Uit de wijdte

[p. 40]

Sneeuwpop

Te midden van het joelen en krakeelen
der drukke schooljeugd, traag nog overvlokt,
staat op het pleintje, aangerold door velen
de groote sneeuwman, plomp en blank-gerokt.

Maar als het carillon begint te kweelen
vanuit den torentrans met dons beblokt,
komt slechts de straatmusch in het stuifsel spelen
voor zijn karbonkelblik en armgestokt'.

IJl aangezweefd, zacht aangespeeld van boven,
door kinderhanden lachend saamgeschoven,
o poëzie! manhaftig uitgestald;

voor 't duister afzien is geen mosch verstoven,
Breid toch die armen niet! wie wil 't gelooven?
't Is alles dwaas wat uit den hemel viel.