Uit de wijdte

[p. 38]

Winterboom

Gestriemd van regen, aan den rand der hei
en afgebogen naar het toornend Westen;
zijn kale takken tot een groot gewei
waaruit één vaan zwiert aller bladerresten;

van wat hij moeizaam won beroofd en vrij
voor allen smaad en ondergang ten leste,
hoe zie ik in 't verweer der takken mij
het taai geloof in wat hij zong, bevesten.

Die eens de vreugd zòò zwaar gedragen heeft
tot eigen schaduw, kan 't verlies niet haten.
Wie zòò zichzelve tot in 't uiterst geeft

hoe moet hij rijk zijn in zijn arme state.
Want hij voelt klaar, dat hij te dieper leeft
en 't alles wint door alles los te laten.