Het zaad

[p. 22]

De korens

Hoe 't glanst en deint en wendt op elk bevinden,
de wieg der korens kantelt 't allenkant.
Daar lacht het lieve licht uit, het beminde
en zingt het lied van het volstemming land.

Het wordt alom bewandeld door de winden
wat star weerstreeft of afnijgt elegant.
Tot het verstomt en willig zich laat binden
en hangt verlangend naar 't geopend zand.

Eens weggeslingerd, springend tot fonteinen
over der aarde donkerenden schoot;
dan na 't uitbundig en bevallig deinen

slaan vuur en vlegel het tot meel en brood.
Als wij, ópgaand, al ondergaande zijn en
het leven schoren door een schijnbr'en dood.