijn sterven kryten!
Vergeefs uw droeve staet 't benauwt Ierusalem
Gaen klagen, Nero sal die 't lieren-spel, en stem
In 't schouwburg daer de moord in woont de prijs niet geven,
Of hem verbeteren, beroven van het leven.
Wat leven wy een tijt! het janken en geschreeuw
Is na mijn vleesch, en bloed, geen hongerige Leeuw
Brult doller, selfs gewond in Neroos schouw-tonelen,
Na menschen-aes; geen slaev' staet in de degen-spelen
Verwoeder na het lijv' van die hem tegen kampt,
Schoon 't lijv' en vrydom geld, als sy na 't mijn, men stampt
My duysend vloeken toe: dan 'k achtse zegeningen.
So staet een rots, daer zee, op zee weer af moet springen.
Mijn diepe nedrigheyt verblijd sich o! mijn vrint,
Mijn hert omhelst u noch, dat God mijn ziele vint
In 't Martel-worstel perk, met suchten, en gebeden
Heb ik den strengen troon van GOds gerecht, bestreden,
Gena verkregen, druk in luk verwisselt: ja
Ik heb de blye Son, ach dat sy eeuwig sta!
Gods trouwheyt uyt de kim van mijn geloov' sien stijgen,
Sien swoegen om den top van sekerheyt te krijgen,
Dat mijne naem in 't boek des Levens, met het bloet
Van Iesus is gestaeft, dat bloed dat al voldoet
Wat schuldig stond, dat bloed die kostle purpre droppen
Die noch, God straft gewis, der Ioden kind re-koppen,
Met felle wraek, en straf bedruypen sullen, thans
Voelt mijne ziel die Son alrê ter middag-trans;
| |
| |
Nadien my werd bericht, dat my den Hoogen-priester,
Gy kent de bloed-dorst wel van Ananias, driester
Om dat geen stee-voogt hem nu kan verhind'ren, wat
Sijn losse wreetheyt maer in sijne hersens vat,
Van daeg wil loognen doen (God hoede my van sonde)
Dat Jesus Christus is, en dat hy opstaen konde
Na dat het lijv' ontzielt dry dagen in het graf
Gerust had, boesem-brind, so ymand krachten gaf,
Door sterkende gebeen, strij gy met my, die midden
In 't rot der Phariseen ten kamp sal gaen, met bidden,
Met troosten, en wat meer de ziel bekrachtigt, ach!
't Gebeb van die God vreest, by Gode veel vermach.
Mijn tong, gewoon mojin God te loven, is niet machtig,
God zy gelooft, die my mijn kleynheyt maekt indachtig
Om vinnig woord-krakeel, en letter-sistery
Vol waen te splitsen: maer de geest, dats vaft, sal my
De lippen openen, en met getrouwer armen.
In 't panser van 't geloov' de waerheyt doen beschermen.
De Wet-geleerde, trots op't slepende gewaet,
Gebied my, dat ik kreuk voor 't kreukerig gelaet;
De Phariscër die op't hooge hoofde-hulsel
De naem van God vertoont; maer in het binne-vulsel
Niet min dan godlijkheyt gehuysvest heeft, beveelt
Dat mijne nedrigheyt sijn rasende eersucht streelt,
En eer hy spreekt, ô! dwaes, sich kent een overwonnen
Van sijne wijsheyt, ach! wie sou dit weren konnen?
So werelt wijsheyt niet geketent lag aen band,
Van vaster sinne-toets, in goddelijk verstand,
Dat 't diepste van 't begrip in sekerheyt kan pijlen.
O! Noord-star die ons land, en haven doet bezijlen,
Die self de starre-loop, en kennis van de lucht,
In spijt van dry-hoek, boog, en wackerheyt ontvlucht.
Wijs my de streek, breng my in 't sog van bloed, en tranen
Der ziele-kielen, die om dese weg te banen,
| |
| |
In 't onweer van de moord haer schip-breuk sagen, breng
My in die zee, op dat ik mijne tranen meng
Met hare, met mijn bloed, die bloede-roode plassen,
Die sal'ge Martel-stroom, tot sulk een peyl doe wassen
Dat 't ware Israël daer door mach waden, vry
Van 't sware ziele-juk, en Pharos heerschappy.
Parmenas draeg doch sorg, dag mijne briev' geschreven
Tot troost der stammen, na mijn sterven lang mach leven.
Vaer wel, mijn boesem-vrind, ik maek het anker-touw
Van lust tot't aertsche los, en wijl ik my betrouw
Op 't diep-lood van 't geloov', begeve ik my, te varen
Op 't schip van hoop, door nood der ongestuyme baren
Van twist, en dubbel-sin, alwaer de minste stip
Niet na haer sin gezeylt, my op een Martel-klip
Aen stuk sal stooten: ach! ach! God doe my dus stranden
So sal mijn blye ziel in 't vaste star-land landen
Daer de on begrijpb're macht verr' boven lucht, en licht
Een vreugde-woning by sijn aenschijn heeft gestigt,
Daer eeuwigheyt de grond, en vastheyt zijn pylaren,
Wie, die dit hoopt, vervaert door dit gevaer te vaeren?
En of ik u (dat my de geest voorspelt) niet meer
Kon spreeken, so ontfang mijn jongste groet, en leer:
Wilt niemant uwe troost, gebed, noch hulp ontrecken.
Die dwalende bekeert sal vele sonden decken.
|
|
Auteursrechtvrij
