Uit de wijdte

[p. 23]

De verstoring

In koelen vrede spieglen zich de vennen
waarin de lisch en de libelle bleekt -
tot plots het weerlicht met verscheurend schennen
den boom klieft, dondrend en doormidden breekt.

De vogels dwarrelen op verschrikte pennen
op de bosschage waar de wind opsteekt.
En jonge herten vluchten uit de dennen
onder het woord dat langs den hemel spreekt.

Gij komt mij toegestormd met bleeken monden....
Hoor toch en zie hoe 't warrelt en rumoert!
Het leven kreunt en bloedt uit duizend wonden.

Uw hart zij stil en worde niet ontroerd.
De wind weer legt zich en het zeer geschonden
wordt weer het nest waarop de duif roekoert.