Uit de wijdte

[p. 42]

Doovende kerstboom

Tusschen de knetterende takken zinken
de trage witte droppels af. Er streeft
een tengre vlam óp hier en daar, er blinken
vonken in 't englenhaar, waarachter 't beeft.

Vergulde vruchten, klokjes die niet klinken,
alles wat glorie brengt en schittering heeft,
herders en koningen en sterren zinken
weer in de schaduw af, die hen omgeeft.

Het jaar is om - Wijnresten, een wit laken
besprankt met rozen en de rook als wa
met wat wij dachten, lachtten en bespraken

versiddert langzaam en walmt donker na.
Het kort geluk - bij 't gele licht aanmaken
vlucht in de velden weer van Efrata.