Uit de wijdte

[p. 32]

Najaarslaan

Traag elkaar volgend dwarrelen de blaren
als groote vlinders door de hooge laan,
het fronsend brons uit de kastanjelaren
en het verbleekend goud van de plataan.

Ik zie hen wapprend op de weiden waren
of zigzag zinkend langs de stammen gaan,
De minste windtrek, die door 't hout komt varen,
blaast vlam na vlam van elken kandelaar.

De oude illusies en de luchtkasteelen,
vergroeide wrok, tot in het spint verhard;
een hoogre wijsheid komt het al doorspelen

tot een blijmoedigheid of licht verward.
En wij zijn naakt, maar in ons zelf verheelen
wij weer een bloei, zooals het kinderhart.