Uit de wijdte

[p. 36]

Stilleven

In de verstilde zilverbleeke sfeeren
der najaarsmiddag die ten schemer zwicht,
de franke appelen en bedeesde peren
op tinnen schalen in 't zachtzinnig licht.

En aan het venster, waar de conifeeren
hun plechtige armen houden opgericht,
- om soms van 't licht mij zinnend toe te keeren -
uw neergebogen lezend aangezicht.

Nu weer de boomen en de vruchten bronzen
moet ik wel denken, hoe dit schoon moment
nog onze harten samenzijn en bonzen

en 't zelfde leven nog zijn toegewend,
in de gerijpte glanzingen van onze
volkomen liefde, die geen najaar kent.